Na de vraag over het geven van een pil, waarop zo veel en zulke nuttige reacties zijn gekomen, dacht ik het deze keer te hebben over iets dat daar een klein beetje bij hoort. Namelijk de reismand, tas of vervoersbak voor je kat.
Drama
Bij ons thuis begint daar namelijk altijd al het drama. Wat een ellende om Pop, Beer, Mol, Bol of Keef in die tas te krijgen! Het wordt altijd een soort van gevecht, met poten weer naar binnen duwen, uitkijken dat er geen staart tussen de rits zit en vooral opletten dat de betreffende kat er niet vandoor gaat. Want dan is het helemaal een opgave om hem/haar alsnog in de tas te krijgen.
Tips
Ik heb alle tips opgevolgd die worden gegeven om een kat makkelijk in een reismand te kunnen doen – maar niks hielp. Zodra een kat zijn of haar tas ziet is het raak: paniek.
We hebben een tijd de mand in de kamer laten staan, met dekentjes erin. Allemaal prima, Mol sliep er een tijdlang graag in. Maar op de dag dat bijvoorbeeld Pop naar de dierenarts moest WISTEN Pop, Mol en Beer alle drie meteen dat het foute boel was. En was het dus weer een strijd om Pop in zijn reistas te krijgen. ALS dat al lukte, want meestal was hij hem allang gesmeerd en zat een stel tuinen verderop.
Snoepjes erin leggen werkte nooit. Bij de dierenarts kregen Pop, Beer, Mol en Bol trouwens ook vaak wat snoepjes. Die lieten ze altijd liggen in de reismand. En als ik dan nog wel eens probeerde of ze die snoepjes later op de dag bij hun brokjes wilden, visten ze ze er stuk voor stuk tussenuit en legden ze naast hun bakje, haha! De boodschap was duidelijk: die snoepjes waren besmet, en ze lieten zich niet omkopen.
Eigen tas
We doen altijd een dekentje van thuis in de mand, en een matrasbeschermer eronder. Dat is een soort grote luier. Voor het geval van een “ongelukje”, wat helaas nog wel eens voor wilde komen als iemand erg bang was om naar de dierenarts te moeten.
Het dekentje dat erin gaat is zo groot dat de kat zich eronder kan verstoppen.
Iedereen heeft bij ons zijn/haar eigen vervoerstas gehad.
Beer kreeg een grote plastic bak mee toen hij bij ons kwam wonen. Prima ding, alleen onhandig om vast te houden met maar één handvat in het midden. Beer ging in die bak heen en weer schuiven, en het viel niet mee om dat ding dan normaal vast te kunnen houden.
Popje had een geweldig handig mandje van de Hema. Iets tussen een mandje en een tas in, van stof. Toen we ontdekten hoe handig een stoffen tas is kreeg iedereen daarna zo’n ding. Niet dat dat overigens maakte dat ze het fijner vonden om er in te moeten…
Draagtas
Plastic vervoersbakken wil ik niet meer. Kever kwam in een werkelijk gigantische plastic reismand, waar hij nog met drie andere katten in had gekund. Niet te tillen, en weer dat heen en weer geschuif. Bovendien houdt hij zich met alle poten vast aan de “deuropening” en was het haast onmogelijk om hem erin te krijgen. Het hele deksel kon er wel af, maar voordat dat er weer op zat had Kever zich al uit die bak gewurmd.
Nu heeft hij dus een draagtas. Die ziet er een beetje uit als wat ook wel weekendtas heet. Het voordeel van zo’n tas is dat je je kat tegen je aan kunt dragen, omdat een tas flexibel is. Ik kon ook bij iedereen de rits een héél klein stukje open doen zodat ik ze kan aaien. Dat helpt tegen de ergste paniek.
De opening om de kat in te doen is een stuk groter dan allen zo’n klein deurtje. En gaat ook “makkelijk” dicht met een rits. Maar alsnog leek het alsof Kever ineens 8 poten heeft die zich allemaal vastklampen aan de tas, mijn been en Jeroens hand. Ik zou echt niet weten hoe je Kever in je eentje in een tas kunt krijgen.
Bol
De eerste keer dat we Bol in een reistas zetten hielden we zijn hoofd naar beneden om de rits dicht te kunnen doen. En wat deed Bol? Die schopte uit alle macht met zijn achterpoten als een soort bokkend paard recht in mijn gezicht! Goed raak, het bloed liep van mijn kin in mijn nek, haha! Ik had eerlijk gezegd bewondering voor zijn vindingrijkheid.
Bij Kever waren we dus extra op zijn achterpoten aan het letten, waardoor hij zijn kop en halve bovenlijf weer uit de tas wist te wringen. Zelfs met vier handen (Jeroen en ik) is het een hele klus om Kever in zijn tas te krijgen.
Wij hebben geen auto, dus naar de dierenarts ga ik met de tram. Jeroen gaat op de fiets en haalt mij en kat(ten) op bij de halte. Dan gaat de tas een klein stukje achterop, en lopen we naar de dierenarts.
Afgezien van Beer, die eigenlijk alleen maar af en toe een piepje gaf, was iedereen duidelijk aanwezig in de tram. Mol was het ergste, die ging zo hard loeien dat iedereen haar kon horen. Als de tram veel lawaai maakte, ging ze gewoon nog een tandje harder loeien om er bovenuit te komen.
Muziek
Ik zal nooit de keer vergeten dat ik helemaal achterin zat met Mol, die weer flink haar sirene aan had staan. Op een gegeven moment klonk door de intercom (of hoe heet dat) “Voor de mevrouw met de kat”, en werd de muziek van de Pink Panter gespeeld????Blijkbaar had zelfs de bestuurder haar kunnen horen! Uiteraard ben ik, met Mol, even naar voren gelopen om hem te laten zien wie er nou zo’n keel opzette.
Een andere keer zat ik met Pop in de tram, en zat ik zachtjes tegen hem te fluisteren dat hij zo’n mooie jongen was, dat ik trots op hem was, dat hij het geweldig deed, dat hij mijn lieverd was. Nou ja, dat soort dingen. Ineens tikte de meneer die achter me zat me op mijn schouder en zei: “Zo lief praat mijn vrouw nou nooit tegen mij!”
Waarop ik naar alle eerlijkheid heb geantwoord dat ik ook alleen maar tegen mijn katten zo praat????
Kevers reistas staat gelukkig weer op zolder, en blijft daar hopelijk een hele tijd staan.
Maar ik ben benieuwd hoe anderen dat doen. Wat voor mandje, bak of tas hebben jullie? En gaan jullie katten er zelf in, of is het een heel gedoe om ze er in te krijgen? En hoe verloopt de reis?
Mevrouw Kever
Hoi Mevrouw Kever,
Heb eigenlijk vrij weinig ervaring met reismandjes, Milo was nog maar zo kort bij mij.
maar ondanks dat Milo zo kort bij mij was, heeft hij de reismand van binnen veel gezien, het is zo’n grote joekel waar wel 4 Milo’s in kunnen.
In het begin ging hij er nog wel gemakkelijk in, maar naarmate hij vaker naar de dierenarts moest, en hij in de gaten kreeg dat hij de reismand in moest begon hij ook tegen te stribbelen.
Zo zielig om de kleine man erin te zetten terwijl hij zo ziek als hij was tegenstribbelde, het ging mij elke keer weer aan het hart.
Ging altijd met de auto, en dan had ik hele gesprekjes met hem.
Hij zat dan naast me in de bijrijders stoel, en dan kletste ik volop met hem.
Of als er iemand mee ging dan zette ik hem achterin samen met degene die mee ging.
Heb zelf zo’n onhandige plastic reismand, echt zo’n joekel…………maar nu ik je verhaal zo lees is een reistas dus veel handzamer!
Geef Kever maar een dikke knuffel van mij.
Lieve Annelieke,
Dank je wel voor je reactie!
Wch, die kleine lieve Milo… wat verdrietig dat hij al wist dat de reismand niks goeds voorspelde.
Wij kregen hier ooit de tip om je kat ook in de reismand mee te nemen zonder naar de dierenarts te gaan. Zodat ze er minder bang voor worden. Maar dat is er nooit van gekomen, en ik vraag me ook af of het werkt. Want iedereen bij ons WIST dat ze naar de dierenarts moesten als ze ziek waren, of gewond. Die link kunnen ze heel goed leggen! Pop ging zich zelfs buiten verstoppen als hij iets had, uit angst voor de dierenarts. Hartverscheurend was dat.
Ach, kon je die lieverds toch maar uitleggen waarom het nodig is om mee te moeten!
Een reistas is heel fijn, maar wel iets minder veilig dan een plastic bak of een kooi! Alhoewel bij ons nog nooit iemand eruit heeft weten te komen.
Veel liefs, en Kever stuurt een dikke knuffel terug voor jou en voor Tommy, en hij zwaait elke avond naar sterretje Milo!
Mevrouw Kever.
Hoi Mevrouw Kever,
Heb het Milo vaak proberen uit te leggen maar hij vond het niks, bij de dierenarts deed ik (als het even lukte, en niet te druk was)het reismandje open zodat hij naar buiten kon komen.
Dat vond hij zo fijn, even rond neuzen wat er te zien was.
Heb afgelopen week gekeken naar een reistas voor een kat, maar niet te vinden bij mij in de buurt.
Heb nu een nieuwe reismand(je) aangeschaft omdat de oude mij teveel aan Milo doet denken.
De oude gaat (weer) naar de boerderij, kunnen ze hem daar gebruiken voor de poezendame Fleurtje.
Lieve Kever, je bent een bijzondere mooie katerman, en samen met jou zwaai ik elke avond naar alle sterren die helaas over de regenboogbrug zijn gegaan.
Veel liefs van Annelieke
Hoi mevrouw kever.
Bestaan die reistassen nog? Mijn moeder had er vroeger ook 1. Wat een enge dingen vond ik dat. Wij hadden er 1 met een “raampje” maar die raakte altijd beslagen door de warmte. 1x waren we bij de tramhalte en opeens kreeg tommy (de kat van mijn moeder) het raampje open. We schrokken ons rot!! We duwde hem terug in de tas en renden naar huis. Toen ik griet en poekie had kocht ik zo’n “onhandige” kooi. HEERLIJK!!
Mijn katten gingen/gaan redelijk makkelijk in de kooi. Ik heb een kooi in 1984 gekocht. Roestvrijstaal. Toen een godsvermogen. 75 gulden. Ik grijp doorie als hij slaperig is. De kooi staat dan al een dag klaar in de zijkamer. Open. Dan kan ik hem, kop eerst, zo de kooi insmijten. Ik hoef maar 1x te zekeren dat hij dicht is. Maar voor de zekerheid vlecht ik, als hij er gillend in staat, een veter door de tralies.
Ik moest van doorie een berenhap klaarzetten voor zijn poomsie. Met satesaus.
Ik vroeg hem waarom maar doorie zei niets en zat te gniffelen. Zo raar!!!
Lieve mevrouw Doorie,
Dank je wel voor je reactie!
Wij hebben nog nooit een reistas met een raampje gehad – dat zijn waarschijnlijk de oudere modellen. Die van ons (of nou ja; die van onze katten) zien eruit wls sportassen, en hebben een zijkant van heel stevig gaasachtig materiaal. Dus ze kunnen niet beslaan! En Kever probeerde de laatste keer dat hij erin zat om zich eruit te graven, en er is toch geen enkele beschadiging te zien. Dus ze zijn behoorlijk stevig.
Het is altijd mijn grootste angst geweest dat de reismand onderweg kapot gaat en dat je kat ineens over straat loopt, of door de tram… ik moet er niet aan denken!
Zo’n kooi heb ik nog nooit ergens te koop gezien! Kan me voorstellen dat dat ook wel heel handig is. De plastic bak die Kever heeft heeft maar een heel klein deurtje waar hij nauwelijks doorheen past. En er zit zó’n ingewikkelde sluiting op dat zelfs de dierenarts hem nauwelijks open en dicht kreeg.
Door laat dus ook weten dat hij het er niet mee eens is? Gelijk heeft ‘ie!
En weet je wat zo gek is? Kever komt net smakkend uit de tuin en ruikt naar satesaus! En hij mompelde iets over dat de bestelling zo klaar is? Ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is…
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hoi mevrouw Kever,
Hier heb ik 1 mand, hij is van plastic en de hele bovenkant is deksel.
Ik zet hem altijd in de keuken, deksel open tegen een kastje.
Ze laten zich, op Izzy na, allemaal erin zetten, proberen wel weer eruit te komen maar dan klap ik snel het deksel omlaag en houdt mijn hand erop (soms moeten ze hun staart nog binnen halen) en dan kan hij op slot. Ik leg ook altijd wat snoepjes erin maar daar hebben ze dan geen trek in.
Ze “schreeuwen” allemaal, behalve Moby, als ze in de mand zitten……vanaf het moment dat ik de deur uit ga tot in de spreekkamer. Gelukkig kan ik met de auto maar ik hou dan wel alle ramen dicht ????
In de mand heb ik ook altijd een dekentje liggen want ik weet dat Tica poept en de anderen soms overgeven als ze in de mand zitten
Moby is de rust zelf en laat het gewoon over zich heen komen. Alleen doe ik bij hem de mand extra beveiligen met een soort tyrips (die je weer open kunt maken) omdat zijn gewicht eigenlijk aan het deksel hangt en ik bang ben dat de slotjes het begeven.????????????
Ik heb ooit een mand gehad en daar moest ik ze van voren in duwen, als dat al lukte want inderdaad het leek wel alsof ze ineens heel veel poten hadden.
En bij de arts moesten we ze eruit schudden want je kreeg ze niet eruit.
Dikke knuffel van ons allemaal
????????????????????????????????????
Dag mevrouw Kever.
Tja in de reismand is wel een dingetje….
Ik heb 2 manden en een tas
1 grotere plastic “koffer” zal ik maar zeggen en 1 een maatje kleiner.
De kleine was voor Fynn,maar Muzette past er ook in.Sparkle paste de grote,maar probleem werd dat miss S gewichtig was en met het ov werd het mij echt te zwaar want handig zijn die dingen niet en dan draaide ze zich om en om enz.
Oplossing was een tas met stevig gaas
En die tas past in een honden buggy.
De buggy is groot genoeg,maar delen zijn van gaas en ik vertrouwde Sparkle haar scherpe nagels niet……dus stond de buggy altijd klaar in de gang met de tas erin Dan alles van te voren al klaar zetten zodat ze niet in de gaten hadden dat ik ermee bezig was.
Allereerst zorgen dat ze niet terug konden in de slaapkamer want eenmaal onder het bed,dan kon ik ze echt niet te pakken krijgen.
Ik ging dan na douchen en zo terug in mijn pyjama.Dan hadden ze niet het idee dat ik weg ging.Op tijd ze oppakken en in de mand doen.Dan snel omkleden en je oren dicht!
Fynn was ook erg lastig om in de reismand te doen.En hij kon luid en duidelijk aan iedereen vertellen dat hij het er niet mee eens was.Eenmaal uit zijn mand was hij super lief tegen de dierenarts,stond haar kopjes te geven en te spinnen.Alleen moesten we hem samen dan weer in de mand doen om naar huis te gaan.
Met de buggy was het makkelijk in en uit de bus te gaan.En inderdaad de rits een tikkie open te doen,dan kon ik Sparkle’tje aaien op haar koppie.
Buggy in de bus op de plek voor de kinderwagen.Ach ze was ook mij kind!
Muzette is makkelijker,die pak ik zo op,maar voor de zekerheid ook bij haar de deur naar de slaapkamer gelijk dicht.
En ze is het er ook niet mee eens,maar maakt niet zoveel geluid…die kijkt alleen maar heel boos.
Vaak hoef(de) ik niet met het ov want dan reed een vriendin van mij ons.Maar ik wil onafhankelijk zijn,en als ze eens weg zijn ook makkelijk naar de dierenarts kunnen gaan.
Maar erin doen is denk ik met haast alle katten wel een dingetje.
Tenzij het Sparkle was die een nieuwe mand ging testen.Dan stond die een poosje in de kamer en sliep ze erin.Ook was ze zelf in de buggy geklommen,toen die net gearriveerd was….maar nooit erin als het moest.Wel zat er onderin een soort boodschappen mandje,daar lag ze in te slapen overdag.
Maar ter DA gaan is hier nooit 1 fan geweest en niet 1 ging/gaat makkelijk in de reismand.
Snoepjes hielpen echt niet.
Maar de buggy was wel een uitkomst met mijn gewichtig meisje.Voor mijn spieren dan hè!!
Groeten van Mia
Knuffel voor Keef met zijn prachtige kop.!
Lieve Mia,
Dank je wel voor je reactie!
En ik heb heel erg zitten lachen van herkenning over het toneelstuk dat nodig is om een kat in de reistas te krijgen.
Hoe vaak wij in de eerste jaren niet wanhopig probeerden een kat onder het bed vandaan te krijgen! En de eerste keer dat wij met Pop naar de dierenarts moesten dachten we dat het handig was om onze jas vast aan te doen… die afspraak moesten we natuurlijk afbellen, want Pop was nergens meer te bekennen. Beginnersfoutjes!
En ik herken ook helemaal wat je schrijft over het gewicht van die plastic koffer. Vooral bij Kever is dat echt nauwelijks te doen, zeker niet als hij heen en weer gaat lopen en zich om gaat draaien terwijl dat hele gewicht aan één hand hangt!
Wat een geweldig idee, zo’n buggy. En uiteraard mag een kat in een buggy op de plaats voor een kinderwagen staan!
Nieuwe manden en tassen testen was hier ook altijd geliefd, vooral bij Mol (met stip op één????), Pop en Beer. Maar ze weten dondersgoed het verschil tussen een mand die ergens gewoon staat te staan, of dezelfde mand waarin ze die dag naar de dierenarts moeten.
Wat bijzonder dat Fynn zo moeilijk in de mand was te krijgen, en bij de dierenarts zo makkelijk was!
Je kreeg met Sparkle, Fynn en nu Muzette vast ook veel commentaar in de tram!
Liefs voor jou en lieve Muzette, en Kever loopt hier te glunderen!
Mevrouw Kever.
Lieve Ceciel,
Dank je wel voor je reactie!
Zo’n mand als jij beschrijft had Beer ook, denk ik. En ik herken wat jij ook al schrijft, over het hele gewicht aan het deksel, dat vond ik altijd nogal eng. Of dat gewoon het handvat afbreekt… ik krijg al de bibbers als ik eraan denk!
Wat ontzettens sneu dat Tica poept en sommige anderen overgeven. Allemaal van angst neem ik aan? Ik vind het altijd al vreselijk als ze uit angst plassen. Dat maakt het nog moeilijker om ze in die mand te krijgen. Omdat ik weet hoe bang ze zijn en het zo erg vind voor ze. Pop was zo bang dat hij plaste en onder het kwijl zat van angst. Elke keer weer dacht ik dat ik met alle liefde in zijn plaats zou gaan, als dat zou kunnen.
En hier ook nooit meer een mandje met een deurtje aan de voorkant, want de gemiddelde kat blijkt ineens 8 poten te hebben! En inderdaad, bij de dierenarts kreeg je ze er niet meer uit
Ik heb ooit Mikkie in zo’n mandje waar Grote Beer op de foto in ligt moeten doen, om hem weer haar huis te brengen. Dat werd een tetanus-injectie en een snee waar nog net geen hechtingen voor nodig waren… ???? Terwijl het een heel lief ventje is!
Dikke knuffels voor jullie allemaal, ook van Kever!!
Mevrouw Kever.
Ehm… mijn antwoord staat onder de reactie van Mia. Techniek is niet alleen voor katten ingewikkeld, blijkbaar ????
Lieve Ceciel,
Er gaat even iets fout, geen idee waarom!
Mijn antwoord aan jou staat onder de reactie van Mia!!
Liefs,
Mevrouw Kever
Lieve Ceciel,
Geen idee waarom, maar mijn antwoord(en) komen steeds onder de reactie van Mia te staan!
Mevrouw Kever
Lieve mevrouw Kever, wat een mooi herkenbaar verhaal met je ervaringen van reistassen en katten. Ik zie alle ontsnapping die je beschrijft als een soort cartoon stripverhaal als film voor me. Bij sommige momenten kon ik dan een lach niet onderdrukken hoor.
De reisboxen hier hadden dezelfde uitwerking op mijn poezels: oh, nee dát niet. En foetsie waren ze dan onder het bed of op andere voor ons mensen onbereikbare plaatsen. Mijn tactiek werd als volgt: reismand op een stoel zetten aantal dagen voordat de DA afspraak was (gaat niet op in noodgevallen), en op de dag zelf in een zo flitsend mogelijk moment dat kat oppakken en erin schuiven. Zorgend dat hun poten geen grond hebben om zich af te zetten. Maar dan nog was het een karwei om, zoals je zelf ook beschrijft, hele poes zonder klemzittende pootjes of staart tussen het deurtje erin te krijgen.
Bij Snoet en Muppet lukte het goed. Minoes was werkelijk als kwikzilver en wist in de split second dat ik deurtje dichtdeed tussen een minuscuul kiertje te ontsnappen. Dan weet je: kans verkeken.
Minoes was niet op te pakken. Dan kurketrekkerde ze zich razendsnel in de rondte en sprong uit je handen. Zo danig zelfs dat ik bij poging naar de dierenarts te gan met haar, op de eerste hulp eindigde en zij pontificaal in de kamer zat te kijken, ”ohh moest jij zelf naar de dokter, had dat dan gezegd”.
Na die ervaring durfde ik haar niet meer op te pakken, moet ik eerlijk bekennen. Gelukkig heeft iemand mij toen geholpen Minoes in haar reismand te krijgen want helaas was bezoek aan DA echt noodzakelijk.
Gelukkig hebben wij een dierenarts die het geduld op kan brengen dat wij de bovenkap van de reismandjes losmaken (zit met soort schroefbouten) en ze niet aan hun nekvel eruit te trekken of reismand te schudden. Overigens was Minoes eenmaal bij de dierenarts zo mak als een lammetje zo lief. Muppet daarentegen werd een ”wilde” uit pure angst dus daar moest echt een roesje bij te pas komen.
Kortom: katten en reismandjes én naar de dierenarts, ik denk dat we er met elkaar boeken over kunnen schrijven.
veel liefs, maria
Lieve Maria,
Dank je wel voor je reactie!
Wat kunnen katten toch lenig zijn! Soms vraag ik me weleens af of ze soms vloeibaar kunnen worden als dat nodig is…
Ja, dat ene kiertje kan net genoeg zijn om weer uit de mand te komen. En dan heeft het geen zin meer om het nog eens te proberen, want ze blijven buiten bereik.
O, en wat erg met Minoes! Angst kan van een hele lieve kat een totaal ander beestje maken. En kattenkrabben en – beten zijn berucht, hoorde ik van mijn huisarts. Waar ik een tetanusinjectie kwam halen nadat ik Mikkie ooit in een mandje probeerde te doen???? “O ja” zei zijn vrouw, “Hij is bang voor dat mandje”… ik hoefde nét geen hechtingen, maar het was op het randje.
Ik kan er niet eens kwaad om worden, ik vind het vooral erg dat ze zó bang zijn dat ze letterlijk alles proberen om weg te komen. Hoe bang moet je dan wel niet zijn…
En arme Muppet, dat ze zo bang was van de dierenarts. Ik vraag me vaak af of de angst voor de dierenarts op ervaringen is gebaseerd, of op de angst voor iets onbekends. Alhoewel ik van onze Pop weet dat hij pas echt doodsbang werd na zijn eerste gebitsbehandeling. Daarna was het mis, en dat is nooit meer over gegaan. Hij bleef ook dagenlang bang na een bezoek aan de dierenarts. Hartverscheurend.
Kon je ze maar uitleggen waarom het toch soms nodig is, maar helaas.
En toch zag ik de laatste keer bij de dierenarts weer iemand met een kat gewoon los op schoot! Hij kreeg buiten een klein tuigje om, en ging gewoon zo mee.
Niet te geloven!
Liefs,
Mevrouw Kever
Lieve mevrouw Kever,
wat een prachtig verhaal weer, ik heb hier in een deuk gelegen om de vervoersperikelen.
Maar in de praktijk is het een ramp. Ook hier is het geen feest en het is zelfs zo erg dat ik Zusje alleen niet mee krijg. Ik heb hier overigens wel een heel fijn reiskooitje. het is open en goed draagbaar. Stevig materiaal en aan een kant zit de opening. De hele zijkant kan zeg maar naar beneden dus een vrij grote opening.
Loes is eigenlijk nog het makkelijkst mee te krijgen. Ik zet het mandje open in de hal, pak haar op en zet haar ze snel mogelijk in het kooitje. Het is vooral haar mentale kwetsbaarheid in deze waarom we echt alleen nog met hoge uitzondering gaan. Ik ben ooit eens te voet met Loes in de mand naar de dierenarts gelopen en terug. Heb ik daarna drie dagen mijn arm niet kunnen gebruiken. Loes had toen gelukkig nog nergens last van….
Oopa Floris is niet echt makkelijk in het vervoer. Hij voelt als geen ander wat er gaat gebeuren en verstopt zich. Menig afspraak heb ik al moeten verzetten omdat ik hem niet te pakken kreeg.
Maar Zusje spant de kroon. Zij wil niet in een kooi en de laatste keer ging ze zo tekeer dat ze met kooi en al door de huiskamer sprong. Ik vond het doodeng dus ook zij gaat zo min mogelijk want ze is niet te hanteren. Ik kan haar zowiezo alleen niet in wat dan ook voor kooitje krijgen. Maar als ik hetzelfde kooitje in de huiskamer zet gaat ze er wel demonstratief in liggen slapen.
Ik vind het zelf alles bij elkaar ook een vreselijke aangelegenheid dus ja tel uit je winst. Het blijft fascinerend hoe de meeste katten hun focus hebben op alles wat doos en mand is, behalve als ze mee moeten in die doos of mand…
Maar soms kan het niet anders helaas maar ook hier dus een hele heisa….
Liefs mevrouw Loes
Lieve mevrouw Loes,
Dank je wel voor je reactie!
Achteraf kan ik er ook om lachen, maar ik kan me ook de keren herinneren dat ik letterlijk met het zweet op mijn rug iemand te pakken probeerde te krijgen omdat we echt naar de dierenarts MOESTEN. Vooral Pop wist dat als hij ziek was of gewond, een bezoek aan de dierenarts volgde. En dan verstopte hij zich in de tuinen, en kregen we hem niet te pakken. Het was gewoon wachten tot hij zelf naar binnen kwam. Ik krijg nog buikpijn als ik er aan denk!
Dus ik begrijp heel goed dat je met Loes zo min mogelijk nog naar de dierenarts gaat. Op een gegeven moment is de stress en de angst gewoon té groot. En dan kan de reistas of reismand nog zo handig zijn, ze weten precies waarom ze er in moeten.
En ik snap helemaal wat je bedoelt, dat je het een vreselijke aangelegenheid vindt. Ik heb soms huilend met een kat in de tram gezeten, omdat diegene zo bang was. Bij Pop trilde zijn hele tas, zo was hij aan het beven. Dan haal je een ondergepiest en ondergekwijld manneke eruit bij de dierenarts. Probeer dan maar zelf rustig te bliiven…Als we met hem naar de dierenarts moesten kon ik nachten van tevoren al niet meer slapen.
En ik kan me levendig voorstellen dat je Zusje niet in je eentje in het kooitje durft te doen. Bange katten kunnen raar uit de hoek komen, ook al bedoelen ze dat niet zo.
Laten we maar hopen dat voorlopig even niemand in een tas of mand of wat dan ook hoeft, tenzij die tas gewoon in de kamer blijft staan ????
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hoi Mama van Kever,
Ik heb een kat ,Coco die zonder tegen te stribbelen de tas ingaat,ook geen plastic ding, haat ik! Zo onhandig.
Gelukkig maar ,want ze moet nl iedere maand naar de trimsalon.
Het enige wat ze soms doet, alsof ze dat aanvoelt , is zich verstoppen kort voordat we wegmoeten.
Misschien is het een tip om de reistas permanent te laten staan en zo aantrekkelijk mogelijk te maken met een warm dekentje, een lievelingsknuffel ,snoepjes ofzo,zodat die kan wennen en niet meteen de tas associeert met een dierenartsbezoek.
Wat ik ook doe ,is een doekje met valeriaan( ik gebruik die van Pet Remedy) in de reistas leggen,daar heb je trouwens ook een spray van(kun je bv de mand mee sprayen), worden ze rustig van.
Misschien kunt u ook een dag of 2 van tevoren als u met de kat weg moet ,valeriaan druppels in de nek van de kat druppelen.
Je hebt ze van verschillende merken in de dierenwinkel.
Nou,dat waren enige tips, misschien heeft u er wat aanvallen valt te proberen toch?
in ieder geval ,veel succes!
Knuffeltjes aan Kever 🙂
Lieve Jeanine,
Dank je wel voor je reactie!
Zeker weten dat katten aanvoelen wanneer ze iets moeten waar ze geen zin in hebben! Dat heb ik hier al zo vaak gezien, soms lijkt het zelfs wel alsof ze je gedachten kunnen lezen…
Wat fijn dat Coco zo makkelijk in haar tas gaat, dat scheelt een hoop stress.
Onze tas voor Kever is niet echt handig om zelf in te klimmen, tenminste niet voor iemand als Kever die niet zo handig is ???? Anders zouden we hem inderdaad kunnen laten staan zodat hij er iets meer aan went. Komt nog bij dat Kever eigenlijk nergens IN klimt, ook niet in dozen bijvoorbeeld.
De tip van de valeriaan is handig! Niet voor Kever, want die is bang voor alles met valeriaan en catnip (nog NOOIT meegemaakt bij een kat!!) maar wel voor andere mensen en katten. Er zijn ook speciale sprays van Feliway, kan ik me herinneren, die gebruikten we bij Beer, Mol, Pop en Bolletje in hun tassen.
De druppels in de nek zal ik eens gaan proberen, dank voor de tip! Dat schijn je ook te kunnen doen met Bach druppels, toch?
Enne… ik ben geen u hoor ????!
Kever vond de knuffeltjes heeeerlijk!
Liefs, ook voor Coco (en Kitty toch?!)
,
Mevrouw Kever.
Bach Rescue kan heel goed in de nek.
Dat werkt bij Muzette heel goed als ze druk in haar bol is en met oud/nieuw vuurwerk.
Maar niet bij iedere kat helpt het.Sparkle en Fynn reageerden er weer niet op.
Dus is het proberen…
Groetjes Mia
Lieve Mia,
Dank je wel voor de uitleg!
Ik kan het natuurlijk altijd eens proberen bij Kever!
Ook al is hij niet echt heel erg paniekerig bij de dierenarts. Maar ja, dat wil ik ook wel graag zo houden…
Liefs voor jou en Muzette,
Mevrous Kever.
Beste allemaal,
Wat fijn hoe waardeloos ook om te lezen dat u ook worstelt met reismanden. Tot op heden ben ik nog nooit ongeschonden uit de race gekomen.
Ook ik heb alles geprobeerd volgens de boekjes en u begrijpt het al niets werkte.
Ik vind het hilarisch dat ook uw poezen geen snoepjes hoeven, de mijne ook niet, terwijl Romy dol op eten is.
Ik heb een plastic mand, een soort koffer en een curvermand. Ze staan alledrie gewoon in de slaapkamer. Romy en Lotje slapen er wel in….. of verstoppen zich er in als ik met antivlooiendruppels aan de gang ben.
Ik ga altijd met eentje en nooit met meer zoals voor inentingen. Kom op zeg, een in de reismand en de andere twee zijn nergens te bekennen.
Sinds ik met krukken loop ga ik met de gewone taxi, de dierenarts is ongeveer 10 minuten rijden. Hij of zij haalt mij thuis op maar dan zit kat al in de mand.
Als ik met een kat moet dan volg ik de normale routine. Ze krijgen gewoon hun Goumet om 10 uur en ik drink koffie. Want dat heb ik ontdekt, hoe rustiger ik ben en hoe normaler de routine is hoe minder zij denken dierenarts. Want ook dat zegt iedereen, ze weten het.
Als het zover is grijp ik de kat en huppel naar mand en stop haar erin. Famke klemt haar aan mij vast en nadat ik nageltjes losgepeuterd heb kan ik haar meestal er in doen. Romy miauwt klaaglijk als ik haar er in stop en Lotje is verstijfd van angst en daardoor eigenlijk gemakkelijk er in te stoppen. Daarna trek ik mijn schoenen en jas aan. En wachten we op de chauffeur.
Famke is doodstil, gewoonweg eng, Romy miauwt heel zielig, en Lotje piept heel angstig. Zij heeft een zacht miauwtje maar als we gaan is haar geluid pure angst, zo naar. Ik ben wel eens in tranen geweest hoor door hun angst.
Romy en Famke moeten vaker door hun aandoening en dat is waardeloos.
Mijn dierenarts komt ze wel ophalen als er iets moet gebeuren, zoals tandvleesbehandeling Romy en bloed prikken Famke omdat dat onder roesje moet. Hij brengt haar dan ook weer thuis. Dat is erg fijn. Ze zitten dan wel in mandje.
Qua dierenarts, een tijdje geleden bracht hij Famke thuis na bloed prikken en hij staat in de gang en Romy ziet hem, en verandert in een blazend dik harig monster. Ik had haar nog nooit zo gezien.
Bij de dierenarts zijn ze alledrie lammetjes uit pure angst, al wil er nog wel eens eentje tegenwoordig blazen als het te lang duurt.
Dat reistas kan wennen is wel zo, vroeger ging ik met kater Romke altijd naar mijn ouders in Friesland vanuit Den Haag. Hij ging zo de tas in want hij was niet anders gewend. Hij logeerde er ook als ik op kamp ging of wist dat ik hele lange dagen moest maken. Als we bij de dierenarts kwamen was hij verbaasd. Tijdens de reis bleef hij in de leren reistas, ook al zette ik hem open. Water of eten wilde hij niet, dat deed hij zodra we er waren. Hij ging op de bak en ging daarna Sheba eten. Pas dan begroette hij mijn ouders…… goede herinneringen.
Maar naar de dierenarts, het geeft bij mij buikpijn….
Lieve Charlotte en katten,
Dank je wel voor je reactie! Mag ik “je” zeggen? Ik ben geen “u” hoor????!
Ja, dat je alles zo normaal mogelijk moet doen omdat ze anders meteen merken dat er iets is hebben wij hier ook gemerkt. Alhoewel dat per kat verschilt. Bolle, die van iedereen het bangste was, trok zich dan weer niet zoveel aan van veranderingen. Maar Pop was al in paniek als wij vroeger dan normaal opstonden.
Het meest vreselijke vond ik altijd de senioren check ups, maar vooral de gebitsbehandelingen. Dan moest de betreffende kat nuchter blijven, en dat was altijd een drama. Ik zeg altijd dat ik nog liever zelf een gebitsbehandeling onderga, desnoods zonder narcose, dan dat één van mijn katten die krijgt!
Het klaaglijke mauwen en piepen is hartverscheurend. Ik heb ook wel huilend in de tram gezeten, vooral met Pop. De angst die een kat kan hebben is zo moeilijk om aan te zien…
Ik heb wel gehoord van katten die de dierenarts helemaal geen probleem vonden, maar niet vaak!
Wat heerlijk dat Romke zo makkelijk op reis ging in zijn tas!
Arme Romy, dat ze zo schrok van de dierenarts. Hoe vaak wij hier niet hebben gedacht “Kon je het ze maar uitleggen, waarom het nodig is”.
Bij Pop merkten we op een gegeven moment dat het naar de dierenarts gaan zóveel stress opleverde dat hij elke keer weer een opleving van niesziekte kreeg. Dan weet je echt niet meer goed wat je moet doen!
Dus ik sluit me helemaal aan bij de uitspraak over buikpijn krijgen bij het idee van naar de dierenarts moeten gaan. Dat is hier exact hetzelfde!
Heel veel lieve knuffels voor de dametjes, en liefs voor u/jezelf,
Mevrouw Kever.
Wij hebben een picknickmand, althans daar vind ik het op lijken. Het is de Curver transportbox.
Het voordeel is dat het een soort halve bovenklep is, poes met koppie naar voren erin en dan snel de klep dicht. Tot nu toe gaat het gelukkig steeds goed. Wij hebben ‘de luxe’ van een auto, dat is voor de poes nog steeds niet leuk, maar dan gelukkig niet de stress zoals jullie met de tram hebben.
Lieve Sandra,
Dank je wel voor je reactie!
Die Curverbox ken ik! Helaas is Kever daar veel te groot voor, anders zou ik daar zeker over nadenken.
Op zich is het vervoer altijd moeilijk. We zijn wel eens met een auto gegaan als vrienden ons brachten. En dan was er ook altijd een concert…
Kever hebben wij samen met een vriendin opgehaald, omdat zij een auto heeft. Keef heeft de hele weg zitten toeteren! Het lijkt me een stuk beter om in spoedgevallen met een auto te kunnen gaan, in plaats van met de tram en metro. Maar toch is het allerbeste om helemaal niet te hoeven gaan ????
Liefs, ook voor Roos,
Mevrouw Kever.