Bert was een kater die van vaste gewoonten hield, alleen veranderde het nogal eens wat hij een vaste gewoonte vond. Dat gold zeker voor de nacht.
Eerste nacht
De allereerste nacht samen was veelbelovend. Als kersverse ex-asieljongen sliep hij zomaar op het hoofdkussen naast het mijne en ik dacht, voortaan is het zo. Bert dacht er anders over. Eenmalig vond hij genoeg. In de maanden erna sliep hij beneden in de huiskamer, wat voor hem een overzichtelijke ruimte was.
Geleidelijk veranderde hij van mening, vermoedelijk door een toename van zelfvertrouwen door de eindeloze speelsessies. Boven slapen, dat leek hem wel wat.
Spannend
Het begon met nieuwsgierigheid. Dan zag ik vanuit het bed een nieuwsgierige kater zijn kop boven de trap uitsteken. En weer weg. Terug. Weg. En terug.
Daarna kwamen incidentele bezoeken, die voor hem zo spannend waren dat hij eenmaal op de slaapkamer, er meteen uit wegrende. Later werd ik weleens wakker omdat hij op bed stond en mij bestudeerde.
Online las ik verhalen over katers die op en onder het dekbed wilden, over poezen die zo dicht mogelijk bij hun mens sliepen, maar Bert niet. Hij wilde weten waar hij aan begon, en hij wilde grenzen, en hij bleef bij alles wat aarzelen over wat kon en mocht. Oude angstklachten, nog van het straatleven van voor het asiel.
Trap op
Al snel na de beginfase van nieuwsgierigheid begonnen we te lijken op zo’n oud stel uit een Engelse comedy-serie. Het tutten met en voor elkaar. Dat begon al bij de trap.
Bert zette een pootje op de eerste trede en keek me aan.
– Ga jij eerst?
Pootje eraf.
– Goed, dan ga ik eerst.
Na drie stappen rende Bert de trap op, om op de overloop me op te wachten.
– Goedzo Bert, wat ben je een snelle jongen, dat kun je hoor.
Elke avond dit in de herhaling. Ook wat hierop volgde, de slaapkamerscène.
Nacht
Bij het voeteneind had Bert een eigen kussen. Dat snapte hij: waar zijn stuk begon en eindigde. Dan had hij ook zekerheid dat hij er mocht liggen. Aanvankelijk was er wel het probleem geweest dat ik zo ver weg leek te liggen, maar toen ik eenmaal dwars in bed ging slapen, konden we elkaar gewoon aankijken. En, ook belangrijk, bij het aaien was hij onder handbereik.
Soms moest dat aaien opeens, ongeacht het nachteljk uur.
-Meww!
– Wat is er Bert?
– Mewww!
Aaien. Knorren, wat snel overging in een motorgeluid als ik knorrieborriebeertje Bert in zijn vacht fluisterde. “Nu gaan we weer slapen.”
Eerlijk is eerlijk, dit was niet wederzijds. Wanneer ik uit een angstdroom wakker schrok en piepte “Bert?” dan hoorde ik hem snurken.
Trap af
Soms sliep hij de hele nacht op bed, vaker ging hij beneden naar de
vensterbank om daar, in de donkere huiskamer, naar de autolampen te kijken.
’s Morgens was hij weer present in de slaapkamer, en dan gingen we samen naar beneden, op de overloop boven begon het al:
– Ga jij als eerste?
Pootje op de trap, pootje weer terug.
– Dan ga ik, hoor.
Soms rende hij langs me heen. Soms hopte hij tree voor tree achter me aan. Soms moest ik vragen of hij nog dacht te komen. Rssst! Daar was hij.
Gezellig
Beneden hadden we weer het zachte genoegen van het aaien, en dan vertelde ik wat er die dag zou gebeuren (bij voorkeur niets) en dat het ongetwijfeld weer fijn zou zijn, en ook dat deden we in de herhaling, als een eindeloze reeks van bevestiging dat we van hetzelfde hielden, de alledaagse gezelligheid van het samenzijn, dat zo heerlijk en vertrouwd aanvoelde, iedere avond en elke ochtend weer iets meer dan de vorige keer. Gewoonten zijn het fundament van elk samenzijn.
Hoi Mevrouw Bert,
Met een grote glimlach heb ik de blog gelezen, zoveel liefde zoveel respect voor elkaar spat er vanaf.
En dat vind ik zo mooi om te zien!
Bert is een bijzondere mooie en lieve katerman, hij zal nooit niet vergeten worden.
Tommy de kat van Arend Jan is ook een gewoonte dier, hij heeft een eigen dag en uiteraard nacht ritme.
Tommy slaapt veel in zijn mandje die op het bed staat.
In de avond ligt hij graag op de buik van Arend Jan of in zijn mandje dat natuurlijk op het bed staat. Zolang Arend Jan maar thuis is dan is alles goed!
s’Nachts slaapt hij het liefst en doet hij zijn dingen die hij moet doen, eten, drinken en naar de bak gaan. Maar verder slaapt hij in de nacht alleen maar.
Pootje van Tommy!
hoi Tommy en mevrouw Tommy, ja, dat is waar, er was liefde en respect, en dat groeide aan beide kanten. Wat mooi dat Tommy zo graag bij Arend Jan is, dan heeft hij in hem houvast, dat is veel waard, vooral als het nacht is. Maar ik weet zeker dat ook mevrouw tommy een plaatsje in zijn hart heeft!
Het was gewoon Bert
Die de kat uit de boom keek
Maar hij had het fijn bij je en voelde zich veilig
Ik mis zijn verhaaltjes
Maar jij moet hem helemaal missen
Dat is waar, hij voelde zich veilig bij me en ik bij hem. Bert nam geleidelijk een steeds grotere plaats in, heel vanzelfsprekend groeide dat en nu hij een ster is, voelen we die leegte. Soms slaat het met een golf verdriet door me heen en dan begrijp ik niet hoe het kan, dat zo’n heerlijk samenleven ophield.
Lieve mevrouw Bert,
wat een prachtig verhaal weer en wat mooi om het Saame steeds meer opgebouwd te zien worden. Bert heeft gewoon bijzonder gemaakt. Niks is zo fijn als gewoon, maar iedereen gaat eraan voorbij. Iedereen is op zoek naar spanning en sensatie om dan uiteindelijk gewoon geluk te vinden in het alledaagse. Daar waar Bertje Koning was. Bert was van een bijzondere gewone kwaliteit. Loes was er gek op want zij was ook gek op gewoon en dus op Bert. Ze hield niet van veranderingen. Dan kon ze met een intense blik naar me kijken alsof ze zeggen wilde, maar daar doe ik niet aan mee! Wat was het leven fantastisch toen alles nog gewoon was. Bertje en Loesje. Allebei in hun gewone leven. Allebei met hun eigenaardigheden die zo gewoon waren.
Het is een groot gemis maar hun nalatenschap is ongekend. Gewoon had nooit zoveel kracht en kwaliteit gehad als Bert het ons niet had geleerd. Lieve Bert heel veel dank daarvoor. Je blijft voor altijd “gewoon” in onze harten.
Dank voor dit prachtige verhaal
Liefs van mevrouw Loes
lieve mevrouw Loesje, dat is helemaal waar en mooi gezegd ook: de koning van het alledaagse, en met Loes aan zijn digitale zijde kreeg het gewone meer diepgang. Ze hoorden op een vrbazende manier zo goed bij elkaar, dag in dag uit en dat jaren lang, zo’n lichtend voorbeeld van het belang van het gewone. En goed van Loesje dat ze haar grens stelde, ze kon heel expressief afkeurend kijken, heerlijk.
mevrouw Bert
Lieve mevrouw Bert,
Wat een mooi verhaal.
Saame, alles gewoon, is zo bijzonder!!!!
En het is ook zo herkenbaar.
Dikke knuffel van ons allemaal
😽😽😽😽🐔🐔😘
Zo was het Ceciel, elke dag was heerlijk, ook als er wat klein gedoe was- we waren samen, en op de beste dagen gebeurde er helemaal niets, niks, nul. Het is nog altijd mijn ideaal.
Lieve mevrouw Bert,
Wat een prachtige blog weer, waaruit zoveel liefde voor Bert spreekt. En de liefde van Bert voor jou schijnt er ook doorheen.
Het leven met een kat is een aaneenschakeling van heerlijk getut en kleine gewoontes en rituelen. Dat is voor een buitenstaander misschien onbegrijpelijk, maar dat maakt niets uit.
Het is een groot geluk om zo SAAME door het leven te gaan, en een groot gemis als dat voorbij is.
Mevrouw Kever.
lieve mevrouw Kever, we waren zo gelukkig samen, dat durf ik ook van Bert te zeggen, het kleine alledaagse telde. Ook omdat het hier in huis alleen hij en ik waren, geen televisie als bron van onrust, we hielden alletwee van zachtjes en stil en inderdaad, samen. Op dezelfde golflengte heet dat dan, raar, maar het was wel zo.
mevrouw Bert
Heerlijk hè, hoe je zo’n band met hem hebt weten op te bouwen, het geduld, de rust, prachtig❤️ Gaat nou met Ollie ook steeds beter hè, tenminste als ik zo vanuit de pagina en zijn blogs begrijp🥰
Ja, Ollie is langzaam verder aan het wennen. Hij is hier nu een kleine twee maanden, wat lang en kort tegelijekrtijd is.
Hoe mooi om te lezen hoe u en Bert nacht-gewoonten hadden. De liefde spat van het verhaal af. Wat zal u dit nog steeds missen. Ik mis nog steeds de nacht-gewoonten van Solo, de voorganger van Figo. Solo was meer een kater van gewoontes en Figo is dat niet zo.
Ik kan me zo goed inleven hoe u hem zo mist.
Mevrouw Figo.
Dat elke kat anders is, dat is weer een troost en ook een gemis, mevrouw Figo. Solo had weer iets anders te geven dan Figo heeft, zoals dat ook geldt voor Bert en nu voor Ollie. Het kost tijd om met elkaar wat dieper te vergroeien.
Lieve mevrouw Bert, wat een mooie, lieve herinneringen aan het saame wonen met Bert. En wat een liefde voor elkaar. Ik lees dit altijd met een lach en een traan.
Ik ben ook heel blij dat het met Ollie zo goed gaat. Bertje kijkt vast goedkeurend naar al zijn escapades!
Liefs van ons.