Eerlijk is eerlijk, ik ben nog steeds onzeker. En daarom wil ik graag dat vandaag gaat zoals het gisteren ging. Dus de dag begint hetzelfde, er gebeurt niks anders en ’s avonds is er mijn avondsnack. Dat is meer dan even snel snacken, hoor.

Die snack kreeg ik al op de allereerste dag dat ik hier was. Dus dan weet je als nieuweling meteen: dit is een fijn moment en je weet ook hoe het gaat. Dat je vrouw naar de keuken gaat en daar iets op een schoteltje doet en dat het zo lekker ruikt, dat je vanzelf gaat miauwen. Het schoteltje komt naar de huiskamer. Op het tapijt. Eten. Daarna uitgebreid wassen, natuurlijk.

Zo was het toen en zo is het nog steeds. Nou komt het gekke. Ik heb het zelf een beetje veranderd. En dat terwijl ik vind dat altijd alles hetzelfde moet zijn!!

Vroeger wachtte ik gewoon af. Nou ga ik ’s avonds als ik trek krijg, bij mijn vrouw staan te miauwen. Ik kijk haar dan strak aan, zonder dat ik een poot beweeg. Soms blijft ze gewoon aan haar tafel zitten. Ze zegt: “Jaja” Dat vind ik geen antwoord. Dus miauw ik nog een keer en dan heel erg langgerekt en indringend. Zij: “Bertje toch.” Dat klinkt beter. Dus ik gooi er een paar miauwen extra tegenaan en zeker weten dat ze vlug op het tapijt naast me zit. Ze gaat aaien. Of ze schudt de lekkere brokjes uit de bal. Dat is allemaal fijn maar het gaat me om de snack. En ’t is ook een spelletje, al weet ze dat geloof ik niet.

Bij de snack moet ze naast me op het tapijt blijven zitten. Alleen eten vind ik ongezellig. Dus als ze wil opstaan, kijk ik even dringend opzij van niet-doen. Bij het wassen, wil ik dat ze kijkt en daarna moet ze zeggen hoe goed ik het deed. Ja, je hebt toch je waardering nodig als huiskater.

Was dat zo in het begin? Nee hoor. Toen duurde de avondsnack korter. Ik wachtte af wat er gebeurde. Mijn vrouw zegt, dat we naar elkaar toegroeien, dat vind ik ook geloof ik. Het is nou zo gezelllig hier geworden, dat had ik vroeger niet kunnen denken.

(Dit blog is evenals andere te lezen bij de Vereniging Kattenzorg)