Tag archieven: huiskater bert

Over Bram en zijn eboek en wat ik ermee te maken had

inspiratie

Mijn katervriend Bram heeft zijn eerste eboek uit en hij schrijft er heel eerlijk in over zijn leefe als kater met 1 oog. Het is een inspiratieboek. In-spie-raa-zie. Wat is dat?

Zijn leven

Ik wil eerst iets zeggen over zijn boek. Bram zegt dat ik hem heb geholpen en dat is waar want anders zei hij het niet maar hij heeft het boek zelf bedacht en zelf geschreven.
Wegens dat het zijn leven is, kon hij dat ook goed.
En hij durfde het ook, terwijl hij van zichzelf best verlegen is dat hij steeds voelt kan ik dit wel doen of is het stom.

Meer durven

Dat gefoel heb ik ook best vaak. Er zijn veel katten en andere personen, dus mensen en honden enzo, die dat ook hebben. Dat je iets wilt zeggen of doen en dat je dan toch bang bent en wat maakt dan of je het wel of niet doet?

  •  steun van thuis, dat iemand tegen je zegt: “Toe maar” of “Het mag best hoor” of “Ik help je wel”, dat maakt het gemakkelijker
  •  dat een vriend tegen je zegt ik snap jou, dat weet je zeker dat je niet stom bent dat is belangrijk als je onzeker bent
  •  dat iemand hetzelfde gefoel heeft als jij en dat die iemand het opeens voordoet door juist dat hele enge te doen ook al durfde hij het eigenlijk niet, dat deed Bram dus. En dan voel je in-spie-raa-zie. Dat je foelt: nou durf ik ook meer.

 In-spie-raa-zie

Bram heeft een hendikep daar is hij heel eerlijk over. Dat hij maar één oog heeft. Ik vind dat stoer. Want op Feesboek zie je allemaal katten die er supergoed uitzien en dan denk ik soms ik ben de enige die een stuk uit zijn oor heeft. Maar Bram laat zich gewoon zien op Feesboek en hij ziet er ook supergoed uit. In zijn boek vertelde hij hoe het gekomen is en dat je met een hendikep ook gewoon bent. Goed, hè!! Nou kunnen wij allemaal meer leren durven, dat is dus door de in-spie-raa-zie.

Wat er gebeurt met de friemel in mijn oog

friemel

Wat ik heb, dat heeft bijna iedereen weleens en dat is een friemel in je oog. En dat is gewoon zoals het is en dat valt er vanzelf uit. Maar mijn vrouw wil het weghalen.

Dat is dus een probleem. Het is mijn oog en mijn friemel en ik heb echt waar nergens last van en dan lig ik lekker en dan komt er een hand naar mijn oog.
Ik trek mijn kop weg.
“Bertje…”
Niks ervan.
“Hè…”
Ik sta op en ik ga ergens anders liggen. Aan mijn kop geen gedoe hoor.

Vanzelf

Waar de friemel vandaan komt dat weet ik niet, ik denk gewoon uit mijn oog. Het doet geen pijn. Ik heb er geen last van. Het is er soms wel en soms niet en het leefe gaat gewoon door, maakt niet uit of er een friemel is of niet.
Maar mijn vrouw vindt het moeilijk. Ze wil het weghalen en soms doet ze het stiekem als ze over mijn kop aait. Dan denk ik nou okee. Maar verder? Nee. Het is eng een vinger of een zakdoekspulding in mijn oog. Doe.het.niet.
Mijn erfaring is dat de friemel er vanzelf uitvalt. Waar weet ik niet. Of wanneer. Ik let er gewoon niet op. En dan komt er weer een nieuwe friemel in mijn oog. Die valt er ook weer uit. Dus het is vast gewoon dat het zo gaat.

Samen

Aaien en knuffels vind ik fijn. En ook als ze een beetje in mijn vacht praat, dat moet alleen niet te lang duren, dan is het te warm. Gesprekjes daar hou ik ook van dan moet ik spinnen. Ik hou ook heel veel van samen hangen op de bank en naast elkaar op het tapijt liggen. Ik kan haar kopjes geven op ik weet niet eens hoeveel manieren. Dus ik bedoel dat ik best goed ben in samen zijn met aanraken. Alleen die friemel die gaat vanzelf weg echt waar.

Hoe moet je wennen aan iets dat moeilijk is?

wennen

Het is het best lang dat de glazenwasser komt, niet elke dag maar wel zo vaak dat ik de geluiden ken en dat weet ik het. Daar is hij weer. Ik vind het moeilijk.

Herrie

Wat ik moeilijk vind dat is opeens herrie. En dan aan het raam, dat is voor mijn gefoel heel dichtbij. Het gaat van BONK en WROESH de hele tijd. Dan stopt het en als ik denk nou is alles weer gewoon dan gaat het verder op een ander raam.

Aalert

Het is heel gek maar als de glazenwasser komt heb ik altijd net het gefoel nou ga ik even goed liggen en echt ontspannen in mezelf. Dus dan let ik nergens meer op behalve dan op mijn gefoel en hoe fijn alles is en dat ik best een goed leefe heb. Serieus waar dan is het heel moeilijk als het BONK en WROESH begint.
Dan ben ik meteen aalert en ik ga onder de tafel zitten en pas na een hele poos kom ik onder de tafel uit, maar dan let ik nog steeds op.

Wennen

Ik wil er best aan wennen alleen weet ik niet hoe dat moet. Wat heb ik geprobeerd:

  •  op mijn kussen blijven liggen en dan dichtbij mijn vrouw maar dan werd ik toch heel gespannen dus dat ging niet zo goed
  •  een hapje nemen met Bach Rescue Remedy maar dat vind ik nou fies spul dus dat neem ik niet meer, ook al vanwege mijn gefoelige maag
  •  luisteren naar mijn vrouw als ze zegt dat ik veilig ben maar ja ik foel me toch anders met die herrie aan de ramen

Dus ik oefende maar het lukte niet.

Moeilijk

Persoonlijk heb ik liefer dat de glazenwasser nooit meer komt voor de ramen maakt het niks uit want als het regent worden ze ook schoon. Maar tot mijn vrouw hem wegstuurt moet ik eraan wennen alleen weet ik niet hoe.
Het kan ook zijn dat het gewoon te moeilijk voor me is. Ik hoef niet alles te durven vind ik ook.

Als er een beetje zon is

beetje zon

Ik sta weer eens stom op de foto en daar kan ik niks aan doen. Mijn kop was er niet bij. Want ik foelde: er is een beetje zon daar moet ik wat mee.

Binnenkater

Als binnenkater weet ik dingen van seizoenen een beetje omdat mijn vrouw het uitlegt en een beetje uit erfaring van toen ik nog op straat moest leven en ook een beetje omdat ik natuurlijk niet gek ben. Ik zit het hele jaar door in de vensterbank en ik zie van alles veranderen, plus ik ruik vaak aan de voordeur daar leer ik ook veel van.

Dus ik weet zeker: het is nou het seizoen van als er zon is, dan moet je er metéén wat mee doen. Dus dat je er meteen in gaat staan of zitten of liggen, hangt ervanaf waar die zon is. Soms heb ik het alleen in de vensterbank of op het tapijt daar kan ik wel liggen. Het komt dan ook presies hoe je ligt of staat want je moet de meeste zon pakken, en op de foto was ik net diep in mijn gefoel van nou sta ik goed, geloof ik.

O ja, natuurlijk heb ik verwarming thuis dus koude pootjes heb ik niet. Maar zon dat is ekstra fijn, vandaar.

Dat heb ik in het leefe geleerd: je moet meteen iets fijns doen als het kan.

Snek

Soms zijn we thuis net aan de dag begonnen en dan heb ik opeens een hele grote trek in een snek. Dat zachte spul op een schoteltje is zo heerlijk. Dus dan ga ik meteen staren en MEEWWW roepen en ik blijf staan dus dat ik niet ga liggen en zeker weten dat deze jongen dan snel zijn snek heeft. Daarna wil ik een zachte knuffel krijgen en dan wil ik op mezelf liggen om rustig een dutje te doen. Ik bedoel dat het ook zo kan zijn dat je een beetje hulp nodig hebt om meteen iets fijns te doen als het kan. Zonder hulp is het gemakkelijker, dan hoef je niet te wachten. Ik hoop dat morgen de zon weer schijnt.

Toen alles bijna stuk en klaar was

stuk

Ik had de krabpaal bijna helemaal stuk en ik dacht nou even aanpoten Bert, en toen opeens wist ik het niet meer zeker. Dus ik stond stil om te luisteren naar van binnen.

Iets stuk maken… daar heb ik thuis nooit veel over gehoord wegens dat ik het haast nooit doe. Ik hang weleens aan de muur en ook aan de bank, maar dat is gewoon. En ik scheur weleens aan een tijdschrift, als ik het tegenkom op het tapijt. Dan ligt het klaar voor mij en als ik zin heb, ga ik aan de gang. Boeken liggen er ook maar daar heb ik nooit zin in, dat is veel te veel werk.
Dus eigenlijk maak ik nooit wat stuk.

Nadenken

Alleen nou ik met de krabpaal bezig was, en goed ook, al zeg ik het zelf, toen was ik eigenlijk eerlijk waar iets aan het stukmaken. Mijn vrouw was ook in de kamer, ze zat gewoon aan haar werktafel, af en toe keek ze en ze zei niks.
Was dat juist goed of juist niet, soms kom je daar moeilijk achter als huiskater zijnde.
Daarom stond ik dus even stil. Dan kan ik beter nadenken.

Stukmaken

Eerst had ik geen gedachten in mijn kop.
Dus ik wachten. En wachten.
Toen begon het.
Stukmaken mag niet. Toen ik hier kwam wonen, had ze een keer zoiets gezegd. Maar ja toen moest ik aan het huis wennen en ze zei toen zoveel dus luisteren daar was ik niet zo mee bezig.
Er kwam een nieuwe gedachte: dat dit mijn eigen spullen waren en als iets van jou is dan is het van jou in dit geval dus van mij.
Ik heb eerder muizen stuk gemaakt.
En lintjes doormidden gebeten.
Veren mag ik geeneens meer omdat ik die te snel stuk heb.
Dus ik maak best dingen stuk, snapte ik toen, maar alleen mijn eigen spullen en dan mag het.

Eigen poten

“Gaat het, Bertje?” riep mijn vrouw vanachter haar werktafel. Meteen was ik klaar met denken en ik kon weer verder en even later was de krabpaal stuk. En dat had ik toch maar mooi met mijn eigen poten voor elkaar gekregen.