In de zomer van 2004 kwam er steeds vaker een flink grote bruinzwart gestreepte kat naast mij zitten als ik in de tuin zat. Gezien het formaat dacht ik dat het een kater was. Er zaten stevige pootjes onder, dus wij noemden het beestje Stampertje.
Stampertje wilde absoluut niet geaaid worden, maar kwam altijd meteen aan lopen als we in de tuin kwamen. En vertelde met luide stem hele verhalen.
Het was onduidelijk waar Stampertje vandaan kwam, maar hij had een bandje om. Met een apparaatje eraan zodat hij door zijn eigen kattenluikje kon. Hij was dus duidelijk geen zwerver.
In de tuinen
Op een gegeven moment lag er een pamfletje in de brievenbus, dat poes Molly werd gezocht. Zij woonde een paar deuren verderop. Ze was al dagenlang niet meer thuis geweest, en haar mensen vroegen zich af waar ze was.
Ik keek naar de foto van Molly en herkende meteen Stamper.
De mensen van Molly kwamen haar ‘s avonds ophalen, nadat we haar met brokjes het gangetje in hadden gelokt. Onder luid protest werd ze in haar reismand weer naar huis mee genomen.
Na een paar dagen zag ik haar weer in de tuinen. En niet alleen in de tuinen.
Op een nacht werden we wakker gemauwd door Pop. Hij stond paniekerig aan het dekbed te trekken, en liep voor ons uit naar de woonkamer. Daar zat Beer met grote ogen rechtop op de bank, waar hij altijd sliep.
En midden in de kamer zat Molly.
Naar binnen
Vanaf die nacht kwam Mol de hele tijd naar binnen, wat we ook probeerden. We zetten haar continu naar buiten, en altijd was ze binnen een paar minuten weer terug. De mannen, zoals wij Pop en Beer altijd noemden, durfden haar niet echt weg te jagen. Chipluikjes bestonden nog niet. Als we het kattenluikje dicht deden ging ze er buiten voor liggen wachten. Desnoods uren lang.
Omdat Molly op een gegeven moment doorhad dat we haar naar buiten zetten, verstopte ze zich. Dan zat ze achter de koelkast of achter het bureau. Daar konden wij haar niet goed 
achter vandaan peuteren. Ik heb nog een keer geprobeerd met een pollepel haar zachtjes achter de koelkast vandaan te duwen. Maar ze begon te krijsen, haalde uit en sloeg de pollepel uit mijn hand. Die sloeg ze de halve kamer door!
En dat om vier uur ‘s nachts… Dat was geen doen, dus na een tijdje lieten we haar maar zitten, en sliep ze achter het bureau of achter de koelkast.
Pop en Beer gingen, als ze vanuit het gangetje naar binnen wilden, altijd rechtop tegen de keukendeur staan. Dan konden ze door de ruit kijken, en wij zagen wie er stond. Mols’ pootjes waren te kort om door de ruit te kunnen kijken. Dus als we gekrabbel hoorden maar geen koppie zagen lieten we diegene staan, want dan was het Mol. Pop miauwde voor de zekerheid ook altijd zachtjes. Op een avond hoorde ik aan het zachte gemiauw dat Pop voor de keukendeur stond. Ik liep er naartoe en deed de deur open. En daar kwam Mol binnen lopen – ze had Pops’ stem geïmiteerd, haha!
s’ Avonds en overdag kwam Mol ons nog levende vogels brengen, als bijdrage aan het huishouden. Als wij even niet thuis waren geweest vonden we haar in ons bed, liefst onder de hoofdkussens. Of ze lag heerlijk in het mandje van Pop. Of languit op de bank. Ze deed inmiddels geen enkele poging meer om zich te verstoppen.
Zo ging het weken door.
Mol ging eigenlijk nauwelijks meer weg bij ons, en kwam al helemáál niet meer bij haar echte huis. Haar mensen vertelden dat ze een baby hadden gekregen, en dat Mol dat vreselijk vond. Ze had het drie dagen aangekeken en was toen vertrokken.
Begrijpelijk wel, want ze mocht ineens haar “vaste kamer” niet meer in en mocht ook niet meer in bed slapen. Er waren ook twee andere katten die haar nogal op haar kop zaten. Haar mensen vonden Mol erg chagrijnig, en een lastige dame.
En nu zat ze dus als het ware tussen twee huizen in.
Slapen
Na een tijdje werd Mol erg verkouden. Ze voelde zich niet lekker, en lag alleen maar te slapen. Ik belde haar mensen, dat het misschien een goed idee was om haar NU op te halen. Ze kwamen diezelfde avond.
Maar een dag later was Mol al weer terug. Met een levende vogel stond ze voor de keukendeur. Ik belde haar mensen op om te vragen of het niet beter was haar even binnen te houden. Ze vertelden dat Mol de hele nacht had zitten grommen en blazen, en uithaalde als ze haar probeerden te aaien. Dus dat ze haar ‘s ochtends maar weer naar buiten lieten. Waarna ze dus meteen naar ons liep, onderweg een vogel vangend…
Ze klom meteen op mijn schoot, ik rolde haar in een dekentje en zo heeft ze uren geslapen.
Intussen waren de mannen en Mol een beetje aan elkaar gewend. Ze waren nog geen echte vrienden, maar de mannen waren niet meer bang voor haar. Soms lagen ze met zijn drietjes op de bank te slapen.
Omdat de bank steeds bezet was door twee of drie katten, hadden wij alleen nog houten stoelen om op te zitten. Vandaar dat we besloten om een grote zitzak te kopen. Die werd speciaal voor ons gemaakt, in een kleur en stof die wij zelf hadden uitgekozen. Een behoorlijk duur grapje, maar ja, wij wilden ook wel eens lekker zitten.
Toen de zitzak er was waren Pop en Beer meteen nieuwsgierig. Ze gingen er tegenaan staan en zakten weg. Het lukte ze niet om er goed op te zitten of te liggen. Gelukkig. Want hij was tenslotte voor ons! En wij zaten er heerlijk op. Totdat Mol na een paar dagen een aanloopje nam, sprong en midden op de zitzak belandde. Zo bleef ze liggen, als een koningin op haar troon.
We besloten dat Mol ‘s nachts op de zitzak mocht, dan ging ze tenminste niet meer in de mand van Pop liggen, of in de doos van Beer. Maar al gauw loeide Mol de hele boel bij elkaar als Jeroen of ik overdag op de zitzak gingen zitten. Want die was toch van haar?! Uiteraard kreeg Mol de zitzak.
Inmiddels waren we dol op haar. Hoe kun je zo’n eigenwijze, stoere, lieve, slimme, lastige dame nou niet leuk vinden…
Ze lag graag bij ons op schoot, vond knuffelen heerlijk en commandeerde de mannen.
Spelen vond ze stom, en ze had liever ook niet dat Pop en Beer dat deden. Ze liep ze overal achterna, en bemoeide zich met alles.
Wij mochten niet meer hoesten, niesen of te hard lachen want dan kwam ze meteen aanrennen en ging voor je neus staan loeien. Niemand mocht haar aaien, alleen Jeroen en ik. En Jeroen was de enige die haar mocht kammen, dat vond ze heerlijk. Als ik het probeerde sloeg ze het kammetje uit mijn handen.
Soms lag ze languit op een klein kattenbankje, en blééf maar naar Jeroen knipperen. Als ik zei “Mol, ik ben er ook hoor!” keek ze me even aan, en draaide dan haar koppie weer zo dat ze goed naar Jeroen kon knipperen 😉
Op haar zitzak
Na bijna een jaar, waarin niet duidelijk was waar Mol nou eigenlijk woonde, en waarin wij haar binnen hielden met oud en nieuw, eten gaven en voor haar zorgden, zijn we opnieuw langs gegaan bij haar mensen. Mol was weer verkouden. En wij zeiden dat wij wel met naar de dierenarts wilden, maar dat we haar dan als “van ons” beschouwden.
Zo kwam Mol op 4 december officieel bij ons wonen. En kreeg Jeroen het “mooiste verjaardagscadeau ooit”, zoals hij zei.
We hadden nu drie musketiers.
De laatste twee jaar, toen Pop en Beer niet meer leefden, sliep ze elke nacht in mijn armen. Maar ze is tot op haar laatste dag ook op haar zitzak blijven slapen. Die verhuisden we in de ochtend naar de woonkamer, en ‘s avonds naar de slaapkamer. Zodat ze altijd was waar wij waren. Ze was een beetje bangig geworden, zo alleen. Gelukkig kwam Bolle toen in haar en in ons leven.
Onze prinses Tuttebel is altijd even eigenwijs en even lief gebleven. Ons lastige portretje, ons Molletje.
De zitzak staat nu ingepakt op zolder, als herinnering aan een hele bijzondere dame.
Floortje
En ik wil Ina heel veel sterkte wensen, nu Floortje zo plotseling over de Brug is gegaan. Ik heb er geen woorden voor…
Lieve mevrouw Kever,
of zal ik vandaag maar mevrouw Molly zeggen ????
Wat een fantastisch verhaal weer van een indrukwekkende dame. We hebben het hier met een hart vol vreugde en ontroering zitten lezen. Ach wat een portret…
Hoe bijzonder dat katten toch echt altijd zelf hun baasje(s) uitzoeken als ze de kans krijgen. Molly heeft denk ik gewoon zelf haar kans, zeg maar kansen gegrepen. Mag ik vragen hoelang ze uiteindelijk nog bij jullie heeft gewoond? En hebben haar voormalige baasjes nog weleens iets van zich laten horen? Kwam Mol er nog weleens?
Prachtig hoe ze haar eigen weg en haar eigen geluk heeft gevonden. Dat ze haar mensen heeft uitgezocht net als haar huis en haar zitzak ha ha. Katten zijn geweldige slimme beestjes en je houdt ze niet tegen als ze iets in hun kop hebben. Bij Molly was dat zeker het geval. Maar het is prachtig om te lezen hoe ze bij jullie ook haar zachte kant heeft durven te laten zien. En dat ze dus blijkbaar erg gecharmeerd was van de man (nen) in huis. Ik snap dat Bolle ook voor haar is gevallen en dat er zo een bijzondere liefde kon ontstaan tussen twee kattenharten.
Dank je wel mevrouw Kever dat je ons kennis hebt laten maken met de grote liefde van Bolle Dat we nu een idee hebben wie de poezevrouw was van…. Ze verdient dit mooie eerbetoon. Ze zeggen altijd, achter iedere grote katerman staat een bijzondere poezevrouw. Nou dat gaat in dit geval zeker op. Molly vandaag ben je postuum geëerd en wat mij betreft nog meer tot leven gekomen in mijn hart….
Lieve Ina, ook namens mij, Zusje, Oopa Floris en natuurlijk Loes heel veel sterkte met het plotselinge verlies van Floortje. We zijn er hier ook echt helemaal stuk van, weet dat we er voor je zijn….
Liefs mevrouw Loes
Lieve mevrouw Loes,
Dank je wel voor je lieve woorden!
Nog steeds als we het over Mol hebben is het eerste dat we met een glimlach zeggen”Wat was ze ook een portret”. Een poezendame om u tegen te zeggen!
Mol heeft uiteindelijk 11 jaar bijj ons gewoond, en dat is dan zonder dat ene jaar dat ze eigenlijk al bij ons woonde gerekend.
Haar vorige mensen zijn twee keer komen kijken. Met eerst één kind, en later twee kinderen. Mol was in geen velden of wegen te bekennen, de eerste keer. Mol liet zich niet aaien, en kwam niet binnen. We moesten haar na afloop naar binnen tillen, waar ze zelfs onder de koelkast keek of de kinderen echt weg waren, haha!
De tweede keer bleef ze in de slaapkamer op haar zitzak. Haar vorige vrouw kon haar aaien, maar het was duidelijk dat het voor Mol niet hoefde.
Ze is NOOIT terug gegaan, ook al was ze daar in huis geboren. Pop kwam er wel regelmatig, en Beer ook af en toe. Het was het adres waar Pop zijn speelgoed pikte!
In het woordenboek zou bij “eigenwijs” als uitleg “Molly” kunnen staan 😉
Ze was stoer, sterk en eigenzinnig. Maar ook vreselijk lief en zorgzaam voor haar broers. Ze verdedigde Pop altijd blindelings, en ze was overal waar Pop en Beer waren. En voor Bol was ze op haar manier ook lief; ze heeft hem vanaf het begin af aan geaccepteerd. Ze vond het geweldig dat hij zo dol haar was, en was dat stiekem ook op hem.
Ik vond het fantastisch dat ze in haar laatste jaren ineens elke nacht in mijn armen wilde slapen. Terwijl ze altijd een duidelijke favoriet had in Jeroen, Pop en Beer en Bol. Heb ik nooit een probleem gevonden hoor, ik vond het eerder geestig. En ze was ook altijd lief tegen mij. Maar als Jeroen dan binnenkwam…
Inderdaad, wat een portret.
Liefs voor jou en je drietal,
Mevrouw Molly????
Hoi mevrouw kever.
Wat een heerlijk verhaal. Ze wilde jullie als haar verzorgers. Jullie hadden groot gelijk dat ze in huis kwam wonen. Zou ik ook hebben gedaan!! Mijn katten kwamen of via marktplaats of uit het asiel. Aanlopertjes hebben we nooit gehad. Mijn moeder wel. 1x. Ze zwierf op straat en zag de open deur, mijn moeder was ff de honden aan het uitlaten. De kat liep, samen met de honden, de trap op en liep gewoon mee. Niemand scheen haar te missen. Mijn moeder besloot poespoes te houden. Ze was een gezellige dikke zwartwitte meid. Helaas mocht ze maar 2 jaar blijven.
Lieve mevrouw Doorie,
Dank je wel voor je lieve woorden!
Mol wist precies wat ze wilde en wat ze niet wilde. En het had geen zin daartegen in te gaan. Ook al probeerden we dat wel, maar we wisten eigenlijk al dat ze toch vol zou houden.
Ik moest altijd vreselijk lachen als mensen zeiden “Maar dan zet je haar toch naar buiten?”, toen ze steeds bij ons binnen probeerde te komen. Die mensen hebben nooit een kat meegemaakt die iets persé wil.
Kleine katjes die in de binnentuinen kwamen leerden binnen een paar weken dat er in onze tuin niet gerend mocht worden. En ze hielden zich er ook aan, haha!
Ik denk dat poesen eigenwijzer en stoerder zijn dan de meeste katers. Hoe denk jij daarover?
En wat een prachtig verhaal van Poespoes, dat ze gewoon met de honden meeliep. Wat een geweldige dame! Gelukkig dat ze de laatste twee jaar een fijn leven heeft gehad, dat had ze zeker verdiend.
Liefs voor jullie drietjes,
Mevrouw Kever.
Hoi Mevrouw Kever,
Samen met deeltijdbaasje heb ik over Molle gelezen en wat een prachtig verhaal.
Ze heeft jullie gewoon uitgekozen als haar mensen, en wilde gewoon niet meer weg.
Tommy moest af en toe wel even mauw mauw (lachen) om haar ondeugd, en eigenlijk ik ook wel.
De liefde voor elkaar spat van het scherm af, zo mooi.
Een bijzondere mooie lieve Molly dat was ze absoluut.
Pootje van Tommy!
Lieve mevrouw Tommy (ja, dat kan ik toch wel zo zeggen?) en Tommy,
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden!
Molly was een hele bijzondere dame, die heel goed wist wat ze wilde.
Ze heeft nog elf jaar bij ons gewoond, en is altijd heel lief en vrolijk geweest. En eigenwijs natuurlijk ???? Maar wij hebben nooit iets gemerkt van chagrijnig zijn. Ze was gewoon Mol. En ze was precies goed zoals ze was.
Maar we waren eerlijk gezegd best blij dat we op een gegeven moment geen vogels meer kregen, haha!
Als ik naar de foto van haar op die stoel kijk, moet ik elke keer weer lachen. Dat is zó Mol! Daarom had ik ook bloemen om haar stoel gedaan, zodat het echt een koninginnenstoel was. Daar was ze heel blij mee, en ze heeft op die stoel gezeten tot er niks meer van over was. Maar het bleef de gewoonte dat Mol in de tuin de mooiste stoel had.
Een aai voor Tommy, en veel liefs voor jou!
Mevrouw Kever.
Lieve Mevrouw Kever.
Wat een prachtig verhaal weer.Net als de vorige uit de oude doos.
Geweldig zoals Molly jullie huis en leven in bezit nam.
Hoe ze domweg deed wat een poezen dame doet als ze perse iets wil.En ze wist heel goed dat ze bij jullie met haar gatje in de roomboter was gevallen,dus dan ga je niet weg.
Zo bijzonder hoe katten dat gewoon weten.
Bij je karakter beschrijving moest ik wel aan mijn Muzette denken.Als ze iets wil dan wil ze het en in alles zooooooo eigenwijs.Die eigenwijsheid en niet opgeven heeft er denk ik,in haar vroege jeugd voor gezorgd dat ze is blijven leven.
Ik keek laatst nog eens foto’s terug,en zag hun aankomst bij mij in huis.En ja Muzette liep voorop,niet Sparkle.Toen Fynn kwam en ik ze apart had gezet,zodat we even konden kijken hoe.hij reageerde.Ja hoor bij het tussendeur open doen,kwam weer als eerste Muzette kijken wat ik nu toch meegebracht had.En het viel niet in de smaak van mevrouw Muzette!!
Wat heeft ze echt alles in de strijd gegooid om maar te laten zien dat ze niet amused was met die jongen van de straat…. Uiteindelijk kwam het wel goed gelukkig,en heeft ze goed voor hem gezorgd toen hij zo ziek was.
Dank je wel voor het delen van je verhaal en herinneringen aan mevrouw Molly.
Groeten een kopje van Muzette
Lieve Mia, scullary girl van Muzette (iemand moet toch de bediening doen!), en van sterren Fynn en Sparkle,
Dank je wel voor je mooie woorden!
Mol was een heerlijke dame, en dan ook echt een dame. Manieren werden hier in huis en tuin streng nageleefd, want anders kwam Mol vertellen dat ze het er niet mee eens was.
Mol en Muzette lijken ook qua uiterlijk wel een beetje op elkaar. Ik kan me helemaal voorstellen dat Muzette het niet eens was met Fynn. Gelukkig dat het toch nog goed kwam tussen die twee.
Mol heeft Bol ook alles geleerd toen hij hier in huis kwam. Vooral wat hij allemaal NIET mocht, en dat was op haar plekken zitten of liggen. En natuurlijk niet rennen of spelen! Maar ze is nooit aan zijn spulletjes gekomen, terwijl ze dat bij Pop en Beer in het begin wél deed.
Ik denk dat veel poesen stoerder en sterker zijn dan de meeste katers. Dat kon je ook merken in de tuinen. De dames deelden allemaal flinke tikken uit aan de heren, als die zich niet netjes gedroegen.
Muzette lijkt me een geweldige dame, net als Mol was!
Liefs en een voorzichtige aai met een rinkeltje voor Muzette,
Mevrouw Kever.
O, en natuurlijk heel erg bedankt voor het kopje van Muzette! Dat waardeer ik heel erg, want echte poesendames zijn daar zuinig mee, dus het is iets speciaals!
Ha ha,ja Muzette is heel erg van de manieren,en ze was in feite wel de baas van het trio.
En kopjes geven daar is ze zuinig mee,naar anderen.Voor mij is het een echte knuffel kat!
Tja, iemand moet toch opletten dat alles volgens de regels gaat!
En als dame hoef je je niet alles te laten aanleunen..!
???????????? Muzette is het volkomen met je eens!!!
Lieve mevrouw Kever,
Wat een ontzettend grappig verhaal over Molly deze keer. Wat een sterk en heel bijzonder karakter had die dame. En wat een schat ook. En het is mij echt wel duidelijk dat de meeste katten hun eigen personeel uitzoeken, al heb ik zelf nooit aanloopkatten gehad, maar wel asielkatten.
Mijn allereerste kat Dikkie kwam ik tegen in een wijkkrantje. Hij was al 9 jaar en omdat zijn baas was overleden zat hij nu in het asiel. In het krantje stond dat hij daar al heel lang zat. Hij was een heel bange kater en daarom blijkbaar niet erg aantrekkelijk voor bezoekers van het asiel. Dat verhaal raakte mij zo, dat ik alleen daarom al besloot om hem te nemen.
In het asiel stond bij zijn kooi inderdaad dat hij nogal bang was, maar toen ik tegen sprak kwam hij gelijk te voorschijn. Een meneer die toevallig vlak bij mij stond en zag wat er gebeurde, vond dat het met die bangheid wel meeviel. Maar toen hij voor de kooi ging staan, dook Dikkie weer ineen. Hoe dan ook, ik was vastbesloten om hem mee te nemen. En zo kwam Dikkie in huis en hij dook gelijk achter het gasfornuis. Hij heeft daar twee dagen gezeten, maar hij at wel het eten op dat ik hem toeschoof. Mijn moeder belde mij wel af en toe op om plagend te vragen of mijn huis nu gezelliger was met een kat achter het fornuis. Maar op de derde dag waagde Dikkie het voorzichtig om het huis te gaan verkennen en sprong hij naast mij op de bank. Diezelfde avond was hij helemaal verbaasd dat ik in bed stapte en daarom sprong hij er ook in om lekker naast me te gaan slapen. Vanaf die tijd ging hij elke avond om ongeveer dezelfde tijd bij mijn bed staan om mij duidelijk te maken dat het nu echt bedtijd was. Dikkie had zijn nieuwe huis gevonden en was er gelukkig erg tevreden mee.
Zo ging het ook met Sproetje, mijn tweede kat uit het asiel. Zij was zwerfster geweest en had kleintjes in het asiel gekregen die al allemaal een huisje hadden gevonden. Nu alleen moeders zelf nog. Ik ben voor haar twee keer naar het asiel geweest en heb haar toen meegenomen omdat het zo goed klikte. In de gang liet ik haar al uit het draagmandje en vanaf dat moment heeft ze de eerste dagen mij zoveel kopjes gegeven, dat ik bang was dat ik op een dag over haar zou struikelen.
Ook Jasper in Ivar heb ik, na twee keer gaan kijken, uit het asiel gehaald. En hoe lief mijn andere katten ook geweest zijn of nog zijn, er bestaat echt geen dankbaarder kater of poes dan eentje uit het asiel.
Dat gedeelte uit het verhaal over de bezette bank komt mij erg bekend voor. Gelukkig heb ik nog een kruk uit de keuken. Maar soms til ik er gewoon eentje van de bank en ga dan maar op die plek zitten met de desbetreffende kat op schoot. Dat vinden ze gelukkig ook goed.
Wel heel verdrietig om te lezen dat Floortje van mevrouw Ina overleden is. Ik heb begrepen dat haar man een poosje geleden overleden is en dan zo kort daarna ook nog haar lieve poes. Soms gebeuren er helaas een paar verdrietige dingen vlak achter elkaar. Ik wil haar heel veel sterkte wensen.
Een knuffel voor Kever en groetjes van Marjoke.
Lieve Marjoke,
Dank je wel voor je lieve woorden!
Ja, Mol was inderdaad een sterke dame met een sterk karakter.
We maakten ons eigenlijk nooit zorgen om Mol, want ze wist precies wat ze wel en wat ze niet kon. Was voor geen enkele andere kat bang, deed geen ondoordachte dingen. Maar liet zich zeer zeker de kaas niet van het brood eten. Echt een hele stoere poes. Iedereen dacht trouwens dat ze een kater was, zo groot als ze was. En ze had de grootste snor van de drie musketiers, ook al heeft dat bij katten natuurlijk niks met dames of heren te maken!
Dikkie klinkt als een ontzettend lieve schat. En hij had jou duidelijk uitgekozen!Net als Sproet, Jasper en Ivar. Ik denk dat er echt met sommige katten een klik is, een soort liefde op het eerste gezicht.
Elke keer als ik lees dat Ivar meteen op schoot wil als je thuis komt vind ik dat zo ontroerend.
Wat lief dat Dikkie aangaf dat het tijd was om naar bed te gaan! Dat had Mol ook, en Bolle ook. Alleen toen Mol dement werd vond ze dat ik om een uur of zes al naar bed moest, dat was wel eens lastig, haha!
En ik moest toch even lachen dat je schrijft dat je nog een kruk uit de keuken hebt. Ja, zo gaat dat met katten. Mijn moeder zei vaak “Mogen jullie zelf nog in bed liggen?”
Gelukkig dat je toch nog zelf op je bank mag zitten!
Veel liefs voor jou, Cindel, Fenneke, Jillie en Ivar,
Mevrouw Kever.
lieve mevrouw Kever, wat een prachtig verhaal van Mol. Je hoort wel vaker dat katten hun eigen thuis zoeken en bij Mol is dat zeker het geval. Wat een aanhoudster zeg. En dan heel charmant met gevangen vogels aan komen, geweldig!!
Dank je wel voor het vertellen en delen van deze liefdevolle herinnering aan een bijzondere poese-dame.
Lieve mevrouw Muppet ????,
Dank je wel voor je lieve reactie!
Mol is NOOIT meer terug gegaan naar haar oude huis, terwijl ze daar nota bene geboren was! In het begin was ik daardoor nog wel eens bang dat ze bij ons ook weg zou gaan als iets haar niet zinde. Maar dat is gelukkig nooit gebeurd.
Ja, dat met die vogels was inderdaad charmant… gelukkig hield ze daarmee op toen ze gewoon binnen mocht komen. Ze probeerde ons gewoon om te kopen met die vogels ????
Veel liefs voor jou, en een héle voorzichtige aai voor Muppet!
Mevrouw Kever.
Dag mevrouw Kever/Molletje,
Oh wat een dame is mevrouw Mol geweest! Zo wil ik ook worden, zou dat kunnen mevrouw Kever? Mijn vrouw zegt dat ik er eigenwijs genoeg voor ben.
Maar ik wil niet meer verhuizen naar andere mensen. Ik ben al een keer verhuisd, zou dat genoeg zijn denkt U.?
Mijn vrouw zit een beetje te zuchten nu.
Ik ga het echt proberen, mag ik U en Kever om raad vragen? Oh , ik verheug me zo op een zitzak!! Die hoort er toch bij als je zo’n sterke damespoes wordt?
Kopjes van Fietje voor U, meneer Jeroen en Kever.
Lieve Fietje,
Dank je wel voor je mooie reactie!
Weet je wat ik zit te denken? Waarom zou je mevrouw Mol willen worden, want je bent toch al mevrouw Fietje? De perfecte mevrouw Fietje, er is er maar eentje zoals jij!
Ik zou ZEKER niet meer verhuizen! Je woont nu bij de zus van Baas Jaap, en zo is het helemaal goed.
Een zitzak is misschien wel leuk, ik zal het tegen je vrouw zeggen dat ze er snel eentje voor je moet kopen.
En uiteraard mag je mij en Kever om raad vragen, dat mag altijd! Alhoewel Kever meer een expert is op het gebied van grote buiken. Maar dat kan ook handig zijn!
Een zachte knuffel voor jou, en lieve groetjes voor je vrouw!
Mevrouw Kever.
Hoi Cisca, een geweldig verhaal over Molly. Heerlijk dier! Verhalen over een poes die zijn / haar eigen huis+personeel uitzoekt zijn altijd de moeite waard.
Ik heb de foto’s van Molly in Bolle’s boekje gezien; wat een mooie poes!
Poespoes die met de honden meeloopt; ook mooi!
Tot slot wil ik mevrouw Ina condoleren met haar verlies. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd.
Hoi Kim,
Dank je wel voor je lieve reactie!
Mol was een hele knappe dame, maar het grappige was dat iedereen dacht dat ze een kater was. Wij ook in het begin. En toch had ze een echt poesenkoppie.
Mol wist precies wat ze wel en wat ze niet wilde. En gelijk had ze.
Ik vond het ook zo geweldig om te lezen dat Poespoes gewoon met twee honden meeliep.
Katten zijn zo heerlijk eigenzinnig. En elke kat is weer totaal anders, een kat is echt een individu. En het is zo mooi als ze je laten zien wie ze zijn.
Liefs en beterschap!
Mevrouw Kever.
Prachtig verhaal over een mooi meisje. Zo fijn dat jullie haar adopteerden en ik vind het zo waardeloos als kat voor kind wordt ingeruild. Maar ze heeft een prachtig leven gehad.
Er spreekt zoveel liefde uit dit verhaal.????
Lieve Charlotte,
Dank voor je lieve reactie!
Dat kat inruilen voor kind is een verschrikking. Ik snap daar echt totaal niets van. Er schijnen zóveel mogelijkheden te zijn om katten aan baby’s te laten wennen. Ook al zijn er volgens mij altijd katten die er niks van moeten hebben.
Mol heeft nog elf jaar bij ons gewoond en was altijd een hele bijzondere, lieve en eigenwijze dame, die nooit ver van huis ging.
Gelukkig dat je de liefde in het stuk kunt lezen, ze wordt nog elke dag met liefde herinnerd.
Liefs,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever, ik lees nu pas het mooie verhaal over de lieve Mol, zo lief. Ik heb ervan zitten genieten. Verder wil ik iedereen bedanken die heeft gereageerd en daarin ook het overlijden van mijn Floortje heeft genoemd. Dank allemaal voor jullie medeleven, het verlicht de pijn en het verdriet. Zoals Bolle zei: Saame is alles.
Lieve Ina,
Dank je wel voor je lieve woorden, en dat terwijl je zoveel verdriet hebt.
Onze Mol was een geweldige dame.
Net zoals Floortje dat was.
En ze worden nooit vergeten, en blijven er altijd bijhoren. Want liefde gaat nooit verloren.
En ik hoop dat je voelt dat iedereen aan je denkt, en je sterkte wenst. Dat we Saame zijn.
Veel liefs en sterkte,
Cisca/Mevrouw Kever.