“Ik heb nieuwe kupjes voor je,” riep mijn vrouw uit de keuken. “Van Voske.” Nou ik stond meteen klaar.

Wachten

Het is elk wiekent spannend wat voor snack ik krijg. Soms moet ik er zo heel erg lang op wachten dat ik denk ze is het vergeten. Dan ga ik maar slapen. En als ik wakker word, denk ik weer aan de wiekentsnek. Het is best fijn om huiskater te zijn maar persoonlijk vind ik het wachten op iets moeilijk. Zeker als het om lekker eten gaat.

Kupje

En net als je denkt nou is ze het echt vergeten, komt het. Ze riep. Van Voske heb ik al eerder die kupjes gehad en dat was superlekker. En nou een andere smaak nou ik was benieuwd. Ze zette het bordje neer en ik rook en dacht: wat heb ik gemist.

Het was gewoon tonijn. Kende ik al.

Maar klagen wilde ik niet. Ik at tot ik niet meer kon en toen ging ik mezelf wassen.

Anders

Kijk van mezelf hou ik niet van verandering. Het liefste heb ik alles hetzelfde als de dag ervoor en de dag erna, dan weet ik zeker dat alles in orde is en veilig. Maar ik heb ook ontdekt dat een verandering een verbetering kan zijn. Soms krijg ik een nieuwe snek en die is dan lekkerder dan de andere. En toen ik voor het eerst Almo Kip kreeg, was dat ook een verandering maar wel een superlekkere. Dus heel misschien ben ik nou een beetje nieuwsgierig naar veranderingen. Iets dat anders is.

Maar dat was dit niet. Tonijn kende ik al. Het is lekker, ruikt goed, eet prima. Het is een snek dus je eet en dan weet je dat je straks nog je avondeten op krijgt. Is ook belangrijk. Het kan kip zijn dat moet ik afwachten.

Alleen die kupjes ik weet het niet. Het was anders en gewoon tegelijkertijd. Dat is verwarrend voor een seniorkaterman als ik.