Hoi allemaal, wat een biezondere dag hebben we gehad met Hallowien. Bijna iedereen deed mee op zijn of haar manier! Dat vind ik kei -koel.

Sommige vertelde dat ze echte liefde konden voelen. Dat is heel speesjaal en ik ben blij dat jullie dat hebben mogen voelen. Hallowien maakte me best moe en ik moest daarna echt bijkomen en veel dutten.

In je vel

Afgelopen week, ik weet niet meer welke dag, was ik niet zo lief. En daar mag ik ook over praten. Mijn vrouw noemt het nukkig zijn, ik weet het niet. Folgens mij was ik gewoon normaal maar het kan ook zijn dat ik sjaggerijnig ben. Als je dus sjaggerijnig bent of nukkig, dan zit je niet lekker in je vel. En dat kan van alles betekenen. Je kan moe zijn, honger hebben of misschien kan je moeilijk naar de bak, er zijn heel veel verschillende redenen waarom je niet lekker in je vel kan zitten. Ik was sjaggerijnig omdat ik naar binnen moest en ik wou niet. Dat ging zo.

Buiten zitten

Het was buiten kei-lekker weer. Het was best warm en het waaide een beetje. Ik snofte de heerlijke zachte lucht in en genoot van mijn avondje buiten. De lucht vertelde me niet zo gek veel behalve dat er iemand aan het koken was. Het rook naar vlees en dat is lekker. Thuis kookt mijn vrouw dit soort vlees ook wel eens. Ze noemt het verse worst. Het is dus een bekende geur van thuis die ik buiten rook. En terwijl ik lekker op mijn denksteen zat te zitten, riep mijn vrouw me naar binnen. Moet ik echt? mauwde ik naar haar. Ze stond te wachten, ik zag het. Maar ik wilde echt niet naar binnen. Dus ik kwam niet.
Ik sprong van de steen af en rende naar de boompjes. Daar ga ik altijd mijn behoefte doen als ik buiten ben. Buiten zitten vind ik fijner omdat ik me dan meer oer voel. Mijn vrouw snapte dat ik even moest zitten en ze wachtte op me. Nadat ik klaar was en mijn kuiltje weer vol gegraven had, rende ik naar de poort waar ik altijd zit te gluren.

Naar de poort

Mijn vrouw riep mijn naam een paar keer. Ik hoorde het best maar ik luisterde niet. Pas toen ik haar voetstappen dichterbij hoorde komen. draaide ik me om. Ze was nu dichtbij me en ik wilde nog heel even buiten blijven. Dus ik zette af met mijn achterpoten om vaart te maken en spurtte naar de achterdeur van ons huis. Mijn vrouw liep me achterna. Toen ze bijna bij mij was, rende ik weer verder weg. Dit keer hoorde ik een wat hardere: ‘Brammie’. Ik rende verder naar de poort want ik wilde nog zo graag fijn buiten zijn en even onder de poort door gluren. Dit deed ik drie keer en bij de laatste keer dacht ik dat dus ik nog even buiten mocht blijven want ik hoorde haar niet meer. Ineens stond ze achter me en pakte ze me op.
Potverdikkie Brammie zei ze. Ik schrok hier best wel van en doordat ik zo schrok, beet ik haar in haar hand. Ik was al een beetje sjaggerijnig omdat ik buiten wilde blijven terwijl dat niet mocht en nu pakte ze me ook nog op waar ik van schrok. Het was geen harde beet. Het was meer een beet zonder echte gaatjes in haar hand. Een knauw noem ik dat. Het is meer een waarschuwing, denk ik. Nu wist ik zeker dat ik naar binnen moest want bijten mag niet. En daarnaast moest ik ook nog grommen tegen haar. Dus ik was niet helemaal lief.

Naar binnen

Gelukkig begreep mijn vrouw dat ik het niet verkeerd bedoelde en dat het ook van de schrik was. Ze droeg me naar binnen en zei dat ik maar even moet afkoelen. Ik ben op een stoel gesprongen en ben daar even gaan dutten. Ik wilde geen kopjes geven of een buikkroel krijgen van haar. En zij had ook even andere dingen te doen. Later op de avond was ik niet meer zo sjaggerijnig en eigenlijk wilde ik gewoon weer knuffels van haar. Dus ben ik naar boven gegaan en bij haar gaan liggen. Ze zag aan me dat ik een kroel wilde en die kreeg ik ook. Daarna was ik helemaal niet meer sjaggerijnig en kreeg ik een avond snek. Het nukkige gevoel was over.