De laatste tijd gaat mijn vrouw overdag naar bed. Vind ik. Zij zegt dat het gewoon avond is. Maar als het licht is, dan is het geen avond. Dus ik breng haar naar bed en dan ga ik verder met mijn dag.

Wachten

Meestal voel ik in mezelf wanneer ze naar bed moet. Dat is na mijn avondsnek en na de avondknuffel die erna komt. Dat is voor mij rieleksen hoor maar ik voel me erna wel wel gespannen want ik weet dat ze naar boven wil. Vaak ga ik bij de deur naar de trap staan. Dan miauw ik. Want ik kan niet zo goed wachten.  Je weet dat er iets gaat gebeuren en het gebeurt de hele tijd niet, nou dat vind ik moeilijk. En ook een beetje stom. Wachten is stom.

Trap

We gaan samen de trap op. Ik een paar treden en dan krijg ik een knuffel. Dan doe ik nog een paar treden omdat ik weet dat ik weer een knuffel krijg. Meestal ren ik daarna helemaal door naar de bovenste tree en als ze daar ook is – ik ben veel sneller op de trap – dan krijg ik weer een knuffel. Dan geef ik de boeken op de overloop een kopje en daarna gaan we door naar de slaapkamer. Alles moet op dezelfde manier, dat is het fijnste. Want dan weet ik dat het leven gewoon is en gewoon is veilig en veilig is het beste.

Op bed

Meestal ben ik de eerste op bed. Daar heb ik een eigen stuk, alleen voor mij. Ik heb er een dekbed en daar ligt weer een grote handdoek op. Lekker, mijn eigen plaats.

Zij komt erna in de rest van het bed. Eerst komt nog de welterusten-knuffel en een gesprek over de dag.  Dat is heel intiem we zijn dan knus en samen. Daarna gaat ze liggen en ik ook. Nou, dat duurt dan tot we alletwee helemaal rielekst zijn. En precies dan voel ik: dit is klaar. Ik spring van het bed af en ga naar beneden.

Want ik heb mijn vrouw naar bed gebracht, en nou is het huis voor Bertje.