Hoi Lieve Allemaal, ik heb een vraag en die is of jullie willen medenken over mijn nieuwe boek. Daar ben ik nou mee bezig.
Het komt uit tegen Dierendag. Dus het duurt nog even maar dan moet het wel af zijn. Ik heb al veel maar nog niet alles.
Wat er in komt
Het boek gaat over mijn leven, dus over alles wat ik me nog kan herinneren. Ik weet nog een beetje van toen ik zwerfkater was, dus toen ik op straat leefde. Dat is best moeilijk. En ik weet dat er vooral veel vrouwen emo van worden. Zal ik het er dan maar niet in zetten?
Het is wel echt gebeurd.
Maar het is ook moeilijk.
Daarom weet ik het dus niet goed.
Anderen
Ik zou best willen weten of ik de enige ben of wie er van mijn vrienden ook zwerfkater is geweest en hoe je dan van de straat af kwam. En ik wil ook weten of er vrienden zijn die zwerfkatten helpen en hoe ze dat dan doen.
Toen ik nog op straat leefde had ik voor eten adresjes. Anders was ik mager geworden, en dat is niet fijn. Over adresjes ga ik ook in mijn boek schrijven. Hoe dat was.
Hospitaal
Zelf kwam ik van de straat omdat ik zo ziek was dat de Dierenambulance me ophaalde. Mensen namen me zomaar mee. Eerst vond ik dat moeilijk en ik was banger dan ervoor maar ja ik was er gewoon wel slecht aan toe dus ik kon niet weglopen ofzo. Daar was ik te slap voor geworden.
Wie van mijn vrienden heeft ook in het asiel gezeten? En wie van mijn vrienden werkt misschien in het asiel en is dat nou moeilijk of juist fijn omdat je kunt helpen?
Thuis
Ik wil over alles schrijven eigenlijk. Dus ook dat ik een thuis kreeg en hoe ik moest wennen. Het is mijn eerst echte boek bij een uitgeverij.
Goedemorgen bertje.
Mijn vrouwpersoneel en ik lazen dit stukje. En ik keek haar aan en zij zei dat ze een paar jaar op de poezenboot in Amsterdam had gewerkt. Dat is ook een asiel voor katten midden in de stad. Het is een drijvend asiel.
Dus ik heb haar wat vraagjes gesteld.
1) hoe kwam je daar? Mijn man werkte voor 1 keer achter de vuilniswagen en vond een doos op straat. (Katrien) daar is toch niets geks aan?
Nee…maar hij vond de doos raar aanvoelen. Hij maakte de afgesloten doos open en hij schrok zich echt rot. Er kwam een kattenkopje uit!!
Hij duwde dat kopje terug in de doos en rende ermee naar zijn collega’s. Die lieten alles liggen en ze reden terug naar de werf(zo noemen ze een verzamelplek voor vuilnismannen/straatvegers enz)
Daar mocht de kat uit de doos en gaven ze hem wat te eten. Manpersoneel was overstuurt en hij bleef ook even bij de kat. Want als hij toen niet even had gekeken had hij de doos in de wagen gegooid en had de kat geplet geworden. De baas belde met de poezenboot of ze hem daar naar toe mochten brengen. Dat mocht dus.
En na 2 weken gingen we kijken hoe het met de kat was. En ik vond het zo leuk dat ik daar ging werken.
Aaaah…dus zo kwam je daar. Vraag 2) hoe vond je het daar.
Heel leuk. Er werkte daar vrijwilligers en het was er gewoon super gezellig.
Er zaten toen ruim 20 katten daar. De meeste heel lief,een paar iets minder lief. Eigenlijk precies zoals wij mensen. Ik werkte daar op de maandag en woensdag. En altijd op 1e kerstdag. Het leukste was als we klaar waren (of er tegenaan waren) we gingen “dansen” met elkaar. Of zingen of wat dan ook. En de toeristen mochten dan naar binnen. Er kwamen mensen van over de hele wereld. En het leuke was om gewoon gezellig met de mensen te praten,dingen uit te leggen over hoe dingen gingen op de boot.
Aaaah okeetjes. Vraag 3) waarom werk je daar niet meer?
Een paar redenen. De sfeer veranderde op een bepaalde moment. Alles begon inene om geld te draaien. En ik was het zat om stil te moeten toezien dat mensen hun katten,die ze niet meer wilden,op de boot smeten alsof het oud vuil was. Of ze kwamen in mei al met de meest stomme smoesjes om van hun dier af te komen. Het meest gebruikte smoesje is kind allergisch.(een jaar later kwamen dezelfde weer met precies hetzelfde verhaal maar met andere kat.) En mijn moeder overleed vrij plotseling en ik had daar heel veel moeite mee.
Met pijn in mijn hart ging ik daar weg,maar het was voor mijn gevoel goed geweest.
Ooooh dank je vrouwpersoneel.
Bert,ik hoop dat je wat aan dit interfjoew hebt.
Mocht je nog een vraagje hebben vraag het dan aan mij en ik stel het weer aan vrouwpersoneel
Hoi Bert, ik denk dat je juist niks moet verbergen. Er zijn katers en poesen die niet durven te vragen naar hoe het straat leven was. En er zijn er ook genoeg die van de straat komen dus die vinden dan misschien wel herkenning en zijn ze blij dat ze jouw verhaal hebben gelezen. Ik weet zeker Bertje dat jij heel mooi kan schrijven. Succes! Poot van je vriendje Bram
Hoi Bert, voor mij heeft Bram in mijn huis gewoond. Bram is een kater van de straat. Volgens de dierenarts in het asiel was hij 3 jaar toen hij daar werd gebracht. Tegen mijn vrouw werd gezegd dat hij een rustige jongen was, onzeker (zeker in het begin) en dat er geen andere dieren of kleine kinderen in huis moesten wonen. En hij moest een tuin hebben. Dat konden ze allemaal aan hem merken in het asiel. Bram kwam in huis en moest een paar weken binnen blijven om te wennen maar hij werd helemaal gek in zijn kop omdat hij niet naar buiten kon. Vrouwtje heeft hem na 2 weken naar buiten gelaten. Hij was vrijheid gewend en had dat nodig. Vanaf toen was hij rustig in huis maar was hij ook vaak op pad in de buurt. Hij was gek op regen en dronk het liefst water uit de plassen. Voor sneeuw was hij bang. Misschien omdat hij het vroeger toen koud heeft gehad. Hij at graag gras dat buiten groeit en niet in een bakje. En als hij zich niet prettig voelde was hij liever buiten dan binnen.
Ik vind dat je alles in je boek moet schrijven. Het helpt jou om rustig te zijn in je kop en ik leer er van. Ik ben zelf ook een poesje van de straat en heb zelfs al 2 kittens gehad. Maar ik weet daar niets meer van en ben erg tevreden als ik binnen voor het raam zit maar vind het erg leuk om buiten in de serre vliegen te vangen en lekker tussen de planten te liggen.
Dag Bert!
Snork & Doezel kwamen uit het asiel. Ik vind het jammer dat ik hen niet gekend hebt toen ze mini’s waren. Ik vind het raar dat niemand hen mistte, ze waren zo ontzettend lief en knuffelig. Waar ik ging was Doezel, me and my shadow. Ik denk dat Doezel mishandelt of geschopt is, de eerste jaren als ik hem ter hoogte van zijn heupen aaide, werd hij wat agressief, dat was later gelukkig over.
Aan Snork & Doezel kon ik altijd merken dat ze ontzettend dankbaar waren, zo lief.
En lieve Roos is ook uit het asiel, ze zeiden gevonden op straat, en ook dat snap ik niet, want ook Roos is een schatje.
Hallo Bert, Ik ben geen straatkat/zwerver en heb ook nooit in een asiel gewoond. Maar mijn leven vond vrouwtje net zo goed verre van goed. Je weet ik heb het eerste jaar van mijn leven ook buiten moeten wonen, op een vensterbank smeken aan mijn baas hielp niet. Ik en mijn zusje Janneke moesten maar muizen vangen. Nou dat vertikte ik gewoon, Als ik binnen zou mogen wonen en naar buiten zou gaan, konden die muizen ook gevangen worden door ons. Kind was zogezegd allergisch van ons ,nou grote ………….. . Maar goed het was een verschrikkelijk leven en knuffels kon ik naar fluiten. De hond van deze mensen werd in de treuren verwend en zat buiten constant achter ons aan,wij kregen een bakje eten en dat was het, Een bedje hadden we niet. een doekje op de betonnen vloer van het schuurtje, Brrrr wat was dat koud in hartje winter.(Janneke is toen ze een half jaar was doodgereden en bleef ik alleen achter) Vrouwtje nam me mee daar,( ik was toen net 1 jaar) omdat ze met vakantie gingen en mij daar alleen zouden laten, en daar was vrouwtje boos om geworden. Ik hoefde niet meer terug, want ik was nu natuurlijk ook gewend aan het in huis mogen zijn en vrouwtje was heel blij net als ik dat ik niet meer terug ging. Mijn grote vriendjes Joeri en Boris woonde wel in het asiel.Niemand wilde Joeri hebben, want die was wel zo erg bang en heeft daar haast 2 jaar gewoond. Hij kon alleen ook maar geplaatst worden bij iemand die heel veel begrip en geduld en verstand had van socialiseren en er moest een poes/kat wonen die kon laten zien hoe je echt niet bang hoefde zijn. Nou en dat was ik.
Boris was een gedumpte kater, zogezegd een vondeling. Nou Bert je weet het wel, het was tegen de Kerstvakantie en baas vond zijn vakantie waarschijnlijk voornamer dan Boris. Boris heeft er maar een maand gewoond in het asiel. Maar wat hebben Joeri en Boris een vreselijk grote rugzak gehad, Tjonge jonge, Maar vrouwtje en ik hebben hen laten merken dat er ook veel warmte en liefde is bij mensen . Ze zijn beide nog geen anderhalf jaar bij ons geweest, Ze werden plotseling zo verschrikkelijk ziek aan hun hartje, dat de DA hier niks meer kon, hun hartjes waren tijdbommen en als die af zouden gaan dan was de reis over de regenboogbrug verschrikkelijk geweest. Dus moest vrouwtje samen met Tante Ans hen laten gaan slapen en een mooie reis geven over de regenboogbrug. Daar gaan alle dieren naar toe en worden ze voor ons een prachtige ster die iedere avond twinkelt naar ons en vertellen dat het heel fijn is waar ze nu zijn en nooit meer ziek zullen zijn en heel veel vriendjes en vriendinnetjes hebben. Dat is dan voor ons een troost, maar we missen hen nog wel heel veel.
Ik weet niet of je hier wat mee kan voor je nieuwe boek, maar vrouwtje en ik wilde het je toch wel graag laten weten.
Heel veel succes en wij hopen dat er veel katten/poezen zullen reageren.
Knuf van vrouwtje en poot en kopje van mij.
Je grote vriend Jip.
Lieve Bert, wij weten niet hoe het leven als straat en ex asielkat is, dus ons lijkt het mooi om te lezen. Emo mag en dat hoort zeker in het boek. Had ons vrouwtje ook bij het lezen van Tim en van Tim naar Bertje. En ze vond het ook mooi . Ze zegt veel dingen begrijpt ze over ziek zijn afscheid nemen. Dus wij kijken in ieder geval uit naar het boek
Help Bert wij waren iets te snel met versturen. Wij hadden een rood witte kater Tommie en daar waren wij Peter en Meter van. Helaas is Tommie ontsnapt en is hij nog niet teruggevonden. Dus nu storten wij samen met Ed iedere maand nog centjes niet alleen voor Tommie maar voor de andere poezen. Een paar keer per jaar gaan we naar Belgie om daar pannekoeken te eten voor de opvang. Zij kunnen ieder centje gebruiken en dat voelt goed. Dat je toch iets kunt doen.
ik wil iedereen hartelijk dankuwel zeggen dat neem ik allemaal mee!!! En ik kom er ook op terug!! Bertje
Ben al heel erg nieuwsgierig naar het nieuwe boek!
Wat een mooi idee Bertje, van het asiel en van een leven als straatkat. Je moet alles schrijven Bertje, Van vroeger en dat mensen en andere katten weten hoe het was.
Ik heb ook in een asiel gewoond. Ik werd met de 9 andere katten van mijn huis gevangen en in een asiel gezet. Ik vond het daar niet fijn en ik was een maatje Minder. Ik kreeg ook meteen een grote snee in mijn buik en ik kon geen kittens meer krijgen. Dat doen ze in een asiel Bertje. Dan word je geholpen. Dat is best wel goed, maar ik had er nog nooit over nagedacht of ik kittens wilde. En ik kende jou nog niet. En toen kon het al niet meer.
Mijn oudere broer Floris komt ook van het asiel. Mijn vrouw zegt dat hij over de schutting is gegooid. Hij was heel bang en mijn vrouw heeft heel veel moeten doen om hem minder bang te maken.
Ik denk dat het goed is dat je in een asiel kunt wonen als je geen vrouw of man hebt. Maar ik vind het bij mijn vrouw fijner.
Dat wilde ik nog even zeggen Bertje en ik vind het zo fijn dat je weer een boek gaat schrijven. Ik ben zo trots op je,
je verkering Loesje xxx
dat is superlief van je Loesje, ik zal proberen er veel in te zetten. Ik heb ook een soort snee gehad maar dan ergens anders. Voor mijn praifussie zeg ik er niks over. Wat erg van Floris!! Dat is het precies fijn dat je vrouw zo goed kan aaien. Je verkering Bertje