Gisteren was er opeens heel veel regen, ik vond het eng maar ook fijn want ik wist: nou gaat het tropiese weg. En dan is slapen weer echt fijn.

Mijn oer

Toen het tropies was, heb ik heel veel geslapen. Ik lag onder de werktafel van mijn vrouw, onder een vensterbank, voor het waaiding en haast nooit in de vensterbank. Het was slapen vanuit mijn oer-gefoel, dat ik wist: dit is nou het beste om te doen.
En dan doe ik dat dus.
Maar echt dat je zegt, wat supergezellig, dat was het niet.
Mijn kussen op de de bank was te warm, daar kon ik geeneens op liggen.

Het fijnste

Supergezellig was aan het einde van de avond, na mijn snek, dat ik met mijn vrouw voor de ventilator lag en dat ze me over mijn kop aaide en achter mijn oren en dat ik tegelijk wind in mijn vacht had en dat het raam open stond en er kwam lucht van buiten. Dat was het fijnste van elke tropiese dag.
Toch heb ik liefer mijn gewone leefe, echt waar.

Samen

In mijn gewoone leefe is slapen voor het fijne gefoel van binnen. Dan snurk ik of ik hang op mijn kussen en af en toe ben ik even wakker en dan zegt mijn vrouw: “Wat hebben we het goed samen, hè Bertje?” en dat is waar dus dab slaap ik weer verder.
En ik slaap dan ook op bed, maar toen het tropies was niet. Te warm. Dan ging ik soms op de planken van de slaapkamer liggen dan was ik toch een beetje samen.

Gewoon

Gisteren kwam die regen en nou ben ik aan het oefenen om weer mijn gewoone leefe terug te vinden. In huis is het nog warm, maar anders en minder. De lucht van buiten is beter. Eten is gemakkelijker. En het slapen begint weer dat echte fijne te krijgen.

Eerlijk waar, ik hou van de zon en de warmte. Maar dat tropiese duurde te lang en nou foel ik: het gewone leefe is het allerfijnste leefe.