Elke avond, als ik de laatste snek op heb en de welterustenknuffel is geweest, dan vraagt mijn vrouw: “Bertje, ga je mee slapen?” En dan moet ik een besluit nemen.

Besluit

Het besluit is eigenlijk of ik boven ga slapen op het grote bed of beneden op mijn kussen. Mijn vrouw wil dat dan meteen weten. Maar ik weet het bijna nooit.

Het is wel zo dat wanneer ze overdag lang weg is geweest dat ik dan bijna zeker weten boven slaap. Dat is omdat ik dan minder samenzijn-gefoel heb dus dat moet ik dan inhalen. Wegens dat ik me dan weer gewoon voel.

En het is ook zo dat als ik een hele lange avondknuffel heb gehad, dat is de knuffel voor de welterustenknuffel dus, dan lig ik zo goed en ontspannen dat ik niet meer opsta. Plus het is zo dat ik dan helemaal vol zit met samenzijn-gefoel. Eigenlijk kan er niks meer bij.

Ja dan is het besluit gemakkelijk. Maar het is niet altijd zo.

Gewone dag

Op een gewone dag heb ik het fijnste gefoel. Dan is mijn vrouw thuis en ze zit aan haar werktafel. Ze gaat ’s middags weg en dan komt ze op tijd terug om avondeten te maken.  En dan zit ze ’s avonds weer aan haar werktafel. Ik krijg dan mijn gewone knuffels. Ja en dan komt weer die vraag.

Dan doe ik het zo. Ik ga mee en dan doen we de laatste knuffel van de dag op bed. Als ze bijna slaapt dan ga ik weer naar beneden. Even in de vensterbank kijken naar de autolampen die zijn ’s nachts zo mooi. Een brokje eten. Wat rondlopen in het huis.

En dan ga ik weer naar de slaapkamer, om samen te slapen. Ze wordt altijd even wakker om me te aaien. Is gezellig. En dan slaap ik, soms de hele nacht en soms ook weer niet, dat ligt aan mijn gefoel, slapen is heel persoonlijk, dat vindt mijn vrouw gelukkig ook.