Ik ben tevreden over het huis, ik bedoel ik snap elke kamer en ik mag overal komen behalve op de berging.Dus alles moet zo blijven. En toen was er opeens een doos in huis.
Snoep
Er zijn heel veel katten die van dozen houden. Ze vinden niks fijners dan een verse doos waar ze dan in gaan zitten of liggen. Het is een spesjaal doos-gefoel. Ik heb dat niet. Nooit gehad. Waarom weet ik niet. Misschien is het iets van vroeger of het kan ook zijn dat het gewoon mijn smaak is dus dat ik niet van dozen hou.
Ik heb het geprobeerd dat moest van thuis. Ze ging het helemaal uitleggen en dan aaien en dan snoep in de doos doen. Ik dacht ze snapt me niet, of ze kan me niet snappen, maar ik wil dat snoep en verder doe ik niks. Nou, uiteindelijk snapte ze het. Toen ging de doos weg en ik had weer rust.
Doos
Maar nou deze week stond er weer een doos in de kamer. Eerst in de keuken. Toen sleepte ze de doos naar haar werktafel. Ik lag op de bank en ik deed net of ik niks zag maar ik voelde me gespannen. “Bertje, ik heb een nieuwe printer,” zei ze en daar kon ik niets mee, daar heb ik als huiskater geen mening over. Ze ging van alles met de doos doen. Aan friemelen. Opensnijden. Op het tapijt leggen. Ze keek in de doos. Ze stak haar handen er diep in. En toen zat ze aan haar tafel en ik nog steeds op mijn kussen. Eerlijk is eerlijk ik foelde me onzeker dat ik dacht straks moet ik weer proberen van haar.
Aaien
Nou dat liep anders. De doos ging de huiskamer uit en daarna uit het huis. En ik kreeg knuffels om bij te komen. “Ik weet toch dat je geen dozenjongen bent Bert,” zei ze. “Je mag zijn zoals je bent.” Ja, en toen wist ik dat ook weer. Maar als ik een doos zie, foel ik me toch anders.