Als katerman op leeftijd heb ik aandacht en tijd nodig voor de dingen van mijn leefe. En dat is zeker weten zo als het om eten gaat.
Aaien
Eten is gemakkelijk en toch gaat het niet vanzelf. Brokjes zijn het gemakkelijkst. Die eet ik ’s nachts het meeste want dan kraakt het zo lekker dat hoor ik dan goed in mijn kop. En ’s morgens tijdens de ochtendknuffel, als we op het tapijt liggen, dan sta ik soms even op om een brokje te eten. Daarna gaat de ochtendknuffel verder. Mijn vrouw zegt dan: “Aaien leidt tot eten.” Daar zit iets in.
Strak
Voor avondeten heb ik mijn consentraazie nodig. Ik sta voor het bord en weet dit ga ik allemaal opeten. Dan steek ik mijn staart strak naar achter en begin.
Dat is dus te zien op de foto.
Het is best iets met spanning en inspanning en dat ik echt bezig ben dus dan kan ik even nergens anders op letten.
Mijn vrouw praat dan ook niet tegen me. Alleen als ik even ophou en haar aankijk dan zegt ze wat. En dan eet ik weer verder.
Dus eigenlijk zegt mijn staart dan: niet storen, ben aan het eten.
Snek
Met een snek hoeft zoiets niet. Een snek is zo op dus dan hou ik mijn staart gewoon zoals die is, behalve als het een nieuwe superheerlijke snek is, dan komt er emozie in mijn staart en dan ga ik ermee trillen. Houdt vanzelf weer op.
Nieuwe sneks heb ik nou weinig wegens mijn gefoelige maag, maar heel soms gebeurt het toch.
Gefriemel
Als mijn staart verandert dan foel ik altijd van binnen dat er nou even niks moet gebeuren, geen gefriemel aan mijn kop of lichaam en helemaal niet aan mijn staart. Gelukkig snapt mijn vrouw dat, en ze doet dan niks en even later is alles weer gewoon dus dat is goed. Dan heeft ze gehoord wat mijn staart zei.