Naarmate de jaren verstreken, kreeg Bert meer zelfvertrouwen. Hij durfde een eigen mening te hebben en die ook te verkondigen via lang en hardop miauwen. Soms had ik wel de indruk, dat hij zich zo luid en duidelijk liet horen alleen omdat het kon. En misschien omdat hij altijd antwoord kreeg.
– MEEWW
– Wat is er, Bert?
– MEEWW
– Bert?
– MEEWW
– Wil je knuffels, wil je een snack, wil je spelen, wil je aandacht, wil je dat ik erbij kom liggen, wil je dat ik ook even in de straat kijk, wat wil je?
– MEEWW
– Nou ga ik verder werken hoor.
Huisbezoek
En tien minuten later voerden we hetzelfde gesprek. Zwijgen wanneer hij wat zei, dat kon ik niet. Ik was altijd benieuwd wat hij te melden had. Ook ’s nachts werd ik soms wakker van een luide miauw in de slaapkamer. Al was een gestoorde nacht wat moeilijk, het bleef iets gezelligs hebben.
Ik zag dus geen reden tot zorg. Dat veranderde na het bezoek aan huis van de dokter.
Ja, aan huis. Vanwege zijn angstklachten was huisbezoek het beste. Alleen in nood gingen we in de taxi naar de praktijk en nu was er geen nood, alleen tijd voor de jaarlijkse vaccinatie. Voor de zekerheid zou er ook bloed afgenomen worden, en dus kwam er een dokters-assistente mee.
Het werd natuurlijk een moeilijke toestand. Bert vasthouden – ik voelde me schuldig – de naald in zijn lichaam – Bert spartelde – dan het buisje rood zien vullen – weer los.
Ik voelde me opgelucht dat het voorbij was.
De dokter en de assistente keken tevreden.
Maar Bert was boos.
Commentaar
Hij besloot de huiskamer vol vrouwen te verlaten en liep in zijn waardigheid van katerman op leeftijd rustig en vastberaden naar de trap die naar de slaapkamer leidde.
Even nog keek hij om. En hij gaf luidkeels zijn commentaar op de gang van zaken:
– MEEWW
– MEEWW
– MEEWW
“Sorry Bert,” zei ik.
De assistente zei: “Hij is dement.”
Ik zei: “ Oja?”
Bert keek nog even diep verontwaardigd voordat hij uit de kamer verdween. Hij, dement? Zo goed bij als hij was niemand van zijn leeftijd, vond hij.
Later op de avond was alles weer gewoon. We lagen samen op zijn matje en bespraken de situatie. Dat miauwen heette ook wel vocaliseren, iets dat inderdaad voorkwam bij demente katten. Maar ook al was hij ouder en miauwde hij hard, dan was hij nog niet dement, legde ik uit.
“Wat vind jij, Bert?”
– MEEWW
We waren het eens.
Nou dat zou je maar gezegd worden Dement
Toch niet bert
Onze lieve bert
Hij was gewoon op zijn hoede
En hield niet van vreemde mensen
En helemaal niet aan iets wits en prikken
En dan mag je je best wel laten horen
Maar Dement tuurlijk niet
Precies, zo is het. Bert was altjd alert op de goede manier, en helemaal geen demente kater. Niks mis mee, dat zagen we allemaal aan Opa Floris, hij voelde zich uitstekend. Maar Bert was en werd het niet, en zo is dat.
Lekker kort door de bocht van die assistente om zomaar te zeggen dat Bert dement was.
Sommige katten kletsen nu eenmaal de hele dag de oren van je hoofd en bij andere schrik je als er een keer geluid uit komt.
Ja, en ook al was Bert op leeftijd dan was hij nog niet dement. Hij ging gewoon wat meer miauwen en daar had hij ook plezier in, en ik daarom vanzelf ook.
Hallo mevrouw Bert,
Hoe kon zo’n assistente nu zeggen dat hij dement was. Logisch toch dat hij zijn ongenoegen liet blijken. Smokey, een vorige kat van mij, daar hield ik ook altijd hele gesprekken mee en dat vond ik zo gezellig. Jammer genoeg doet Figo dat niet maar die heeft weer andere leuke dingen.
Wat gek dat er nu opeens een foto van Solo staat de voorganger van Figo. Waarschijnlijk omdat ik een ander mailadres gebruikte per vergissing.
hallo mevrouw Figo, vermoedelijk was het een impuls: oudere kater + luide miauw = dement. Maar ik zag hem nooit zo als oud, wel als ouder. Ja, van de ene kat na de anere gaan is een heel proces: je mist het ene en je krijgt het andere.
mevrouw Bert
Was Bertje echt dement? Daar geloof ik niks van maar goed ik woonde ook niet bij hem. Ik vond Bertje altijd een hele wijze kater die precies wist wat er kwam en wat er was. Hij wist ook hoe hij zich moest gedragen. Ik vind het ook heel bijzonder om jullie verhaal te lezen. Hij naar jou en jij naar hem toe. Natuurlijk kletsen katers en poezen. Mila mauwt mijn oren eraf en zij is zeker weten niet dement. Dat was Bram trouwens ook niet en hij kon er ook wat van. Zeker als hij weer eens een whiskas muisje had gevangen, man man man dan ging hij midden in de nacht oer zijn. Soms leek het alsof hij fijn geknepen werd met zijn luide mauws en oerklanken. Ik denk oprecht dat Bert weldegelijk een goede mening had en deze gewoon deelde!
Goed gezegd over Bert, mevrouw Bram. Een kat wil gewoon eens wat zeggen of vaker dan eens, en als je middenin de nacht oer bent, dan wil je dat laten weten ook, oer is oer. Bert had altijd een goede en zachtmoedige mening, net als Bram.
mevrouw Bert
Hoi Mevrouw Bert,
Wat raar van die assistente om te zeggen dat Bert dement was, alleen omdat hij ’n paar keer mewww zei.
Tommy(de kat van mijn vriend) doet dat soms ook, en dan praat mijn vriend ook gewoon terug.
Een goed gesprek hebben ze dan, maar dement is Tommy niet……….en Bert was ook niet dement volgens mij.
Wel een wijze mooie katerman!
Pootje van Tommy!
een goed gesprek is een goed gesprek Tommy, wie het gesprek ook voeren. En Bert was zeker weten niet dement!
Lieve mevrouw Bert,
Als dementie bij katten zo te beoordelen zou zijn dan was Mol hier haar hele leven dement, en Kever ook.
Mol WAS op latere leeftijd ook dement, en dat merkte je aan hele andere dingen. Helaas vooral aan het feit dat ze dingen niet meer kon die voordien vanzelfsprekend waren, zoals de kattenbak in en uit gaan. En ze kreeg een wezenloze blik, en werd heel onrustig.
Bert had gewoon een grote stem en een mening! En uiteraard wilde hij zich laten horen na zo’n ongewenst onderzoek en bloedprikken. Mol loeide hier altijd met volle kracht als we weer thuis waren van de dierenarts, om te laten weten dat ze het een schande vond.
Toen ze dement was deed ze dat veel minder…😢
Gelukkig dat jij en Bert het eens waren. Dat was hs het belangrijkste!
Mevrouw Kever & co.
Lieve mevrow Kever & Co, dat geluid van Mol staat hopelijk op een filmpje, ik zou het graag eens horen, goed dat ze haar mening liet weten, vast in de gedachte dat het dan nooit meer zou voorkomen, dat dierenartsbezoek. Wat droevig wel dat ze dement werd. Dat is voor elke kat weer anders, vermoed ik.
Bert deed niet aan mooi-miauwen, wel aan gewoon lekker hard het eruit gooien. Dat vond ik dan weer mooi,
mevrouw Bert
Hoi mevrouw Bert,
Dat kwam wel heel gemakkelijk uit de mond van de assistente.
Maar dan waren ze hier allemaal dement 😸
Hier “kletsen” ze allemaal tegen me en ik klets ook lekker terug.
Maar ze weten wat ze “kletsen”……..naar buiten of naar binnen, eten, lekker snoepje etc.
Terecht dat Bert verontwaardigd was.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Dat vond ik ook: Bert was terecht verontwaardigd en hij liet het meteen merken ook. Wat al meteen bewees dat hij noet dement was. Een gezellg gesprekje met elkaar zoals ik mees hoort erbij, als de kat wat wenst te communiceren tenminste…
Lieve mevrouw Bert, dat was wel een beetje kort door de bocht van deze witjas-assistente. Bert liet gewoon luid en duidelijk weten dat hij het helemaal niet eens was met de gang van zaken, dit was totaal geen uiting van dement zijn. Elke kat miauwt anders, Bertje ging wat luider miauwen, andere katten zijn nauwelijks te verstaan. Mijn Pasa is een grote forse katerman maar hij miauwt als een pasgeboren kitten.
Ik vond het fijn om te lezen dat jullie het samen eens waren. Bertje, je was niet dement!
Knuffel van ons.
Het punt was ook: de assistente zag Bert als oude kater, en ik zag hem als kater in de kracht van zijn leven. Dan denk je meteen anders over wat je ziet en hoort. Wat aandoenlijk lief dat de grote Pasa als een beebiekatertje miauwt, dat lijkt me moeilijk te weerstaan als hij wensen heeft…