In mijn ruim twintigjarige persoonlijke ervaring met katten is me één ding wel duidelijk geworden: hoe meer je een kat iets verbiedt, hoe meer ze datgene juist willen.
Katten zijn net mensen (en toch ook weer niet).
Pop
Onze eerste kat Pop was nog jong en slank toen hij bij ons kwam wonen. Hij was net twee geworden, en zat in die fase dat een kat alleen maar uit dunne lange poten en grote oren bestaat. Met een klein lijfje er tussenin.
Pop was ooit opgehaald door de vriendin van zijn vorige vrouw, naar aanleiding van een advertentie. Eigenlijk wilde zij alleen zijn broertje op komen halen. Maar bij aankomst bleken er twee kittens in een vogelkooitje te zitten (!). Gelukkig heeft ze ze daarom allebei meegenomen.
We hebben nooit geweten hoe Pop heeft geleefd als kitten, maar dat vogelkooitje zegt al veel. Echt geweldig zal de verzorging niet geweest zijn.
Bij zijn vorige vrouw kreeg Pop altijd genoeg te eten, en bij ons ook.
En toch had hij altijd, en ik bedoel echt ALTIJD, honger. Hij at de havermout die ik voor de vogels strooide, en hij klom tegen de houten bekleding van de achterkant van ons huis omhoog om bij de vetballen voor de vogels te komen. En daar grote happen uit te nemen. Hij at droog brood en stukken cactus, waarvan hij de rest dan heel trots kwam brengen. Gelukkig had hij geen stekels binnen gekregen…
Wij hadden in het begin altijd een bakje brokjes voor Pop klaar staan. Als dat bakje leeg was deden we er nieuwe brokjes bij.
Totdat bij de dierenarts werd gezegd dat we zijn brokjes af moesten gaan wegen, omdat Pop een paar ons te zwaar was.
Toen we dat eenmaal deden raakte hij helemaal geobsedeerd door eten. Omdat hij merkte dat dat soms op was. Hij ging honderd keer per dag kijken of er iets in zijn bakje zat, en als dat zo was at hij het meteen op. Voor die tijd at hij alleen als hij honger had, en kon hij prima iets laten staan.
Dat hele strikte afwegen en soms uren een leeg bakje hebben we later met geen enkele kat meer gedaan. Iedereen had gewoon brokjes staan. Desnoods brokjes die ze niet lekker vonden, maar zo wisten ze in ieder geval dat er altijd eten was.
Een tip die we voor Pop kregen was om voerpuzzels te gebruiken.
Als eerste zo’n bal met gaatjes waar brokjes uit vallen. Ding aangeschaft, hele lekkere brokjes er in gedaan, en neer gelegd. Lag er na een week nog precies hetzelfde bij.
Maar toen ik voordeed hoe die bal werkte raakte Pop dolenthousiast. Dat was een leuk spel! Hij kwam meerdere keren per dag naar me toe, liep met me naar die bal en keek me aan. Want IK moest die bal rollen, en hij at de brokjes die eruit vielen. Wat ik ook in die bal deed, Pop heeft het nooit zelf gedaan. En op een gegeven moment kreeg ik er ook genoeg van, van die stomme bal.
Goed, dat was dus de voerbal.
Daarna hebben we een soort ding met bakjes en pinnetjes gekocht. Daar kon een kat aan draaien en schuiven. Leuk hoor, al die voorbeeldfilmpjes van katten die heel behendig bakjes omdraaien en brokjes tussen pinnetjes door schuiven. We hebben het Poo uiteraard voor gedaan, en er zaten extra lekkere brokjes in.
Pop keek het eens aan, probeerde wat en toen dat niet lukte gooide hij het hele ding omver. En kon zo alle brokjes eten, zonder er moeite voor te hoeven doen.
Tegen Pop was geen voerpuzzel bestand. Hij sloopte alles, of gooide het meteen om. En als dat nog niet lukte ging hij bij onze oude buurvrouw voor het raam zitten, die dan een hand brokjes aan hem gaf, haha!
Mol
Van de katten waarmee wij hebben samengewoond was Mol de enige die in een “gewoon” huis is geboren. Ze heeft van kleins af aan genoeg te eten gehad. En ze heeft nooit hoeven zwerven. Mol was dan ook de enige die niet overmatig veel interesse had in eten.
En ze was altijd netjes op gewicht.
Ik heb een theorie dat als katten ooit honger hebben gekend ze dat blijven onthouden. En altijd bang blijven voor honger.
Beer
Beer was te dik, maar hij weigerde pertinent de voerbal of een puzzel te gebruiken.
Bovendien liep hij overal in het binnenblok door het kattenluikje naar binnen en at gezellig met de aanwezige katten mee. Daar valt niet tegenop te puzzelen 😉
Bol
Voor Bol heb ik nog een keer iets gekocht waar hij brokjes in geultjes moest schuiven. De eerste keer dat hij dat ding zag werd hij dermate bang dat hij onder het bureau kroop. Elke keer als ik die voerpuzzel te voorschijn haalde was hij er bang voor. Die voerpuzzel is uiteindelijk naar de hond naast ons gegaan.
Wat Bol wel leuk vond was brokjes uit een schroevendoos eten. Maar dat ging eigenlijk net zo snel als uit zijn bakje.
En we wilden ook niet dat Bol al te veel moeite moest doen voor zijn eten, na zijn slechte verleden.
Kever
En nu met Kever, die ook altijd denkt dat hij honger heeft?
Ik heb van alles geprobeerd. Een eierdoos met brokjes in die kuiltjes. Dat lukt hem alleen als hij ziet dat je er iets indoet. Hij kijkt dan in één kuiltje, en dat was het. Anders komt hij niet op het idee om erin te kijken.
Voermatten snapt hij wel, maar die schelen nauwelijks in de hoeveelheid brokjes die hij eet. Een voerbal is voor Keef te moeilijk.
Wat hij af en toe nog leuk vindt is brokjes in en onder papier verstoppen, die hij dan kan eten.
Puzzels met pinnetjes zijn te ingewikkeld. Bij de laatste puzzel die hij had zat hij heel gefrustreerd te proberen de gaatjes die er in zaten eruit te peuteren – in plaats van de brokjes. Het is zo’n heerlijk jochie!!
Ook als die puzzels soms wel een etmaal in de kamer staan en hij niks anders krijgt begint hij er niet aan.
Het zou geweldig zijn als Kever zou puzzelen, en daardoor wat af zou vallen. Maar ik koop geen dure puzzels meer. En als zelfs brokjes onder een krant al heel ingewikkeld zijn voor hem wil ik hem ook niet al te veel frustreren.
Ik weet dat er katten bestaan die voerpuzzels doen, of heel snel zo’n bal leeg kunnen eten. Ik heb het gezien bij vrienden van ons. En dus op flimpjes.
Nou ben ik benieuwd of er op de blog katten zijn die puzzelen voor hun eten. En hoe ze dat geleerd hebben.
En hoe gaat je kat in het algemeen met eten om? Hebben ze altijd honger of interesseert het ze niet echt?
Mevrouw Kever
Lieve allemaal,
Mijn reacties kan ik pas later vanmiddag en of vanavond geven.
Fijne dag gewenst voor iedereen, en liefs van
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever, dank weer voor dit mooie verhaal over de geliefde katten-poezels en hun gewoonten. Hoe verschillend ze met eten zijn, altijd honger of bang dat er geen eten is. Ik heb ook idee dat als er in de jonge jaren hierin een tekort is geweest, dat dit altijd een rol zal blijven spelen.
Wat de poes niet wil, wil die niet, zoveel is ons allemaal denk ik wel duidelijk. Dat geldt voor spelen maar zeker ook voor eten. Hapjes die ze ene dag met smaak opsmikkelen zijn de volgende dag ineens ‘vies’, raar, oneetbaar of wat de poes er dan ook van vindt maar opeten ho maar. ‘’Eet jij dit zelf maar op’’.
Voor Snoet en Muppet heb ik toen ze hier een beetje vertrouwd thuis waren een activity board gekocht. Zo’n bord met pinnetjes, kolfjes en golfjes. Op verschillende manieren konden ze aan hun brokjes komen. Het was niet perse bedoelt om hen af te laten vallen of op gewicht te houden, maar meer als bezigheid. Het waren nog jonge diertjes in een appartement.
Snoet begreep er aanvankelijk niets van. Wat moet ik hiermee en waar is mijn bakje met brokjes leek hij te roepen. Maar Muppet snapte het meteen. Ze ‘’ving’’ heel behendig de brokjes en at ze op. Toen Snoet dat in de smiezen kreeg, ging hij naast haar zitten: als jij ze nou pakt, dan help ik je wel met opeten. En zo geschiedde. Hij ‘’hielp’’ haar trouwens ook altijd met de bakjes natvoer. Eten was zijn grootste hobby.
Na een tijdje snapte hij het ook en het bord is jarenlang door hen gebruikt. Minoes snapte het totaal niet en werd er nerveus van. Sindsdien werden de brokjes dus weer in de bakjes geserveerd. Het activity board verdween in de kast.
Balletjes met gaatjes en brokjes erin, zijn hier nooit een succes geweest. Muppet heeft nog wel een andere puzzel met vakjes voor de brokjes en bolletjes daarop die ze weg moet meppen om bij de brokjes te komen. Ze was er handig in. Maar de laatste tijd heeft ze geen zin meer in fratsen en is het eten sowieso meer een puzzel voor mij dan voor haar.
Met liefs, maria
Lieve Maria,
Helemaal waar: wat de poes niet wil, wil die niet. En andersom ook: als een kat iets wil, houdt ie niet op voordat hij of zij het krijgt. Het is bij ons altijd duidelijk geweest wie de baas was, haha!
En ik denk dat iedereen herkent wat jij schrijft over iets dat de ene dag héérlijk is, en dan op het moment dat je er een zak van twee kilo van hebt gekocht hoeft het ineens niet meer.
Wat leuk dat Snoet en Muppet met zo’n activityboard aan de slag gingen. Ik vind het op filmpjes altijd zo geweldig om te zien; een kat die vakjes openmaakt en brokjes tussen pinnetjes doorschuift. Maar ik heb het hier in huis helaas nooit kunnen zien. Wij hadden dus zo’n ding voor Pop, en die trok en sjorde er net zo lang aan tot het ondersteboven lag. Helpen met brokjes en natvoer lukte daarentegen iedereen hier ook wel ????
De puzzel met gaatjes met balletjes hebben wij ook gehad! En Kever heeft het één keer een beetje geprobeerd, maar toen hij die balletjes in zijn bekkie nam vond ik het toch geen goed idee meer.
Als Muppet moeilijk eet, zou ik haar zelf ook geen puzzel meer laten maken. Dan is het belangrijk dat ze zo makkelijk en zo lekker mogelijk eten krijgt.
Hopelijk lukt het jou, om dat uit te puzzelen…
Liefs,
Mevrouw Kever.
Prachtige verhalen!!! 🙂 Van alle katten die ik gehad heb, doet alleen Fietje iets met haar voerbal. Alleen niet helemaal wat de bedoeling is. Ze sjeest erachteraan met een noodvaart,
De brokjes rollen eruit, maar ze heeft alleen aandacht voor de bal. Een poos later ontdekt ze de brokjes op de grond, en dan gaat ze “stofzuigen” en knabbelt ze ze lekker op. Maar ik geloof niet dat ze met haar kleine lieve koppie het verband tussen de bal en de brokjes ziet 🙂 .
Vlo at wel van de voermat, maar al te veel moeite wilde hij er niet voor doen. Als ik de brokjes vastgeklemd had, stond hij een minuut te prutsen, pakte dan de mat bij de hoek vast, en begon ermee te schudden, zodat de brokjes in het rond vlogen, en hij ze van de vloer kon eten. Het enkele brokje dat bleef zitten, liet hij voor wat het was. De voerbal was beneden zijn waardigheid.
Onze eerste kat Plok, die bij ons kwam wonen toen ik 11 was, zorgde vaak zelf voor zijn voer. Hij deed het keukenkastje open, en plukte een eitje uit het eierrekje, mikte dat op de vloer, en smikkelde het op, de eierschalen waren altijd keurig schoongelikt. Ook merkten we dat hij de koelkastdeur open kon krijgen, en verschillende vernuftige systemen die mijn vader bedacht om het ding dicht te houden, heeft hij gekraakt!!
Verder waren de katten redelijk normale eters, al aten Poncke. en zijn broer Derrick altijd onze komkommers op, en jatten ze nogal eens de vleeswaren of een haring van tafel als we niet uitkeken.
Fietje is eigenlijk de enige kat die altijd doet of ze uitgehongerd is en noooooit wat te eten krijgt. Alle anderen waren redelijk normale eters. Alleen Vlo is bij zijn vorige vrouw wel eens thuisgekomen met een “zelfgevangen” kipfilet 🙂 . zijn vrouw is er nooit achter gekomen waar hij het ding gestolen heeft.
Groeten van het mens van Fietje, en een kopje van Fietje zelf, en een dikke kop voor haar vriend Kever.
Lieve mevrouw Fietje en anderen????,
Dat is nog eens goed gebruik maken van de voerbal, zoals Fietje dat doet! Ach, en we kunnen niet allemaal hoogbegaafd zijn, toch?!
Zoals Vlo met zijn voermat deed, zo deed Pop het ook met al zijn puzzels (behalve dan die bal…). Ik moest er altijd om lachen, want het is toch ook een soort oplossen van zo’n puzzel. En eigenlijk nog heel slim ook.
Wat geestig dat Plok alles open kon maken. Iemand die wij kennen had zo’n kat. Alles moest altijd op haakjes, of met iets zwaars ervoor. Anders deed hij alle deuren en kastjes open. Hij kon zelfs de magnetron open maken!
Katten die komkommers eten heb ik nog nooit gehoord! Maar elke kat heeft wel weer iets “geks” dat hij of zij heerlijk vindt. Wij moesten hier vooral opletten met allerlei soorten kaas, of dingen met slagroom. En chips en ijs!
En ik neem aan dat een eerlijk gevangen kipfilet toch net wat lekkerder is…
Liefs en een aai voor Fietje (en kopjes van Kever!!),
Mevrouw Kever
Lieve mevrouw Kever,
ja katten en eten, je zou er boeken over kunnen schrijven. Ik denk dat Jamie de enige kat is met wie ik heb samengewoond, die redelijk neutraal stond tegenover eten. Bart at de ene periode slecht en dan weer bijna de oren van mijn kop. Floris is altijd een goede, gezonde eter geweest. Ik denk na Jamie de meest normale. Alleen hij is de baas in huis dus als hij zich laat zien denken de dames al snel: hellep!
Loes kwam met een enorme obsessie voor eten, ik wist niet wat ik meemaakte. Zij sloeg letterlijk het eten uit mijn handen. Zij schrokte de eerste tijd alles naar binnen en op de momenten dat ik Bart probeerde bij te voeren omdat hij zo slecht at stond zij als eerste in de keuken en kermde alsof ze drie weken geen brokje had gezien. Dat extreme is wel tot rust gekomen maar eten blijft altijd haar dingetje. Toen kwam Zusje, gewoon uit een gezond en prima nestje. Tja dan denk je dat zal wel redelijk normaal zijn. Niet dus, ook Zusje is werkelijk geobsedeerd door eten. En dan echt alleen brokjes, maar ze breekt er bijna het huis voor af ha ha.
In de tijden dat ik nog weleens een nachtje van huis was (en dan niet om te werken) heb ik weleens voerballen in huis gelegd. Vooral de dames vonden dat machtig interessant. Zusje had het meteen door, ook Loes wilde zo nu en dan nog wel een keer met haar pootje meppen en Floris… Die liet de dames meppen en stormde er dan op af om de brokjes op te eten. Op de momenten dat ik thuiskwam was er nergens ook nog maar één brokje meer te vinden.
Zusje eet hier standaard van een voermat, geen enkel probleem. Dat doen Floris en Loes overigens ook omdat ze het weer van Zusje zien. Loes dacht aanvankelijk, wat is dit voor een soort van gatenkaas!
Ik kan hier in huis geen bak met brokjes zomaar laten staan. Ook al omdat Loes natuurlijk nierdieet heeft, maar daar zijn de andere twee ook gek op. Maar als ik die los neer zou zetten kan ik ze straks alle drie door het huis rollen.
De kern van dit verhaal, eten is en blijft altijd een soort van hoogtepunt van de dag. Maar ik denk weleens, dat is nog mild uitgedrukt…
Liefs van mevrouw Loes
Lieve mevrouw Loes,
Bijna niet te geloven, zo bescheiden als Loes is en dan toch eten uit je hand slaan! Dan moet de nood hoog zijn geweest…
En ik herken het helemaal wat je schrijft over dat je één kat met alle moeite wat probeert te laten eten, en dat een andere het eten al op heeft voordat degene die het nodig heeft iets heeft kunnen proeven,
Zeker bij een zieke kat kan het heel lastig zijn, om diegene goed en genoeg te laten eten.
Ik kan me herinneren dat Mol na haar laatste gebitsbenandeling waarbij bijna alles werd getrokken alleen natvoer mocht. Tien dagen lang. Terwijl ze daar niet dol op was.
Als ik Pop stiekem brokjes probeerde te geven in de tuin stond Mol er altijd meteen naast. En als ik Mol haar natvoer probeerde te geven zonder dat Pop het merkte stond hij al naast meMol is toen in 10 dagen ruim vier ons afgevallen…
En wat leuk dat Loes en Zus een voerbal weten te gebruiken! Daar zal Floris blij mee zijn geweest, haha! Ben benieuwd of Floris zelf ook zo’n ding snapte.
Ach ja, en dat naar elkaar kijken en elkaar nadoen… heerlijk! Het zijn soms net kleuters.
Maar dan leuker ????
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hallo Cisca, over poezen en eten, daar is wat mij betreft geen zinnig woord over te zeggen. Van de poezen met een “gewone” achtergrond, Bas en Elvis was Bas een goede eter. Heel veel interesse in eten had hij overigens niet. Elvis bleek voor een deel maine-coon en groeide en at en at en groeide. Volgens de suffe dierenarts waar ik toen naar toe ging at hij veel te veel en moest ik aan de voerpuzzels. Elvis was hoog intelligent maar dergelijke puzzels bekeek hij niet. Annet, Krisje, Millie en Sallie aten aanvankelijk heel veel maar zodra ik een paar maanden met ze samenwoonde gingen ze steevast gewoner met hun eten om. Guus die ik van een collega kreeg omdat hij bij haar de kleinkinderen aanviel was altijd een beetje een kieskauwer. Later bedacht ik dat hij zijn mensen miste. Moet er wel bij zeggen dat collega het verschrikkelijk vond om hem af te staan.
Sam wisselt perioden dat ze minder eet af met perioden van veel eten. Ze heeft ook voorkeur voor bepaalde merken blikvoer. Nu is Sheba favoriet maar dat kan zomaar afgelopen zijn.
In de tuin zijn regelmatig twee aanlopertjes op bezoek die bijna alles lusten.
Het was leuk om alle poezen & eten verhalen te lezen.
Prettige avond, Kim
Hoi lieve Kim,
Elvis had dezelfde houding tegenover voerpuzzels als Beer en Bol. Geweldig vond ik dat 😉
Wij hebben hier ook met bijna alle katten gehad dat ze in het begin alles eten wat er los en vast zit, en dat dat vanzelf weer afzakt als ze weten dat er altijd genoeg te eten is.
Zelfs Mol zat in het begin te schrokken. Waarschijnlijk omdat ze met vier andere katten woonden, en het een beetje een kwestie was van “wie het eerst eet heeft het meeste”.
En na een paar maanden bij ons werd ze een kieskauwer, zoals jij dat zo mooi noemt.
Het is natuurlijk ook logisch dat katten die voor hun eten moeten vechten (als zwerver, of als ze ergens met veel te veel katten wonen) alles eten wat ze voorgezet krijgen. Je weet immers nooit wanneer er weer iets te eten is.
En achteraf bezien hebben wij Pop een tijd nog extra gefixeerd op genoeg eten gemaakt, door zijn eten af te wegen. Daarna kwam hij alleen maar aan, wat we ook probeerden. Dat dus nooit meer.
Wat vindt Sam van de tuinkatten?
Liefs voor jullie twee,
Mevrouw Kever.
Geen voerpuzzel hier hoor. Ik weeg voor Roos wel eten af, maar ze bunkert het niet meer in een keer naar binnen.
Snork, een van mijn vorige katten, stond altijd te eten, nou ja … schrokken, alsof hij klaar stond om weg te rennen. Voor hij on het asiel kwam, zal dat zo op straat gegaan zijn, arm ding.
Hoi lieve Sandra,
Dat is ideaal, als een kat niet meteen alles in een keer opeet.
Wij wegen het eten van Kever ook af. Anders was hij al twintig kilo geweest????
Maar als hij alles op heeft krijgt hij brokjes die hij niet lekker vindt. Als hij die eet weten we dat hij honger heeft. En dan mag hij nog iets eten.
Arme Snork! Zo aten Bolle en Kever in het begin ook. Ja, als je op straat leeft moet je eten wat je te pakken krijgt, want je weet nooit wanneer er weer iets komt. En die angst voor honger kan lang blijven hangen.
Liefs voor jou en Roos,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever,
Wat een toestand met al die om eten vragende poezels. Mijn allereerste kat was Dikkie. Hij kwam in het asiel terecht omdat zijn baas was overleden. Hij was blijkbaar goed verzorgd geweest, want hij was een gewone eter met zijn blaasgruisdieet.
Een jaar later kwam Sproetje erbij, ook uit het asiel. Zij was een zwerfstertje en was zwanger in het asiel terecht gekomen. De kleintjes hadden al een huis gevonden en Sproetje kwam bij mij in huis. Het was geen dikkerd en ze had een honger . Als ze snel klaar was met eten begon ze aan het eten van Dikkie en die lieverd vond dat nog goed ook. Bovendien bleek Sproetje nog een heleboel wormen in haar lijfje te hebben. Ze moest een paar keer overgeven en ik was nog zo dom om te denken dat ze elastiekjes had opgegeten, totdat die hoop ging bewegen. Gelukkig hielp twee keer een wormenkuur prima. Ik heb Dikkie en Sproetje een tijdlang apart laten eten . Na een maand of twee was Sproetje aardig aangekomen en probeerde ik ze bij elkaar in de buurt te laten eten. Dat lukte toen prima.
Mijn perzische poezen zijn hier bijna allemaal ( behalve moeder Cindel ) als kitten gekomen. Zij hadden nooit problemen met eten en hadden natuurlijk nooit op straat gelopen en honger geleden.
Jasper kwam ook uit het asiel. Hij was een “sociaal geval “. Wat dat betekende wilden de mensen van het asiel mij niet vertellen, maar het had niets met de poes te maken, maar met de vorige eigenaar werd mij verteld. Dus dat bleef altijd een geheim voor mij. Jasper was een slimme kater en was altijd reuze nieuwsgierig wat er toch altijd in mijn koelkast lag. Zijn nageltjes zette hij in het rubber en zo trok hij de koelkastdeur open. Op een nacht ging ik naar de wc en zag tot mijn schrik dat er beneden licht brandde. Dat was dus de koelkast die open stond. Hoewel Jasper er nooit iets uithaalde, besloot ik toch maar om daar wat aan te doen. Ik heb een plakhaak op de deur en eentje op de zijkant van de koelkast geplakt met daar omheen een dik elastiek. Dat hielp, want wanneer de deur werd opengetrokken, zorgde het elastiek ervoor dat de deur vanzelf sloot. Die haken zitten er nog als herinnering aan Jasper. Het elastiek is niet meer nodig.
Als laatste onze Ivar, die ook aan de zwerf is geweest en in het asiel terecht kwam. In het begin zeurde hij ook maar om eten en schrokte hij zo erg dat het er soms allemaal weer uit kwam. Bij hem heeft een likmat enorm geholpen. Dan smeerde ik alle natvoer tussen de vakjes en at hij rustiger. Nu is die mat niet meer nodig. Hij zeurt nog wel en dan geef ik hem wat extra eten, maar meestal eet hij daar gelukkig maar een beetje van en laat de rest voor later staan. Dat probleem is dus opgelost. Nu nog zijn verlatingsangst, al wordt dat wel wat minder. Maar vorige week was ik een dag naar de Floriade en Ivar had die dag al zijn eten laten staan. Hij ging pas weer eten toen ik weer thuis was. Gelukkig voor hem dat ik nooit een paar dagen achter elkaar weg ga.
Dat wil ik geen van mijn katten aandoen.
Groetjes van Marjoke en kopjes van Cindel, Fenneke, Jillie en Ivar.
Lieve Marjoke,
Heel herkenbaar, dat de ene kat het eten van de ander op gaat eten. En dat die dat nog goed vindt ook.
En helaas herken ik het verhaal van de wormen ook ???? Beer en Mol hadden allebei wormen toen ze hier kwamen wonen. Dus die konden samen behandeld worden, en Pop voor de zekerheid ook. Plus Jeroen en ik… Preventief gelukkig. Maar ik durfde er niet voor naar de apotheek, dat heeft Jeroen gedaan, haha! Iedereen kreeg/krijgt bij ons daarom strikt elke drie maanden een pilletje.
Wat een slimmerd was Jasper, geweldig! Maar ook een hele goede vondst van jou, om die koelkastdeur weer vanzelf dicht te krijgen. En die haken zijn inderdaad een mooie herinnering aan Jasper.
Wat heerlijk dat je Perzische dames allemaal geen obsessie met eten hebben.
Nu ik dat zo las, dat Ivar zo gaat zitten schrokken en dan moet overgeven, schoot me te binnen dat Pop dat ook deed. Toen had je nog geen likmatten, dat is toch wel een vondst. Wij gaven hem steeds maar hele kleine porties, en we zorgden ervoor dat hij niet meteen na het eten ging rennen (voor zover dat lukte).
Hopelijk wordt zijn verlatingsangst steeds een beetje minder. Arme jongen.
Een paar dagen weg gaan doen wij ook niet. Dat deden we bij Pop, Beer en Mol af en toe nog wel eens, en een vriendin van ons kwam dan langs. En bleef ook een uur of langer. Bij Bol hebben we dat één keer gedaan, maar daarna wilde ik dat niet meer.
Ik wil zelf gewoon ook liever niet een paar dagen weg bij mijn lieverd(s).
Liefs voor jullie allemaal,
Mevrouw Kever.
Goedenavond Mevr Kever, wat heeft ons personeel met plezier het blig gelezen en ja veel is herkenbaar. Hier zijn alle katten eigenlijk allemaal makkelijke eters. In de ochtend verse brokjes om 17.30 uur natvoer . Maar baas Ed heeft nogal eens de gewoonte iets eerder brokjes en of avondeten te geven. Fout want ze beginnen nu al om 16.30 uur te zeuren. Helaas ben ik dan toch degene die het volhoudt want anders lopen ze hier helemaal over ons heen. Wat ik merk is het wel het verschil met bv Kyana en Faalentino dat ze als enigste kitten een maatje meer zijn. Kyana is te zwaar maar afvallen! Het is een ramp vloerpuzzel gooien ze om een bal van de trap . Kyana lust bv niet hill,s metabolic en ik probeer haar met diverse merken apart te zetten. Dat gaat een paar hapjes goed en dan is ze klaar . Gaat als een gek aan deur krabben miauwen enz deur open en de andere gaan eens kijken wat er in haar bakje zit en ze eet gewoon het normale eten op. Kittens als ze straks zover zijn dat ze zelfstandig gaan eten gaan in de sturdi zodat ze ongestoord kunnen eten want kittenbrokjes en natvoer vind hier iedereen het lekkerste. En de kittens juist het volwassenen voer. Iedereen hier eet met elkaar en uit elkaars bak op Perle na. Wij vermoeden dat ze buiten heeft geleefd ze was buiten gevonden en 7 maanden asiel. Zij is ook de enige die haar eten razendsnel naar binnen werkt en op Benjamin Benny na mocht er niemand naast haar zitten met eten. Zij is de enige van wie de etensbak apart staat. Maar het gekke is met snoepjes dan zit ze wel in de groep mee te eten. Het is bij haar de brokjes en natvoer dat ze beschermt. Helaas zijn er wel een paar rovers waarvan ik echt geen eten van ons onbeheerd durf neer te zetten. Faalentino zat deze week de rauwe uien van de snijplank af te meppen. Eierdoosjes was ook geen succes hier brokjes eruit en het doosje werd gesloopt.
Het afvallen met Kyana zal een heel lang en moeizaam proces worden maar we doen ons best. Een slanke den is ze niet en zal ze ook nooit meer worden maar we moeten er voor zorgen dat ze niet zwaarder gaat worden. Dus we nu een soort van compromis met haar gewone brokken gemengd met dieetvoer en dat gaat redelijk.
Lieve mevrouw Faalentino/Kyana en de rest van de familie????,
O, wat herken ik dat van het natvoer! Hier stond ook altijd iedereen al een uur van tevoren klaar. Inclusief de buurkater, die dan graag een hapje mee at. En die mij aan ging tikken als ik te lang bleef wachten..!
Ja, op een gegeven moment krijgen ze om 8 uur in de ochtend al hun natvoer als je eraan toegeeft ????
Ik vind het interessant om te lezen dat sommige kittens al groter en zwaarder zijn dan anderen. En Faalentino heeft natuurlijk een beetje de bouw van zijn Pepeoom, en Kyana van haar Pepeoom Bolle…
Kyana weet wat ze wil, dat lees ik al. Dat kennen wij van Kever en Pop.
Inclusief het slopen van puzzels!
Grappig dat het kittenvoer zo gewild is bij de volwassen katten, en dat de kittens juist zo graag het eten van de volwassen katten eten. Laat dat maar een katten over, ze willen altijd wat een ander heeft,
En Perle is de enige kat die ik “ken” die voerbaknijd heeft. Zo noemen ze dat bij honden, en die schijnen dat vaak te hebben.
Ik zou wel eens de geluiden willen horen, als iedereen zit te eten bij jullie! Ik vind dat geknabbel aan brokjes of het geslurp met natvoer altijd zó leuk om te horen!
Hopelijk lukt het om Kyana op gewicht te houden. Dat proberen wij met Kever ook. En wie weet dat er dan ook nog iets afgaat. Maar ik ga nooit meer een kat op een streng dieet zetten, na Pop.
Enne…Metabolic lustte niemand hier, helaas. Kever had een tijdje iets van Royal Canin dat de eetlust zou afremmen. En daar kwam hij van aan.
Het blijft lastig om een kat af te laten vallen.
Liefs voor jullie allemaal!
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever.
Mijn 2 dames Muzette en *Sparkle waren ook heel verschillend met eten Muzette maakte het nooit iets uit dat zuslief ook haar snuit in het bakje van haar stopte.Muzette heeft een stop knop die *Sparkle niet had Die was erg gefixeerd op eten Ik denk dat dat kwam omdat Muzette in de opvang uit de hand gevoerd werd omdat ze zo ziek was en Sparkle met de grote meute meedeed met een paar grote schalen met brokjes Zij moest zorgen om haar deel te krijgen.
Dit is nooit over gegaan.Toen *Fynn erbij kwam,deed hij ook niet moeilijk.Hij had tijdens zijn zwerftocht de tuin van de oude dame gevonden die 2 x per dag brokjes en natvoer neerzette voor de zwervertjes.
En kwam dan ook prompt op tijd aanlopen.Om het liefst daarna bij de oude dame op bed te gaan liggen uitbuiken.Als haar oude kat tenminste het niet in de gaten had,want die wilde hem niet in haar huis hebben…..
Bij mij was hij tevreden met alles.
Voerpuzzels heb ik bij Sparkle ook geprobeerd.Om te beginnen met kleine stukjes gedroogd vlees die ze hebben mocht.Fynn gaf zijn bal een lel en wist het wel.Sparkle niet Die duwde met haar kop tegen de bal en at zo eruit wat erin zat.Het was wel een komisch gezicht!!!!
Om haar te laten afvallen woog ik de brokjes voor haar af en gaf telkens een beetje.Muzette en Fynn aten ook gewoon tot ze genoeg hadden en dan werden de bakjes weer weggezet.Voor de nacht zette ik het restant van de hoeveelheid brokjes van Sparkle wel in een doosje met een paar ingangen.Uiteraard deed Fynn het voor en toen snapte Sparkle het ook Afvallen zo wel gelukt bij Sparkle maar helaas daarna toch diabetes,dus werd het omzetten op koolhydraten vrij natvoer voor alle 3.
Snoepjes etc kreeg Muzette altijd apart want die kan vanwege haar slechte ogen,niet overweg met speelgoed daarvoor.
In een speelkleed deed ik ’s avonds wat koolhydraten vrij snoepjes Dat kon Sparkle wel,maar verder speelgoed niet.Gewoon omdat ze het niet snapte.Maar Fynn wel en dan deed ze het na.
Nu eet Muzette wat ze wil en net zoveel als ze wil.Als ze genoeg heeft stopt ze Dus staan er nu altijd brokjes die ze lekker vindt.Want direct na het overlijden van Sparkle vertikte ze het om het KH vrij natvoer nog langer te eten.
En ze heeft graag soepjes als natvoer.Mag ook van mij.Ze blijft op gewicht en deelt dat zelf in.Ze heeft lang met haar zus mee moeten doen wat betreft dieet,dus nu mag ze eten wat ze wil is ze van mening.
En inmiddels bijna 16 mee geworden dus ga ik maar zo door met haar.Beetje(boel,) verwend,is mijn prinsesje wel.????????????.
Groeten van scullary girl Mia.
Lieve Mia,
Vanavond antwoord ik op je reactie!
Tot straks,
Mevrouw Kever.
Lieve Mia,
Dank je wel voor je reactie!
Wat lief dat *Fynn zo makkelijk was met eten. Het had ook gekund dat hij door het zwerven geobsedeerd was geraakt door eten. Maar *Fynn klinkt altijd als een hele evenwichtige, sociale en lieve jongen.
Het lijkt me inderdaad logisch dat *Sparkle zo veel at omdat ze met een groep katten/kittens uit dezelfde bak moest eten. Dan zitten er altijd dieren tussen die sneller en behendiger zijn, en het meeste krijgen – en anderen dus niet.
En nu lees ik toch weer een nieuwe mogelijkheid om de voerbal te gebruiken. Dat vind ik toch wel een vondst van *Sparkle!
Kever zou ook baat hebben bij een andere kat die het voor zou doen. Katten leren door naar elkaar te kijken.
Natuurlijk krijgt Muzette nu wat ze lekker vindt! Ze heeft al die jaren netjes meegedaan met het dieet, en nu mag ze lekker smullen. Als ze gewoon stopt als ze genoeg heeft gehad is het ook goed mogelijk om lekkere brokjes te hebben staan.
Dat hadden wij toen Mol als enige over was ook. Die at wat ze nodig had, en niet meer.
En katten zijn er om te verwennen, vind ik persoonlijk (en dat vonden alle katten hier ook, trouwens ????).
Liefs voor jou en Muzette, en een extra troostknuffel voor jullie allebei,
Mevrouw Kever.