Daar zit Pim. Witte voetjes, witte borst. Hij wil naar huis. Ik kreeg een mail van zijn vrouw en zijn vriendin Evi. Ze zoeken hem. Wil iedereen in Gouda opletten? Want Pim is de weg naar huis kwijt.
Zijn vrouw schreef me hoe gezellig ze het samen altijd hadden en dat mag ik op mijn site zetten.
Boom
“Ik ging bijna elke dag met Pim en Evi een stukje wandelen. Dat was zo fijn. Dan gingen we samen naar buiten en liepen naar een heel mooi plekje, aan het water gingen we zitten op een oude boomstronk.
Dat kun je zien op de foto. Dat was ons lievelingsplekje. Ik zat daar dan een poosje te mijmeren. Ook Pim en Evi vonden dit een fijn plekje. Er was een hoop te zien, de eendjes in het water, soms de paarden aan de overkant van de manege, of de schapen van de kinderboerderij.
Pim zat hier het allerliefst, hij liep er altijd gelijk naar toe. Evi was wat voorzichtiger, maar kwam wel als ik haar riep. En ze deed dan wat Pim ook deed. We liepen hier altijd een blokje om, als ik vrij was ook overdag, anders in de avond voor de schemering. De mensen die we tegenkwamen kenden ons wel, soms hielden ze een praatje, ze vonden het wel apart dat mijn poezen meeliepen. Ze vroegen dan of ik ze uitliet, maar ik zei altijd, nee hoor, we lopen gewoon gezellig samen.
Pim
is Pim
Ik genoot ervan en Pim en Evi ook. Pim ging steeds verder mee, een enkele keer ook een bruggetje over. Evi niet, die blijf wachten. Ik liep dan vaak verder en soms ging ik wel een uur lang verder wandelen. Ik vond dat heerlijk, maar ook wel moeilijk want ik maakte me eerst wel wat zorgen over mijn twee lieverds. Maar ik merkte dat ze gewoon bleven wachten op mij. Zo bijzonder. Als ik terugkwam na zo’n lange tijd, zaten ze samen in een hegje. Heel ontroerend. Ik kon hier gewoon op rekenen, dus ik ging mijn rondje doen en als ik terugkwam bij het bewuste hegje, dan riep ik ze. En ja hoor, daar kwamen ze aan gerend. Dat was zo prachtig, ik genoot erven en Pim en Evi ook. Want ze gingen altijd mee.
Ons huis
Nu is Pim sinds juni niet meer thuis gekomen. En ik loop dus nog steeds hetzelfde rondje, maar het is wel anders. Ik doe het niet meer zo vaak. In het begin wel, toen ging ik elke avond op zoek naar Pim. Evi liep mee, soms tot het hegje, soms wat verder. Maar ik durfde niet meer zo heel ver te gaan, ik was bang dat Evi dan misschien toch mee zou gaan en verdwalen. Ook Evi is wat minder avontuurlijk geworden, ze blijft nu altijd in de buurt van ons huis. Is niet lang meer buiten.
Dit weekend is het vijf maanden dat Pim weg is. Ik heb weer in heel Gouda flyers opgehangen, omdat ik hoop dat hij nog ergens is en dat iemand hem van de foto herkent. Verder heb ik voor Pim een pagina op Facebook gemaakt, met hulp want ik ben niet zo handig, Pim de Cyper, heeft de pagina. Ik hoop nog steeds dat iemand hem vindt, hoe moeilijk het ook is om vol te blijven houden met hopen.”
Heeft u Pim gezien? Dan kunt u mij mailen dan stuur ik het door. Pim heeft nou ook een eigen feesboek: Pim de Cyper. Als u in de buurt van Gouda woont of in Gouda zelf, kijkt u dan even op straat en in gebouwen? Streepjes – witte vacht – witte pootjes. Pim.