Tag archieven: huiskater bert

Ik heb lekkere pasta tegen haarballen (video)

haarbalpasta

Eigenlijk dacht ik dat alle pasta tegen haarballen vies was. Echt waar. Dus dat ik de rest van mijn leefe moest overgeefe, erg hè? Maar nou niet meer.

Op het filmpje eet ik dus pasta tegen haarballen, en het is ook voor als je een gefoelige maag hebt. Kijk maar:

De pasta kreeg ik van Muzette en eigenlijk van mevrouw Muzette. Het zat in een doos met eten om te proberen of ik het lustte. Bolle nam ook deze haarbalpasta, schreven ze. Dus toen durfde ik het aan. Het is van Miamor.

Snel op

Het rook goed.
Het was lekker dun zodat ik het gemakkelijk kon eten, dus niet dat hele fiese van dat het dik is en je denkt dadelijk gaat er een flieg op zitten getsie.
Alleen het was heel snel op.

Biesonder eten

Nou krijg ik voortaan vaker van deze staafjes wegens dat ik dan niet meer ga overgeefe, dat hoop ik dus.
Ik heb ook dus biesonder eten voor de gefoelige maag. Brokjes van ID en van Royal Canin, dat is eigenlijk voor konijnen geloof ik, maar ik mag het ook eten van de dokter. De ene dag lust ik het en de andere dag lust ik het minder graag. Misschien hoort er dat ook bij als je een gefoelige maag hebt, dat je smaak ook gefoelig is.
Eigenlijk lust ik dus alleen maar eten dat heel, heel erg lekker is. Maakt mij niet uit of het op een bordje komt of niet. Laatst heb ik een hapje gehad dat lag op een tijdschrift, toen had ik geen zin in een bord en ik wilde anders eten, dus dat deed ik.

Kadoo

Een gefoelige maag is voor een katerman best een gedoe, dat geef ik toe, maar het is ook weer zo dat je dan allerlei superlekkere extra’s ontdekt, al heb je dan wel vrienden nodig zoals mevrouw Muzette die het je kadoo doet. Dankuwel!!

Knuffels of eten, dat was de vraag

knuffels
Het was laat op de avond, en mijn vrouw en ik stonden klaar om naar de slaapkamer boven te gaan, en juist op dat moment zag ik dat ik nog een hapje had staan.

Hoe kon ik dat gemist hebben? Ik rook meteen dat het een heel goed hapje was, er zat tonijn in en dat lust ik graag. En ruiken is eten, bij mij tenminste wel. Dus ik wilde erheen, mijn poten begonnen al te lopen maar mijn kop zei Bertje wacht even.

Die-lemma

Want als mijn vrouw en ik aan de nacht beginnen, dan krijg ik op bed altijd een lange knuffel met liefe woordjes en fraage of ik een fijne dag heb gehad. Dat is gezellig samen op bed. En ze stond dus klaar om naar de trap te gaan. En ik ook, tot ik dat hapje rook. Wat moest ik doen? De snek? De knuffels? Ik wist het even niet. Het was een die-lemma, zo heet dat, ik weet dat wegens dat ik in een huis met boeken leef en die boeken geef ik kopjes, dus zo komen er allemaal nieuwe woorden in mijn hersens.

Lekker

Dus ik stond er gewoon te staan.
Mijn vrouw ook.
Ze snapte mijn die-lemma en zei: “Ik wacht wel even, Bert”. Toen ging ze terug de huiskamer in naar haar werktafel. Ik meteen naar mijn hapje natuurlijk. Man, man, wat lekker. Er zat ook wat saus bij. De laatste tijd eet ik niet zo gemakkelijk wegens dat ik een gefoelige maag heb, maar door dit hele lekkere kreeg ik opeens weer zin in eten.
Dus toen het op was, snuffelde ik aan mijn brokjes. Viel best mee, eigenlijk. Ik nam een brokje. En nog eentje. Even pauze.
“Daar wacht ik niet op, Bertje,” zei mijn vrouw en toen liep ze naar de trap om naar boven te gaan. Ik liep gauw mee, want mijn hapje was op, ik wilde de knuffels niet missen en die brokjes kon ik later zelf nog eten. Mijn die-lemma was voorbij.

Je lust het of je lust het niet

lust
Wanneer ik iets nieuws krijg om te eten of te snekken, is het voor mij heel eenvoudig. Ik lust het of ik lust het niet. Gisteren kwam mijn vrouw met de haarbalpasta.

Eerlijk, ik wilde het proberen. Want ik hoorde van mijn vrienden dat ze elke dag pasta tegen haarballen namen en dat ze het lekker vonden. En iets lekkers daar heb ik altijd zin in.
Alleen dit kwam van de dokter. Dus dan weet je: het is vooral gezond en of het lekker is nou dat is heel erg afwachten.

Iets donkers

lust
Dit is: Specific. Lax-A-Past

Ik lag op mijn tapijtje te rieleksen toen mijn vrouw bij me kwam liggen. Gezellig. Ze had iets donkers op haar vinger gedaan.
– Ruik eens, Bert
Ik ruiken.
Nou, meteen klaar. Bleeh.
– Wil je het proberen?
Nee. Dit lust ik niet.
Ze zette een schoteltje voor me neer en toen ging ze weer aan haar werktafel zitten. Ik keek naar de ene kant van de kamer, naar de andere kant, ik keek naar buiten (super, de mist is weg en er komt zon) en ik keek overal heen behalve naar het schoteltje waarop die haarbalpasta lag.
Het duurde nog best lang voor het schoteltje terug ging naar de keuken.

Ik hoop dat ik nou van die lekkere haarbalpasta krijg, uit de gewone winkel waar ze tenminste lekkere spullen hebben. Die kan ik dan misschien wel eten, als ik het lust.

Krititese eters

Er is wel iets dat ik niet snap. Iedereen weet dat wij katten kritiese eters zijn, ook en vooral als je wat hebt, zoals ik nou met de gefoelige maag. En als je dan iemand bent die voor je beroep katteneten maakt of haarbalpasta, of meediesijnen, dan moet je zorgen dat er verschillende smaken zijn zodat er altijd voor iedereen een lekkere smaak is. Want elke kat weet zeker van wat er op een bordje komt: je lust het of je lust het niet.

Als je helemaal nieuw eten krijgt

eten

Ik had dus een haarbal. En de week erna weer een haarbal. Niks aan, hoor. Maar de dokter zei dat ik van binnen gefoelig was en dat ik ander eten moest.

Samen

Wat doe je eraan als huiskater? Niks. Je eet wat je krijgt en als je geen zin hebt, dan kijk je moeilijk of je loopt weg en dan krijg je wat anders, zo gaat dat. Ik bedoel zo ging dat bij mij. Want mijn vrouw bedenkt wat ik voor avondeten op mijn bord krijg en ik bedenk dan of ik zin heb om dit op te eten of dat ik liefer wat anders wil. Er is altijd van alles in huis, dus er komt altijd wat anders. Avondeten doe je samen.

Diejeet

Maar nou heb ik dus diejeet. Voor als je maag en je van alles van binnen heel gefoelig zijn, dus dan is het eten voor van binnen gemakkelijker en misschien komt er dan nooit meer een haarbal. Die heb ik ook liefer niet.

Brokjes

Eerst kwamen de brokjes. Mijn vrouw deed op mijn schaaltje aan de ene kant mijn gewone brokjes en aan de andere kant mijn nieuwe diejeet-brokjes.
Ik erheen en ruiken.
Langzaam snuffen zodat ik goed weet: zo ruikt het.
Best lekker, eigenlijk.
Dus ik pakte een brokje en kraakte het weg. De maat was goed, ook al was het kleiner dan de oude brokjes. Ik vond het best te eten. Niet vies en ook niet dat ik de hele tijd meer wil eten, zoals ik wel met sommige sneks heb.
Nou heb ik dus alleen deze brokjes voor gefoelige katers.
Mijn vrouw zegt dat ik nou eenmaal gefoelig ben.

Avondeten

Na de brokjes kwam het avondeten. Daar ben ik nog mee bezig. De zalm vond ik best lekker. Wat ik van het stoofpotje vind, weet ik nog niet. Aan de kip kan ik misschien wennen. Dus daar schrijf ik een andere keer over, als ik het weet.
Misschien vind ik de gefoelige brokjes wel lekkerder dan de andere brokjes.

Ik ben ouder dan ik dacht (echt waar)

ouderU weet dat ik een seeniejor ben en ik heb ook mijn ferjaardag gehad, toen werd ik twaalf jaar. Maar ik ben ouder. Echt waar.

Half oor

Een paar dagen geleden telefoneerde mijn vrouw met de dokter over mijn gezond en over sneks en eten en al die dingen. Ik luisterde met een half oor mee, want het ging wel over mij. Toen opeens helemaal plotseling was mijn vrouw stil. Ze keek intens naar me. En ze zei: “Echt waar?” Weer was ze stil. En daarna zei ze: “Dat zal ik hem vertellen.” Die hem was ik dus.
En ja hoor ze kwam naar me toe, ik bleef gewoon liggen en ze begon met aaien. Maar ik was aalert.

Verjaardag

– Bert, weet je nog van je verjaardag op feesboek?
Ja tuurlijk.
– En dat Loesje zei dat zij ouder is dan jij.
Weet ik.
– Nou heb ik net met de dokter gesproken…
Ja dat hoorde ik!!
– En de dokter zegt, dat je geen twaalf jaar bent maar dertien jaar en drie maanden.
….
Weer aaien.
– Ik heb me een keer verteld Bert, dat moet het zijn.
Gelukkig ging het aaien door. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen, en ik vind, stil is ook weleens fijn.

Even oud

’s Avond meelde ik Loesje over dat we dus ongeveer even oud zijn. Ze vond het eerst raar wegens dat ze moest wennen. En daarna vond ze het leuk en ik eigenlijk ook. Want dan snappen we elkaar beter als er iets is. Een kitten heeft toch minder erfaring met de dingen. Dus voor mij persoonlijk wegens dat ik verkering heb, is het beter om dertien jaar en drie maanden te zijn dan twaalf. Het was dus eigenlijk goed nieuws, al snap ik niet hoe het gekomen is, maar daar gaat het niet om, geloof ik.