Soms sta ik even stil omdat ik niet loop. En dan kan mijn vrouw opeens een idee krijgen om mij op te tillen. “Dat is treening Bertje,” zeg ze. Ik wil het niet.

Staan

Optillen is niks voor mij. Ik ben een katerman die graag met zijn poten op het tapijt staat en blijft staan, tot ik op de bank spring of in de vensterbank. Dat doe ik zelf. Met mijn eigen lichaam dus. Daar ben ik de baas over vind ik.

Zweef

Ik weet dat er katers en poesen zijn die het best goed vinden om opgetild te worden. Het is gemakkelijk dat je zelf niet hoeft te springen. Maar ik heb dat dus niet. Als ik opgetild wordt dan zweef ik door de lucht en ik weet niet waar ik naar toe ga en eigenlijk ook niet meer waar ik vandaan kom. Ik zweef. Dat is niet goed. Dat moet niet. Dan voel ik de handen van mijn vrouw im mijn lichaam en ik mis het tapijt onder mijn poten. Dus ik doe helemaal niks, ik kijk wel uit om wat te doen,  ik geef geeneens een piepje, ik hang alleen.

Dokter

De eerste keer dat mijn vrouw me optilde was toen ik hier net woonde. Ze zei dat het treening was. Wist ik veel. Een poos later snapte ik waarvoor: dat ik dan gemakkelijker in mijn reiskorfje gepropt kon worden als we voor mij naar de dokter gingen. Erg, hè? Daar hou ik helemaal niet van dus dat optillen hoefde voor mij ook niet meer.

De laatste keer dat ze me optilde was toen de dokter hier was. Zo kwam ik op mijn kussen terecht en toen kreeg ik een prik. Dat hoefde voor mij ook niet.

Handen

Maar nou tilt mijn vrouw me een klein stukje op. Of ze legt alleen haar handen om mijn lichaam. Daar kan ik wel tegen. Maar optillen, daar zie ik van af, eerlijk waar.