Die kattendeken heeft een verhaal. Niet alleen over mij. Maar waar de deken vandaan komt. Dat zal ik eerst vertellen en dan hoe ik het vind om eronder te slapen.

Erfstuk

Die deken is van Tim geweest, de kater die hier voor mij woonde.  Toch rook de deken niet naar hem maar naar wasmiddel. Mijn vrouw had het gewassen en in twee stukken geknipt. Het was een erfstuk, en nu moest ik op mijn manier de deken gebruiken. Dus het was dezelfde kattendeken maar toch anders, namelijk van mij.
Eerst ging ik er gewoon op liggen. Best lekker. Warm en zacht dat kwam ook omdat er een kussen onder lag.
Toen kwam de winter. En al ben ik een huiskater, zoiets voel ik toch. Ik krijg ook een wintervacht tenslotte.

Oefenen

Op een dag knipte mijn vrouw een halve deken weer in twee stukken. Toen had ik dus een halve deken en twee kattendekentjes. Eentje legde ze half over mijn kussen, waar ik net lag te slapen. Ik werd meteen wakker van dat enge. Het moest weg! Ik voelde nee!
Dus het ging weg.
Gelukkig.
En toen kwam het terug maar anders. Ik kon er gewoon tegenaan liggen, eronder hoefde niet. Zo raakte ik aan het dekentje gewend. Het was eigenlijk best fijn. En ik voelde me steeds meer op mijn gemak ermee. Dus ik oefende ermee.

Onder de kattendeken

Een heel enkele keer lag ik per ongeluk met een achterpoot onder de deken. Dan had ik een hele lekkere warme poot. Niet verkeerd hoor. Dus toen mijn vrouw af en toe de deken opschoof, vond ik dat spannend en fijn tegelijk. Het kon alleen met kleine stukjes en dan af en toe, dus niet de hele tijd. Dat was ook oefenen.

Nou kan ik voor de helft eronder en dan slapen. Maar dan moet ik natuurlijk wel weten waar ik mijn ene voorpoot kan laten.