Al op de eerste dag dat ik bij mijn vrouw kwam te wonen, moest ik op de foto. De dag erna ook. En nou nog steeds. Meestal vind ik het leuk.

Soms denk ik, hè even niet.

Methode

Wat doe ik als ik even niet op de foto wil? Eigenlijk is weglopen het beste maar dan zit mijn vrouw alleen en dat is zielig dus ik loop niet weg. Want ik wil zelf ook niet alleen zijn. Dus wat doe ik wel:

• een andere kant opkijken dan zij wil (“Bertje, kijk nou eens even in de camera, ik zit hier, hoor.”)
• mijn ogen dichtknijpen, en die doe ik weer open als ze de camera laat zakken
• ik kan ook zo kijken dat ze het vanzelf snapt maar dan maakt ze toch eerst een foto en zo kom ik dan op Feesboek als ik pech heb

Dus dat is mijn methode. Ik doe dat soort dingen zachtjes. Het is toch een afwijzing en dat is moeilijk. Plus ik wil graag van binnen het samengevoel.

Stom

Wat ik echt helemaal stom vind is als we samen op de bank hangen en ze wil selfies van ons samen maken. Dan trek ik me terug in mezelf, of ik kijk naar haar hoofd. Dus die foto’s komen nooit op Feesboek omdat zij er raar opstaat. Ja dan is het opeens anders dan wel.

Gemakkelijk

Meestal vind ik het leuk. Als ik eerst knuffels krijg of complimenten dat ik mijn vacht zo goed heb gewassen of dat ik zo mooi lig, ja dan doe ik vanzelf mee met de foto. En ik ben hier nou langer dan drie jaar dus ik heb best poseerervaring. Het liefste lig ik op de bank en dat zij dan ervoor hangt, maar dat wil zij weer niet altijd. Dan doe ik mee  – dat is samenwonen – behalve dus als ik helemaal geen zin heb.