Een tijdje geleden gingen mijn mensen eten bij een vriendin. Wegens de praivusie zeg ik niet haar echte naam. Ik noem haar gewoon Iris. Bij Iris woont ook een hond, Wolfje. Wolf is best verlegen en hij is een beetje bang voor mensen.

Wolf heeft me een keer een kaart gestuurd die hij zelf had geschreven. Helemaal uit Frankrijk! Dat is volgens mij heel ver weg en ik denk niet dat ik er zelf wel eens ben geweest. Ik was superblij met die kaart, en ik heb hem bewaard.

Miauw

Toen mijn mensen bij Iris waren was het mooi weer en de deuren naar de tuin stonden open.
Ineens klonk er heel hard miauw. En nog een keer: miauw!
Mijn vrouw ging kijken waar het vandaan kwam, en zag dat er een kat in de tuin stond.
Ze zei ben jij zo hard aan het mauwen? En de kat deed nog een keer keihard miauw.
Mijn vrouw zei kom maar, en hij kwam aanlopen. Hij liet zich meteen aaien en liep door naar binnen. Daar staat de etensbak van Wolf. Met brokken voor een hond. Ja, dat is logies natuurlijk.

Brokken

De kat begon meteen te eten en at de hele bak leeg. Hij kreeg nog meer van de vriendin van mijn mensen. Die brokken at hij ook allemaal op.
Mijn mensen zeiden dat het wel een beetje raar was dat de kat zoveel hondenbrokken at, omdat katten dat meestal niet zo lekker vinden. Iris vertelde dat de kat al een keer eerder in haar tuin was geweest.

Sjip

De kat was inmiddels bij mijn man op schoot geklommen en had zich helemaal op gekruld. En spinnen dat hij deed! Na een tijd klom hij van de schoot van mijn man af en klom op schoot bij mijn vrouw. Ook daar maakte hij een klein krulletje van zichzelf en ging slapen.
Iris en mijn mensen vonden het een beetje vreemd. De kat voelde heel mager aan, je kon al zijn botjes voelen. Ze maakten zich zorgen dat hij misschien een zwerver was.
Ze zijn op internet gaan zoeken of er misschien een kat die op deze kat leek vermist werd. Maar nee.
Iris zei dat de kat wel kon blijven, en dat ze met hem naar de dierendokter zou gaan om te kijken of hij een sjip had. De kat ging af en toe eventjes naar buiten maar kwam steeds snel weer terug.
Mijn vrouw heeft een pakket gemaakt met allemaal brokken en speelgoed van mij. Zonder mij iets te vragen. Maar ik vind het prima, want het is niet fijn als je geen huis hebt en honger hebt.
En eigenlijk lustte ik die brokken toch niet.

Papiertjes

De volgende dag is Iris met de kat naar de dokter gegaan. Die zei dat de kat nog jong was, misschien drie jaar. Hij had geen sjip. En ze dachten dat hij altijd binnen had gewoond, en misschien naar buiten is gevallen of geglipt.
Iris heeft heel veel papiertjes gemaakt met een footoo van de kat. Die heeft iedereen in de buurt gekregen. En de kat is opgegeven bij Amivedi en Petalert. Daar kun je laten weten dat je een kat of een hond of een vogel hebt gevonden of juist zoekt. Misschien ook wel als je een oliefant of een teiger hebt gevonden, maar dat weet ik niet.

Bij Iris

Stel je eens voor, je hebt altijd een huis en mensen gehad. Je bent dol op knuffelen en lekker eten. Je hebt geen zorgen aan je hoofd. En dan sta je ineens in tuinen die je niet kent en waar je de weg niet weet. Je krijgt honger en weet niet hoe je aan eten kunt komen. Je bent bang als het donker wordt of als het regent, want waar kun je je verstoppen?
Gelukkig weet je zeker dat je mensen je komen zoeken en dan is je grieselige avontuur weer voorbij.
Als de weken voorbij gaan word je steeds banger. En dunner, want je hebt niets te eten.
Je mensen komen nog steeds niet en je vraagt je af waarom niet. Misschien heb je iets fout gedaan, denk je. Ook al kun je niks verzinnen. Maar er moet een reden zijn dat je mensen je niet komen halen. Je voelt je helemaal alleen op de wereld.
Je gaat in de tuinen roepen HELP, ik heb honger! Maar niemand doet iets.
Tot je in de tuin van Iris komt.

Bij Wolf

Al zes weken lang heeft niemand gebeld of gemeeld voor de kat. Maar hij mocht gelukkig al die tijd bij Iris en Wolfje blijven.
Wolf en de kat moesten best aan elkaar wennen. Maar het gaat steeds beter. Ze doen elkaar niets en laten elkaar met rust.

Skip

Mijn mensen en ik kregen een meel dat de kat apetrots zou zijn als zijn naam in mijn verhaal zou komen. En dat hij hoopte dat hij de hoofdrol zou spelen.
Hij zegt dat hij van alles beleeft, en soms ook helemaal niets. Net als ik, eigenlijk.
Hij heeft nu een huis, een tuin, een hond en een mens. En een eigen naam.
Hij heet nu Skip.

En zo kan iets verdrietigs gelukkig veranderen in iets moois.
Zo zie je maar dat er lieve mensen zijn. Zoals Iris. En lieve honden. Zoals Wolf.
Zeker weten dat Skip dat ook vindt.