Gisteren na het eten ging ik meteen op mijn kussen voor de zachte naheteten-knuffel. Ik moest natuurlijk spinnen. De hele tijd. Ook toen mijn vrouw ophield.

Op mijn vacht

Nou heb je ophouden en ophouden. Echt ophouden is dat ze stopt en iets anders gaat doen dus zonder mij. Dat andere ophouden is dat ze niet meer aait maar wel bij me blijft. Dat ze haar hand op mijn vacht legt. Of dat ze naar me kijkt en dat foel ik gewoon. Dan kijk ik soms terug en als ik me voor me uit kijk dan moet ik nog steeds spinnen.

Stil

Dus eigenlijk wil ik alleen samen spinnen maar zij moet stil zijn dan kan ik het beste spinnen. Dus niet praten of rare geluiden maken of willen meedoen. Gewoon stil is het beste. Dan kan ik gewoon door-spinnen het is net of het dan vanzelf gaat als het door goed aaien is begonnen. Ik spin dan door tot ik stop. Wanneer dat is dat weet ik van te voren nooit.

Nou spin ik heel soms ook als ik bang ben of gespannen. Maar eigenlijk blaas ik dan liever. Alleen daar kom ik niet altijd op om dat te doen.

Op bed

Als ik helemaal alleen ben dan spin ik ook haast nooit folgens mij. Dan ben ik wakker en ik ga naar de slaapkamer en spring op het bed. Gezellig, samen slapen. Mijn vrouw wordt wakker en aait even en ze zegt wat liefe woordjes. En pas dan moet ik spinnen omdat ik dan echt samen ben met het goede gefoel. Maar als ik spin kan ik niet slapen, dus dan moet ik wachten tot het gefoel helemaal weg is.

Spinnen is best een misteerie ik snap er niet veel van. Alleen weet ik dat ik het liefste samen spin maar ik doe het wel zelf.