Soms maak je als knuffelkater iets mee waarvan je denkt: hoe kan het? Dat had ik bij de Hoedjes-Sjow deze week.

Een dag van te voren stuurde Loesje mij een foto waarop ik stond met hoed. Die heb ik op mijn Feesboek gezet en ik kreeg best veel reacties. Dat ik stoer was, vooral. Deze foto heeft Loes ook gestuurd.

Knuffel

Als knuffelkater zijnde is voor mij het belangrijkste dat ik kan knuffelen. Elke ochtend en avond en tussendoor. Ik heb mijn vaste momenten maar dat is mijn basis. En daar komen ook andere momenten bij. Ook het samen op het tapijt hangen vind ik als knuffelkater belangrijk. Plus dat als ik ’s nachts friemels achter mijn oor nodig heb dat mijn vrouw dan wakker wordt en friemelt.
Dus ik ben van binnen best een zachte katerman.
Dat is ook gewoon zo.
Gefoelig.

En toen kwam die foto.

Van binnen

Soms als iemand je een compliement geeft, dan foel je je van binnen groter dan daarvoor. En met die foto had ik zoiets ook. Dat ik opeens wist: ik ben ook de baas.
In mijn huis ben ik samen met mijn vrouw de baas.
Van mijn straat.
Misschien ook wel als de glazenwasser komt
Of als er grote vogels komen.
Dan laat ik die foto zien en dan snapt iedereen het.
En ik ook.
Denk ik.

Misteerie

Ik moet ook even iets anders zeggen. Er waren heel veel foto’s van katten en ook honden met een hoed op. Maar het was niet zo dat dieren voor de foto echt hoeden op moesten, want eerlijk waar, dieren hoeven geen mensenkleren aan. Hoe die fotoos er dan toch konden komen, dat is een misteerie maar wel een leuk misteerie.

Voor mezelf weet ik nou door de foto dat ik een knuffelkater ben en ook dat ik de baas ben.