Storm buiten was best moeilijk. Het begon ’s nachts. In huis was het donker en alles was hetzelfde, maar de herrie van buiten maakte het anders. Ik voelde me niet mezelf. Dat was ook al moeilijk.

Wat moet je doen als het stormt en je zit binnen en je voelt het toch, dat je denkt dit is niet fijn, helemaal niet?

Nou ik deed wat ik altijd deed.

Donker

Wat ik zei, het huis was donker. Van buiten kreeg ik een beetje licht precies genoeg om alles te kunnen zien. Er is donker en moeilijk donker en dit was moeilijk.

Dus ik de trap op naar de slaapkamer. Meew!! Mijn vrouw werd wakker en ze klopte op het bed. Ik sprong er meteen bij. Ze aaide me en ze zei dat we verder gingen slapen. Ik kon zien dat ze geeneens echt wakker was. Zij sliep eerder dan ik. Anders kan ik heel goed slapen, maar het lukte gewoon niet.

Op en neer

Er zat heel veel onrust in mij dus ik bleef doen wat ik had gedaan. Trap op. Miauwen. Erbij op het bed. Knuffel. Weer naar beneden. Dan weer naar de slaapkamer. Naar beneden. Op en neer de hele tijd. Het begon steeds erger te stormen.

Overloop

Een keer zat ik op de overloop keihard te miauwen en toen riep mijn vrouw keihard mijn naam en ik miauwde keihard terug. Ze deed het licht aan en toen was ze heel anders. “Kom maar jongen,” zei ze en ik kwam. De knuffel duurde langer dat was heel fijn.

Dag

’s Morgens was ik nog steeds anders dan mijn gewone zelf. Buiten hoorde ik de storm. Het waren geen fijne geluiden. Ik heb liever dat ik dat niet hoor. Dus ik kreeg weer knuffels en gesprekjes en dat hielp wel. Toen de storm minder werd, ging ik slapen. Daar was ik zo aan toe, ik was keimoe.