Lentekriebels in mijn kop. Als u mij kent dan weet u dat ik best een rustige jongen ben. Ontspannen bankhangen, zonnen en lang aaien, daar hou ik van. Maar gisteren kreeg ik opeens lentekriebels.

Ik wist geeneens dat het zo heette. Er gebeurde iets met mij, iets geks dat toch ook fijn was.

Spelen

Het begon er misschien mee dat ik eerder het lintje weer ontdekte. Het lag waar het altijd lag maar ik zag het en voelde meteen daar kan ik iets mee. Dus ik spelen. Gek doen. Rollen, een beetje springen, heen en weer, happen en bijten, en ik won elke keer van het lintje.  Dat is een superfijn gevoel. Vroeger noemde mijn vrouw het speltherapie, omdat ik er zelfvertrouwen van moest krijgen.

Rennen

En gisteren ik weet niet wat het was. Opeens rende ik door het huis, heen en weer, en soms miauwde ik gewoon ergens heen, en soms hing ik opeens aan de muur met mijn nagels.

Ergens ver weg hoorde ik mijn vrouw vragen wat er aan de hand was en of ik in orde was en hoe lang het nog door ging. Daar kon ik even niks mee, met die vragen. Wat ik was dus bezig met iets waarvan ik niet eens begreep waarom het moest.

Ik voelde me wild en sterk en atletisch. Er was iets in me en dat moest er meteen uit.  En het was het allerbelangrijkste dus ik moest gewoon meedoen, en ik voelde me super-Bert.

Kriebels

Opeens was het over. Het rare fijne gevoel was weg. Rennen hoefde niet meer. Toen stond ik in de huiskamer en ik keek om me heen en dacht wat moet ik nou.

“Dat zijn lentekriebels, Bertje,” zei mijn vrouw. “Je bent ook al flink aan het verharen. Dus het is normaal, en je kunt er het beste aan toegeven. Als je moe bent, ga je gewoon even slapen.”

Dat heb ik dus gedaan. Ik sliep heel erg diep en toen ik wakker werd, scheen de zon. Ik vind de lente fijn, en soms ook raar.