Wat ik nou thuis heb, dat heb ik weer! Mijn vrouw wil met mij oefenen. Ze tilt me soms op dat is treening zegt ze. En ik moet weer oefenen met onder een dekentje liggen.

Ik zeg het altijd omdat het waar is, als je samenwoont dan doe je dingen voor elkaar. Maar serieus waar ik snap het niet altijd. Neem nou dat optillen.

Optillen

Gisteren stond ik gewoon even in de kamer en ik dacht na of ik in de vensterbank de straat ging controleren of dat eerst een dutje ging doen. En toen opeens had ik aan beide kanten een hand op mijn lichaam en hop daar ging ik de lucht in en toen hield mijn vrouw me tegen haar aan, ik hing in haar armen en en kon haar hart voelen kloppen. Nou zij vast ook mijn hart want ik was heel erg geschrokken. Ze zette me weer terug op het tapijt en zei: “Dat is treening Bert, voor als je weer naar de dokter moet.”
Ik keek even terug. Wegens dat het duidelijk moet zijn dat ik niet zomaar opgetild kan worden en ook dat ik niet naar een dokter ga, die komt toch hier thuis en eigenlijk heb ik dat ook liever niet.
Ze aaide me. Dan weet je als huiskaterman: de treening is nog niet afgelast.

Dekentje

Nou dus ook dat dekentje. Op de foto lig ik er half onder en ik lig maar meer ook niet. Ik hou het vol. Dus echt ontspannen en fijn is een ander gefoel. Het moest opeens wegens dat het warme weer weg was en het werd kouder en mijn vrouw vind het lief als ik onder een deken lig.
Ja en ik ben dan een zachte jongen die gewoon meedoet.
Even.
Na de foto ben ik onder de deken uit gegaan.
Het is eng, een deken op me. Ik foel dat ik vast zit en dat is onveilig en dan ben ik gespannen en dan wil ik weg. Dat is iets van froeger. Misschien heb ik een traumaa.
Heel erg soms foel ik dat een deken fijn kan zijn. Alleen meestal niet.

Wat ik niet snap is dat oefenen. Een gewone dag is fijn en goed dus dan zeg ik niks meer aan doen, gewoon is het beste. En dan komt ze weer met iets.