Het was wiekent en ik kreeg een wiekentsnek, ik voelde dat het tijd was en toen mijn vrouw naar de keuken ging, zat ik al klaar. Ik had zo’n trek.

Schaaltje

Ik hoorde geluiden dus ze was bezig. Toen ze naar de kamer kwam had ze een schaaltje in haar handen. Het was heel gek maar ik voelde me opeens anders. Helemaal niet blij.

Ze zette het neer en ik weet niet wat het was, maar ik deed heel voorzichtig. Ik rook. Mijn vrouw zei dat het Pâté Deluxe was van Gimcat, met kip.  Nou u heeft wel op de film gezien hoe lekker ik het vond. Helemaal niet. Het rook verkeerd en dan begin ik niet aan eten, dat zou niemand doen en ik ook niet.

Geen snek

Dus toen ik een stap achteruit zette, snapte ze het. Ze pakte mijn schaaltje en zette het in de keuken weg. Toen had ik geen snek meer, erg hè?

Ik wilde net in mijn doos gaan liggen om te slapen, want dan kon ik over mijn emozie heen komen, toen ik een zakje hoorde knisperen. Dat geluid kende ik. In zo’n zakje zat soep. Dus ik wachtte nog even met gaan slapen.

Van vroeger

“Dit is met tonijn, Bert”, zei mijn vrouw. “Je hebt het eerder gehad en toen vond je het lekker.” Voor de zekerheid rook ik even. Ja, die geur kende ik. Lekker. En toen begon ik te eten en ik bleef eten toen het bijna op was, toen kon ik niet meer.

Bij het uitbuiken op het kussen kreeg ik knuffels en ze zei: “Je dacht toch niet dat ik jou zomaar zonder wiekentsnek liet, Bert.” Eerlijk waar, toen keek ik maar even weg. Want ik had het wèl gedacht. En toen snapte ik weer, dat het straatleven van vroeger nog altijd een beetje in me zit, dus dat ik moet wennen dat ik echt serieus waar iemand heb die voor me wil zorgen, ook als ik een snek niet lust.