’s Nachts slaap ik ook op het grote bed boven. Niet de hele nacht, dat duurt me te lang en ik wil beneden ook in de vensterbank zitten en naar de autolampen kijken. Maar dat op bed springen gaat niet vanzelf.

Samen

Volgens mij heb ik geen artroos ofzo. Het is alleen, op bed springen vind ik gewoon niet gemakkelijk. Traplopen doe ik het liefste als mijn vrouw achter me is dan doen we het toch samen en dat scheelt gewoon. Maar in bed ligt zij altijd als eerste of ze gaat als tweedes liggen. Dus op bed springen, dat is iets waarvan ik elke keer weer denk: hoe doe ik dat?

Mijn plek

Mijn stuk bed is alleen voor mij. Er ligt een dekbed opgevouwen en daarop ligt een handdoek. Lekker warm. En ik weet dus dat daar mijn plek is. Mijn vrouw slaapt er niet, dus ik kan er liggen wanneer en hoe ik wil. ’s Nachts sta ik soms voor het bed en dan kijk ik ernaar en dan weet ik het even niet.  Waarom weet ik niet precies. Er ligt veel, dat is dan mijn gefoel. Maar als we samen naar bed gaan dan kan ik het wel.

Gisternacht had ik het opeens. Ik kon best op het bed komen, ik moest alleen ergens anders opspringen. Ik liep langs het bed en daar zag ik een stuk lege ruimte. Er was helemaal niks op het bed. Naast de ruimte lag mijn vrouw. Dus het kon, wist ik.

Bam

Ik zette flink af en BAM  daar was ik op het bed. Het ging gemakkelijk, mijn vrouw was wakker en zei Bertje en ze ging opzij dus ik liep door naar mijn eigen plek.  Liggen. Hè, lekker. Ze aaide me en vroeg waarom ik nou opeens daar moest springen. Ja, er was ruimte. Dan lukt het beter. Volgens mij moet je een kat zijn om dat te snappen, het is zo logies, dat vind ik dan.