Roos is mijn Feesboekvriendin en ze speelt heel graag met Mentos-papier. Ik wist niet hoe dat was. Mentos hebben we niet thuis. Dus Roos stuurde wat op. Dankjewel Roos!!

En meteen leerde ik twee dingen:

1 ik weet niet hoe het moet

2 ik moet heel erg wennen aan nieuw speelgoed

Wennen

Serieus ik heb aan al mijn speelgoed moeten wennen. Dat ik snapte waarvoor het was (om te spelen dus) en hoe het moest. Eigenlijk heb ik het liefste dat mijn vrouw het even voordoet dan hoef ik het zelf niet te bedenken.

En het wennen is ook dat het speelgoed naar thuis gaat ruiken, anders kan er ik helemaal niks mee. Ik ga echt niet aan vreemde spullen zitten, dat is eng.

Potlood

“Het is net een potlood,” zei mijn vrouw en ze deed er iets mee waardoor het even bewoog als een potlood. Ik vind een potlood leuk daar speel ik graag mee. Een staafje soms ook. Het leuke is dat het alle kanten op gaat en je weet niet waarheen, dus dan is het ook een beetje spannend.  Alleen dit was anders. Dus ik keek en  dacht, nou vandaag even niet hoor.

Papier

Toen zei mijn vrouw: “Het is papier, Bert, dus je kunt het vangen en ermee rollen.” En ze gooide het in de lucht wat ik bij gewoon papier best spannend vind, dan wil ik met dat papier wilde dingen doen en dat lukt dan ook, maar ja dit was geen papier alleen iets anders, geloof ik. Dus ik deed voor de zekerheid even niks.  Ik neem geen riesiekoo met dat soort dingen.

Ruiken

“Ga er nu maar aan ruiken,” zei mijn vrouw en dat kon ik wel. Ik snuffelde er heel voorzichtig aan. Het was een geur die ik niet kende. Een beetje scherp. En ook een vaag iets van een gezellig iemand dat moet Roos zijn geweest (hoi Roos!) en nog een paar geuren waarvan ik dacht dat weet ik nog niet helemaal zeker.

Dus ik kwam er goed in, en net toen ik dacht misschien kan ik er tòch mee spelen, toen moest ik opeens op d e foto en of ik daar zit in had, dat heeft u al gezien.

Morgen ga ik verder met de Mentos.