Vandaag wil ik het over ziek zijn hebben.  De meesten van jullie weten het wel… ik ben nou niet een gezonde kat.
Ik ga het niet uitgebreid over mijn keeltje hebben, daar heb ik heel vroeger een keertje last van gehad. Of over mijn oortjes (nee…niet mijn seizoensoortjes) toen ik een keer daar een ontsteekinkie had.

Hartje

Ik heb al een paar jaar last van mijn stomme hartje. Dat wil zeggen, mijn hartje klopt trager dan van jullie. Volgens de laatste kont-troolle was het 110 per minuut. Maar het is zelfs nog lager geweest hoor.  Op zich heb ik er geen last van. Ik loop als ik er zin in heb of ik loop niet. Heeeeel soms rees ik nog wel eens door het huis.
Kijk… ik ben al bijna 17 lentes en dan hoef ik me niet zo uit te sloven als toen ik jong was.
Nou was ik op een dag weer bij Floor. Wat ze van mij wil… ik weet het niet. Ze knijpt me overal, ze pakt me bij mijn oortjes vast en kijkt met een kijkding er in.
Vind ze het gek dat ik haar niet leuk vind.
En dan pakt ze haar prikspuit. Ooooh, dat is zo gemeen. Ik was een keer zo boos daarover, ik draaide me snel om en ik wou haar terugbijten!! Sjipjes… beet ik toch mis, want ze zag het blijkbaar aankomen en trok haar hand terug. Ik haat prikjes!!
En dan propt ze een pilletje in mijn bek. Nou.. ik ben kampiejoen uitspugen, hoor.

Allereerste prik

Ik herinner me mijn allereerste prikje nog heel goed trouwens. Ooooh dat was erg!! Dat was bij Joyce. Toen was ik acht  weekjes jong.
Ik dacht wat een aardige mevrouw. Ze aaide mij en mijn wolkenzusje. Ze pakte ons op van de tafel en vroeg wie is wie. Want Catoo en ik leken een beetje erg veel op elkaar. Toen schreef ze Katrien, wit lipje.
Affijn… binnen een paar minuten wist ik gelijk dat ze gemeen was. Ze prikte me!! Ik gaf een brul. AUWWW, en ik glipte met de spuit nog in me uit haar handen. Ooooh dat was zo niet leuk.

Bloed

Maar goed….nu werd ik twee  jaar geleden ziek. Ik liet bijna niets merken. Ik ging geen donkere plekken zoeken. Ik at alleen minder en sliep veel. Heel veel.
Na een paar dagen zei vrouw opeens van ik vertrouw dit niet.
Nou…  toen kwam ik weer bij Floor. En ze keek me na. Ze zag dat ik heel licht geel was.  Toen zei ze zullen we haar bloed testen.
Ik had zoiets van oke, maar geen naald he? Noo wee!!!
Ik werd opeens in een houtgreep genomen. Mijn pootje werd een beetje kaal gemaakt.(mijn nieuwe Roy Dondershuispakje werd vernield!!) En ze stalen mijn bloed!!! Ik werd gewogen en ik was bijna een pondje afgevalt.

Slapen

Thuisgekomen viel ik doodop in slaap. Ik sliep de hele avond door tot de volgende ochtend. Ik kreeg vanaf die ochtend elk uur een hapje. Nou… dat ging er in hoor. Soms kreeg ik ’s morgens al lekkere gekookte vis.
Na een paar dagen kwam de uitslag. Mijn levertje was stom aan het doen. Ik kreeg geen medicijntjes, maar Floor zei dat ze zekerheid wou hebben en een scan wou. Om te zien of het niet eng erg was. Weer werd ik vertroeteld. Het personeel was bang dat ik naar mijn zus moest gaan.

Over mijn buik

Ze zouden zelfs in dat weekend naar het theater gaan. Dat belde ze af, en ze mochten kosteloos een andere datum uitzoeken.
Toen werden we dinsdags gebeld. Of we over twee uurtjes konden komen. Vrouw belde gelijk naar manpersoneel en hij kreeg meteen vrij. Ik trok een schoon Roy Dondershuispakje aan. Je wil toch netjes verschijnen. En we gingen per taksie naar de dierenkliniek op de Overtoom. Dat gebeurt alleen als ik echt ziek ben. Anders gewoon in de tram en bus.  Daar stond me toch een eng groot apparaat.
En toen gebeurde het allerergste. De meneerdokter scheerde mijn hele buikje kaal. Hij sloeg ook geen stukje over. Ik schaamde me dood. Mijn borstjes waren gewoon zichtbaar. Heel mijn pakje was kapot.  Ik werd op mijn rug gelegd. Wat was ik bang. Het personeel mocht er bij blijven. Manpersoneel hield mijn achterpootjes vast, vrouw een voorpootje en ze aaide mijn kopje en sprak zachtjes tegen mij. Meneerdokter ging eerst doorzichtig spul op mijn buikje spuiten. Toen kwam dat kijkding.
Hij ging heen en weer over mijn buikje.

Ooit van ongewenste intiemiemiedinges gehoord? NOU?

Diva

Ik weet niet hoelang dat onderzoek geduurd had. Voor mijn gevoel heeel lang. Maar toen kwam de mooiste uitslag. Ik mocht blijven. Mijn levertje en de rest zag er goed uit. Het was wel grappig om te zien hoe mijn eten in mijn darmpjes “dreef”.
Wat waren we blij. Mijn vrouw knuffelde een assieding, zo blij was ze.
Toen werd ik gewogen. Oooooh ik was 4 ons aangekoomt. En mijn hartjeslag was van 80 naar 110 gegaan. Vanaf dat moment ging het weer beter met mij. Zo goed dat ik dit leventje niet los wou laten en ik begon me als een kleine diva te gedragen

Gaatjes

Het duurde wel bijna twee  maanden eer we konden zeggen dat ikjes helemaal beter was.
Ook hielden ze me weken goed in de gaatjes.
Dat duurde tot ze mijn ziek zijn gewoon begonnen te vinden. Nu weten we niet beter meer en gaan we heel normaal met elkaar om.
En de rest is jullie bekend.

Liefs en kusjes
Katrien (superverwend nestje van beroep)(en ook prinsesje)