Tag archieven: op schoot

Twee stapjes verder en toch weer terug

op schoot “Toe dan Bertje,” zei mijn vrouw. “Kom op schoot.” Ze keek me aan en ik voelde dat ze het graag wilde.  Ik stond op de bank. Zij zat ernaast met een speciaal dekentje op schoot.

“Bertje?” vroeg ze. Ik keek nog eens.

Aarzelen

Al sinds ik hier ben, ga ik niet op schoot. Dat is dus langer dan drie jaar. In het asiel deed ik het soms wel, even, en dan ging ik weer van schoot af. Maar als je samenwoont en het wordt steeds gevraagd, ja dan ga je toch aarzelen.

Ik wel.

Stap

Gisteren dus was zo’n moment. Ik voelde gewoon hoe graag ze het wilde en dat trok me naar haar toe. Ze klopte op haar schoot, ik bedoel op het dekentje en voor ik het wist, zette ik mijn twee voorpoten op de bank.

Ze keek blij. Daar kreeg ik het een beetje benauwd van, eerlijk is eerlijk. Straks kon ik niet meer weg en je moet weg kunnen, altijd, dat heb ik vroeger op straat geleerd.
Daarom bleef ik gewoon staan waar ik stond en ik deed niks.

Naam

Toen zei ze mijn naam op die hele zachte speciale manier waar ik niet tegen kan. Zij kan er niet tegen als ik mijn kop scheef hou en een piepmiauw doe, nou en ik kan er niet tegen als ze op die manier praat.
Dus ik zette mijn linkerpoot op haar schoot.
Daarna zette ik mijn rechterpoot erbij.

En toen dacht ik opeens: waar ben ik mee bezig? Ik stapte meteen terug naar achteren en zo kwam ik weer op de bank terecht, nou gelukkig maar.

Aaien

Ik kreeg knuffels en ze zei dat ik dapper was geweest en dat het er misschien nog weleens van kwam, misschien morgen al over over twintig jaar of helemaal nooit en dan was alles nog steeds helemaal goed tussen ons.

Daarna moest ik wel gaan slapen. Voor mij was dit best spannend geweest.

Nog steeds niet op schoot

op schoot  Ik durf nog steeds niet op schoot. Stom, hè? Mijn vrouw vraagt het soms aan mij met zo’n zachte stem. “Bertje, kom je?” Maar het gaat niet.

Ik ben hier nou drie jaar en ik ben nog nooit bij haar op schoot geweest.

Vroeger

Voor mij woonde Tim hier, een kleine rode kater. Hij had ook angstklachten, maar hij ging wel op schoot. En soms als mijn vrouw op de bank lag, dan ging hij zomaar op haar liggen en dan sliepen ze samen terwijl ze hem zachtjes vasthield. Dat heeft ze aan me verteld. Toen dacht ik meteen, moet ik dat ook, maar het hoefde niet.

Ik hoef alleen te doen wat ik durf, zei ze. En wat ik fijn vind.

Ze vertelde ook dat als Tim bang was, dat hij dan aanviel met bijten en woest kijken. Als ik bang ben, maak ik me klein en ik hou me stil. Iedere kater is weer anders.

Proberen

Ik heb best geprobeerd om op schoot te gaan. Een keer zat ik op de bank achter haar stoel en toen schoof ze de stoel tegen de bank aan. Zij keek. Ik keek. “Toe maar,” zei ze. Ik zette een pootje vooruit en daarna mijn andere poot en toen moest ik overstappen maar ik kan niet door de lucht lopen dus het ging niet. En ik snap een schoot ook niet, volgens mij sta je dan niet stevig en dat moet wel.

Dus ik zette een stap terug. Ze gaf me knuffels en ze zei dat het niet gaf maar ik voelde me toch raar van binnen. Want ik wist dat ze het graag wilde en ik deed het toch niet dus dat was moeilijk voor mij. Als je samenwoont moet je dingen voor elkaar doen.

Misschien

Drie jaar is best jaar om te oefenen. Misschien lukt het wel nooit. Ze zegt dat het niet geeft. Ik wil het wel en ik wil het niet. Raar hè?