Tag archieven: Katrientje

Katrientje over: Poekie de zilverblauwe poes

PoekieHallooootjes. Hier ben ik weer.  Vandaag ga ik het heb oofur Poekie. Zij was een half raskatje zei de dokter. Vrouw zei dat dat haar nooit uitmaakte.

Poekie kwam van de Polderweg in Amsterdam af. Poekie was een staatige poes. Ietsie grooter dan Griet was. Maar mooi op gewicht. Ongefeertjes 5 kieloo. Mijn personeel wou graag 2 poezenmeisjes. Dus hop… gingen ze naar Amsterdam oost.

Schiltpatpoes

Daar zaten een hoop katten in verschillende ruimtjes. Het personeel werd flieft op twee poezen. Een schildjepatpoes en Poekie. Maar voor die schiltpatpoes stonden twee mannen. Die begon met vrouw te praat oofur hoe flieft ze waar op die daame. Vrouw voelde gwoon dat ze die twee meneren geen pijn moest doen en de schiltjepat laaten gaan.
Ze liepen weer naar Poekie.
Oooooh die draaide zich gewoon om en bleef met haar rug naar het personeel toezitten.
Erg hè?
Toen werden ze nog fliefter op haar.

Mee naar huis

Poekie heette Roekie daar. Het personeel liep naar een meedjewerker en vroegen alles over Poekie. Eigenlijk kreeg ze niets te hoor. Man en vrouw keek elkaar aan en hop… Poekie ging mee naar hun huis. Dat schiltjepat ging met de twee meneren mee die zo blij waar met haar.
Griet vond Poekie niet zo leuk, en dat zou ook altijd zo blijf. Ze haatte elkaartjes niet, maar ze bleven elkaar niet leuk vind.

Mannenkattin

PoekiePoekie bleek een mannenkattin te zijn. Ze tolereerde vrouw. Vrouw mocht naast man liggen, maar zij lag tussen hun in. Waar man was, was Poekie. Ook ging ze bij iedereen op schoot die bang voor haar was. En dat waar er een hoop.
En probeerde haar nou niet tegen te houd, want dan huilde ze en kreeg je een enorme hap. Of ze zette haar naaguls in je als je haar van schoot wilde halen.
Poekie’s wil was wet.
Poekie snurkte trouwens enorm. Man ook. Vrouw heeft soms wel eens nachtenlang wakker geleeg.

Thuis

Eerst woonde het personeel in boring Amsterdam noord. Maar na drie jaar vonden ze alle hartambuulanses wel zat en gingen ze naar Amsterdam zuid verhuis.
Nou… ga niet boof gekken woon die zeggen te willen verhuizen, want ze wilden weg en de snelste manier was om de wooning in de fik te steek. Het personeel was toen niet eens thuis. Ze zaat bij Oma. Ooooh ze kregen een belletje datte ze snel moeste koom om Poekie en Grietje te bevrijd.
Ze gingen mee naar vrouwmoeder. Hoestend en proestend kwaam ze daar aan. De volg dag moesten ze gelijk naar de dokter. (Ze sliepen een paar nachten bij vrouwmoeder.)
Ze werden onderzocht en hun longetjes werden “brandschoon” verklaard.
Na bijna een weekje kwamen ze weer thuis.

Biejopsie

In 1990 voelde vrouw opeens bultjes in het buikje van Poekie. Meteen ging ze naar de dokter. Dat was de meneer dokter die mijn buikje kaal scheerde trouwens.
Er werd een biejopsie genoom. Een week later kwam het verschrikjelijke nieuws. Poekie had kanker. Een kwaadaardige. Het heette fibrasarcoom. De bultjes werden weggehaald, en Poek ging elke 2 maanden naar de dokter voor conttroole. Een half jaar later vonden ze er weer één. Weer een operaazie.
Poekie heeft daarna nog ruim een jaar mogen doorleven. Het waren fijne en mooie dagen. Tot Poekie opeens niet meer at en donkere plekken op zocht.
Poekie is in de lente van 1992 zachtjes naar de regenboogbrug gegaan. Man was ontroostbaar. Zijn mooie lieve meissie weg. Poekie werd maar twaalf jaar.

Dit was het voor dees week.

Veel liefs en een kusje

Katrientje (een prinsesje die respect toont voor een ieder die tegen kanker vocht en het gevecht helaas verloor of nu nog vecht)

Katrientje over: mijn liefste dinnetje

dinnetje

Hallooo katgenootjes.  Vandaag ga ik het oofer mijn liefste dinnetje hebben.  Mijn Loesje. Ooooh ikjes benne zo blij dat zij in mijn leef is gekomen.

Ikjes leerde Bert en Loesje ongefeer 2 jaar geleed ken. Via tante Truke. Eerst lazen we alleen maar mee, en toen vroeg ik tante Truke of ze het goedjes von dat ik Bert ook leerd ken. Oooooh nou, dat was goed.
Nou… en zie waar ik nu ben.

Furkeer

Ikjes wist niet eens dat Bert furkeer had. Hij zei datte hij met Loesje ging. Nouuu wat koel. En wat een mooie dame is Loes. In het beginnetje had ik eigenlijk geen kont-takt met haar. Ze zat op een akkauwnt van haar vrouw. Ooooh en het was zo raar. Die naam leek op die van mij!! Alleen mistte zij een teeh.
Loes zag me wel, en ze zei wel eens teeg me van ikke vinne jauw naam zo mooi.
En toen kreeg ikjes er niet meer uit van ooooh dank je.
Ik bloosde eigenlijk best wel. Was zelfs een beetje zenuwachtigjes. Want ze was zo mooi.
Toen kreeg Loes haar eigen feestboek. En opje-eens werd Loes een beetje ziek. Ze had, volgens haar diertjesarts, een hartruisje. Ooooh watte errug. Ikjes hep zelf een stom hartje waarvoor ik nu ook twee keer per jaar voor naar Floor moet.

Kloozer

En toen werden Loes en ik kloozer. Toen vroeg ze of we dinnies wilden worden. Ooooh dat zou koel zijn. En omdat we alle twee iets met ons hartje hadden werden we hartjesdinnies. Niet hartsvriendinnen, want datte is ze met Miel.
Van hartjesdinnies zijn we naar soolzusjes gegaan. Ooooh wij heb echt sool in ons. En eten. Vooral vis. Loesie kan ook heel goed pootjes van kip afkluif, ze lijk dan net een pieeeranja. En dat met één tandje.

Allessie

We gaan zellufs bij elkaar loosjeer doen. Alleen had ik één keer perongelukje dezelfd piejama meegenoomt. En loes trok die aan. Nou… jullie snap wel dat hij mij een beetje te groot is geworden. Isse niet zo erg hoor want Loesie is mijn allessie. En misschien kan ikjes ooit weer een koel pjamaatje vinden van Roy Donders.

Trots

En toen kwam voorig jaar. Onze grote uitstap naar het aziel bij mij mette de kersemuts. Ooooh wat was Loesie bang, en toch zette ze door. Ikjes benne zo trots op mijn Loesje.
Dit was het weer voor dees week.
Veel liefs en een kusje

Katrientje (prinsesje met liefde 71 bomen passeert om bij haar soolzus te zijn)

Katrien over: voorgoed weggaan

voorgoed weg gaan

Hallo iedereen.  Vandaag word het niet een leuk stukje. Eerder een drietig stukje. Het gaat oof afscheid neem.

Manpersoneel

Ik heb het in mijn leventje al twee keer moeten doen. De eerste keer afscheid nemen was van mijn mammie Levie. Ooooh, wat hadden Catoo en ikjes snachts gehuild. Manpersoneel bleef bij ons nadat hij ons hoorde huilen die eerste nacht.

Vrouw en ik

De tweede keer dat ikjes afscheid moest nemen was bijna vijf jaar geleden. Mijn ongelooflijk lieve zus werd heel ziek. Haar alvleesklier was te ziek om beter gemaakt te worden. Op 3 november 2014 is ze om half 11 in de ochtend zachtjes naar de Regenboogbrug gegaan.
Toen mijn personeel weer thuis kwam zag ik ze huilen. Ik vroeg waar is zussie? En toen pakte vrouw me op en begon verschrikkelijk hard te huil. Ooooooh nee…
Mijn zus!!!
Een paar dagen hebben we alle drie heel erg lopen huilen. Vrouw en ik lagen dicht bij elkaar. Ik lag te snikken in haar nek en vrouw troostte mij. Na een dag of vijf wist ik het.. Catoo kwam nooit meer terug. Een tijd lang was het stil. Geen gelach, geen snertkat… niets.
In die week kreeg vrouw een berichtje van het crematorium dat Catoo gecremeerd was. En we kregen een rouwkaartje van Floor. Nou… de tranen vloeide weer. En veel.

Eerste lachjes

Mamma Levie en ons broertje Tommie

Na de eerste week veranderde we. De eerste lachjes kwamen weer. Hele voorzichtige, maar wat was het geweldig weer. Ik had weer wat streekjes gedaan en moest daar zelf ook best om gniffelen.

En nu, vijf jaar later, is het eigenlijk weer helemaal als altijd. Alhoewel… ik ben ook wel veranderd. Ikjes ben verwend, ook omdat ik zo ziek ben geweest. Ik ben een kleine diva geworden die in bijna alles haar zin krijgt.

Sterke eenheid

We zijn er sterker uit gekomen. Wij drie-en zijn nu een sterke éénheid geworden waar niemand tussen kan komen. Mijn personeel komt bij mij op de eerste plek, en ik sta op plek één bij hun.
En eigenlijk is Catoo niet helemaal weg. Ze zit voor vijftig procent in mij. We hadden namelijk dezelfde mamma.
En dit klinkt misschien raar… maar heel soms zien we Catoo nog hier. Maar, en dat is ook raar, ik zie ook twee andere katten en een woef hier. Echt waar!!
Daar ga ik het in een ander blogje over hebben. Dan leren jullie ze ook kennen. De katten heette Grietje en Poekie. Het hondje heette Sweety.

Dit betekend niet dat ik het nooit meer over mijn zus Catoo ga hebben hoor. Want Catoo hoort bij mij, ze zit in mij. Ze is mij.
Ze zal voor altijd bij ons  zijn en blijven. Plus dat ik de meeste dingen met haar beleefd heb.
Veel liefs en een kusje
Katrien (allesoverwinnend prinsesje van beroep)

Katrientje over: waarom er niet een muissmaak is

smaakHeidiehoo… ik benne er weer. Vandaag ga ik het oof iets raars heb. Iets wat er in bijna alle smaakjes is, maar net die ene die we wil is er niet.  Iets wat zowat elke kat wil, maar nergens te koop is.
Iets waarvan er meer dan genoeg zijn… echtjeswaar. Waar heb ik het oof? Nou… katteneten met muissmaak!!

Eerste muis

Een hoop katgenoten vangen muisen. Terwijl anderen niet snel genoeg weg kunnen rennen als ze er één zien. Toen ik acht weekjes was behoorde ik dus tot de laatste kattegoorie. Oooh toen Catoo en ik onze eerste muis zagen gilde we IEEEEEEKS en renden weg. Wat was dat eng zeg. Ik wist niet eens wat een muis was.
Ik kende wel muisjes, hoor. Maar die hadden geen pootjes en zeiden al helemaal geen piep.

Je hep um

Tot ik een half jaar werd en zowaar mijn eerste muis in mijn bek had opeens. Catoo keek mij vies aan. Ik keek haar aan met mijn muis in mijn bek en vroeg haar waarom ze me vies aankeek.
Zei ze dat het toch vies was om een bek vol met haren te hebben. Ik was helemaal in mijn sjok. Vies? Ooooh wat erg.  Ik zei tegen Catoo dat het juist leuk was. Je ziet een muis op balkon rennen en dan schud je met je billies en hoppa. Je hep um.
Catoo heb ook wel eens een muis gevangen hoor. Maar ze was zo stom om hem even los te laat, dat ik hem gelijk afpakte en met hem voetballen ging. Bam tegen de muur ermee. Piep en het batterijtje was stuk. Oooooh zo stom. Nou… dan vinnik er niks meer aan hoor. Maar ik dwaal weer af.

Whisjekas

Nou… ik dus aan vrouw gevraagd over hoe en waarom er niet een muissmaak is. Zei vrouw van stuur whisjekas anders een berichtje over waarom er geen muissmaak is, want ik weet het niet. Ik in mijn beste Nederlands geschreef dat ikjes best wel muisjes in mijn eet wil. En veel.
Nou… ik kreeg antwoord terug dat het met hiegie-jenne te maak heeft. WAT?!?! Muisjes zijn ongedierte kreeg ikjes te lees. Nou ja!!! Snappen jullie het nog? Ikjes naamelijk niet.
Ook stond in het berichtje dat er dan per blik zes muisjes nodig zouden zijn. En dat ze zoveel muizen niet maak kunnen. En dat terwijl er zoveel zijn.

Ik blijf er bij dat ik het raar vin. Er zijn toch zat muisjes in de wereld?  Nou… ik ben nu echt in mijn sjok hoor.
Dit was het voor dees week.
Veel liefs en een kusje
Katrien (spraakeloos en in sjok zijnde prinsesje van beroep)

Katrientje over: als je mensen ierieterend zijn

katrientje

Halloooo! Hier is ze weer… IKJES!! Vandaag ga ik het oof iets heeeel ieeerieterents hebben. Dat het personeel sneller wil loop dan de je-eigen.

Hoogbejaarde kitten

Jullie weet allemaal… ik ben 17 lentes. Oké… ik ben dan al hoogbejaard, maar soms lijkt ik net een kitten van 6 maandjes. Al ren ik dan niet meer vaak van voor naar achter of van achter naar voor.
En oké… ik zeur toe en af, maar dat moet kunnen. Ligt niet aan mij maar mijn ellendige ellende waar ik in zit. Het is gewoon steeds mijn personeel. Wij katten zijn perfekt. Alles zit op de juiste plek, en we kunnen in noo tijm ons personeel goed africhten. Maar dan moet je niet de mijne hebben.

Maarrrr ik dwaal weer eens af.
O ja?
JA!!

Meelopen

Ik heb het oof ieerieterende gewoontes van mensen. Dan zie je ze in huis loop en je denkt: goh… laat ik eens gesellie meeloop doen. Dan neem ikjes een minispurt en kom voor de voeten. Dan loop ik langzamer.
Krijg je verdorie een loop eens wat sneller naar je kop geslingerd. Want ze struikel zowat over je.
HALLO!!! Jullie heb toch oogjes in jullie kop? Kijk dan uit waar JIJ loop!!

Edele bips

En ondertus heb ik dus al per ongelukje de eerste voet teeg mijn edele bips te pakken gehad. Loop dan ook niet voor mijn voeten zegt ze dan.
Maar ik vind dat ik niet traag loop. Zij lopen gewoon te snel. Wij heb een hele groot hal in huis. En ze kan met gemak om mij heenlopen.
Maar nee… iedere keer weer triehiennn… sloompie. Slak die je ben. Ik kan wel snel loop hoor… als ikjes mijn gekoolde vis krijg. Of mijn vleesje. Ooooh dan zoef ik naar mijn etensplek en krijs ik dat ze op moet schiet. En dan zouden jullie ze moet hoor. Ooooh nou kan je wel hard loop he? Nu je visje krijgt.
Euhhh hallooo… wie awr tokking uhbauwt vis hoor!! Dan rees ik als het moet. Echt!!!

Magnotwatvis

Ikjes krijg dus twee keer per week lekkers. Ooooh en dan hou ik zo van mijn personeel.
Magnogwatvis is gewoon superlekker. En dan ben ik ook supersnel.
Ik mopper graag over mijn personeel, maar toch zou ikjes nerregens anders willen woon hoor. Maar laatst “hoorde” ik weer wat. Oof Floor!! Ikjes moet in Juni weer naar haar toe!! (Dit horrorverhaal wordt vervollugt in Juni)
Dit was het weer voor deze keer.

Veel liefs en een kusje
Katrientje (traaglopend katje van beroep)