Iedereen heeft naar de Hoedjes-sjow gekeken en ik ook. En toen zag ik mezelf. Een seksie kater, een oerkat, een sjerrif die alles durft. Maar eerlijk waar, ik zag er stoerder uit dan ik ben.

Stoer

Eerst vond ik het fijn. Daarna dacht ik, wat nou? Zo stoer ben ik helemaal niet. Want:

• als er buiten een hard geluid klinkt ben ik bang
• voor de glazenwasser ben ik nog steeds bang al dat water tegen het raam dat is moeilijk
• ik kan niet zo goed alleen zijn, dan voel ik me alleen en eenzaam en verlaten en daarna heb ik heel veel knuffels nodig om weer mezelf te worden dat is dan meesta de dag erna zo of de dag na de dag erna
• eigenlijk heb ik elke dag knuffels nodig en complimenten en dat ze zegt dat alles echt in orde is, anders weet ik het gewoon niet zeker

Dus mijn basis-gefoel is onzeker en snel bang. Dat zit in me, van mezelf en door het straatleven van vroeger ook al is het voorbij het is niet weg.

Durven

Het is wel zo dat ik de straat controleer in de vensterbank, en dat ik brede voorpoten heb en ook dat ik een grote katerman ben. Maar zo stoer als op de foto ben ik eerlijk waar niet. Ik durf wel meer dan vroeger.  In het begin dat ik hier woonde durfde ik de kamer niet uit en nou loop ik door het hele huis, ook door de badkamer al moet ze daar dan wel bij blijven.

Ik wil dit gewoon heel eerlijk zeggen. Dat het alleen voor de foto was. Dus dat niemand moet denken o nou die Bert doet en durft van alles, dat is een stoere jongen dat zie je aan die foto.

Mijn mening is dat je eerlijk moet zijn over hoe je bent ook al is dat moeilijk. Ik zou best heel stoer willen zijn. Maar ik ben het dus niet. Of nog niet.