Toen ik raar werd en moest overgeven. Ik voel me nou alweer beter hoor maar ik wil er wat over schrijven. Want je leest er best weinig over.

Mijn verkering Loesje heeft pas een aksie gedaan alsdat poezen meer recht hebben op praifussie. Maar als ik het zelf vertel dan kan het hopelijk wel.

Raar

Ik heb altijd brokjes staan, gewone goede brokjes. Ze komen van de dierenarts en toch zijn ze best lekker. Het merk is Specific.

Het was ochtend en alles was gegaan zoals het altijd gaat. Samen naar beneden. Met ons tweetjes de brokjesbal doen. Dan aaien over mijn buik. En toen ging mijn vrouw naar de badkamer, ik at een brokje erbij en ik voelde me opeens raar.

• Wilde ik doorgaan met aaien? Ja tuurlijk want ik ben een knuffelkater
• Was er iets mis met de brokjes in de bal? Nee want dat had ik wel meteen gemerkt

Nou ja, wat er toen gebeurde…. Mijn vrouw kwam uit de badkamer en zag het liggen. Ik zat erbij.

Overgeven

Ik zag dat ze naar het overgeefsel keek en naar mij, en toen weer een paar keer heen en weer, heel snel dat wel. Ze aaide me heel voorzichtig. “Arm Bertje,” zei ze, “moest je overgeven?” Nou daar kon ze zelf wel het antwoord op bedenken vond ik. Dat zachte
aaien was superfijn. Ik voelde me nog een beetje bleh.

Bank

“Kom we gaan op de bank,” zei ze. Meteen hopte ik op mijn kussen en ik ging op mijn zij liggen, zodat ze goed bij mijn buik kon.
Want buikkroelen vind ik nog fijner dan zacht aaien.

Ze begon. En ze ging door, heel heel erg lang. “Heb je nou weer een fijn gevoel in je lichaam Bert?” vroeg ze. Eerlijk waar, ik was veel te ontspannen om nog een poot op te tillen. Van het overgeven had ik helemaal geen last meer.