Elke ochtend krijg ik thuis knuffels. Op bed. Op de overloop als we naar beneden gaan. Beneden. En dan komt die ene lange ochtendknuffel. Die is extra belangrijk.

Kleine knuffel

Elke knuffel is belangrijk op een eigen manier, en ik kan niks missen. Dat zal ik uitleggen.

• op bed: als ik op bed lig als we aan de dag beginnen, wil ik een hele zachte goedemorgen-aai over mijn kop. Dat ik weet dat ze wakker is en dat het allemaal in orde is en dat we zo gaan opstaan en dan kan ik water uit de badkamer gaan drinken.
• op de overloop: nou weet ik zeker dat we gaan opstaan, ik geef de boeken die er staan kopjes en ik krijg aaien over mijn lichaam, de dag gaat serieus waar beginnen
• beneden: voor of na het water drinken uit de badkamer ga ik op mijn kussen liggen en dan wil ik knuffels met een gesprekje, dat alles fijn is en wat we vandaag gaan doen en dat ze veel van me houdt en al die dingen meer. Dan voel ik me ontspannen en tevreden.

Als ik genoeg heb gedronken in de badkamer, mag zij erin. Daarna gaat ze aan haar werktafel zitten en dan kom ik erbij op de bank achter haar of op het krukje naast  de tafel. Aaien, ja tuurlijk. maar dat tel ik even niet mee. Een poosje later komt het. De echte grote ochtendknuffel.

Grote knuffel

“Mewww?” vraag ik dan. Ze kijkt en snapt het. “Ga maar naar je kussen, Bert,” zegt ze, “ik kom mee.” En dan komt de grote knuffel.
Zachtjes aaien met de ene hand en de andere hand tegen mijn schouder.
Friemelen in mijn buikvacht.
Zachte woordjes die ik geeneens altijd kan verstaan maar die toch heel fijn zijn om te horen.
Soms stopt ze haar gezicht in mijn vacht en dan gaat ze vachthappen. Of ze gaat op mijn heup liggen. Ze doet van alles en ik voel me dan steeds meer ontspannen worden, ik zak er helemaal in weg.
En zo val ik dan in slaap.

Dus daar is die ochtendknuffel voor,  om superheerlijk in slaap te vallen.