“Bertje kom eens hier,” zei mijn vrouw. Ik keek even want ik lag net lekker te liggen. “Kijk eens,” zei ze toen. Ze wapperde met iets. Er kwam een bekende lucht af.

Geur

Ik sprong van de bank en liep naar de geur toe. Een zachte geur van spul was het, ik kende die geur wel. “Dit is je Kerstkado Bert,” zei mijn vrouw en ze legde een banaan op mijn kraakpapier. Ja, daar kwam die geur vandaan. Die had ik vroeger ook gehad in een banaan maar die banaan had ik helemaal stuk gespeeld en toen was hij opeens weg.

Nou had ik weer een banaan met spul. Een nieuwe.

Nieuws

Eigenlijk wil ik nooit iets nieuws. Dat is moeilijk. Ik moet dan wennen en het huis is niet meer hetzelfde omdat ik weet dat er iets anders dan anders is. Kan best dat het nieuwe iets gevaarlijks is en dat ik dan moet wegrennen, je weet het nooit van te voren dus het is altijd opletten met iets nieuws. Heb ik met alles. Gelukkig verandert er thuis nooit iets, alleen komt er soms een monteur. Dan kan ik het beste onder tafel gaan zitten daar komt de monteur nooit.

Beter

Ik had eerlijk waar helemaal niet gedacht dat ik een kerstkado zou krijgen. We hebben thuis geeneens een boom en heel veel van mijn feesboekvrienden wel. En een kado is vaak iets nieuws dus dat hoef ik niet.

Maar deze banaan wel.

Nou ontdekte ik dat iets nieuws ook iets fijns kan zijn. Dat je voelt dat er iets is dat goed is en dat je toch niet hoeft weg te rennen. Zulke dingen zijn best moeilijk om te leren. Voor mijn kraakpapier was ik eerst bang en daarna vond ik het leuk en nou zit ik er elke dag op dat is mijn hobby.  Hoe dat kan snap ik eigenlijk niet.