Laatst liep ik de slaapkamer in en eerlijk waar, ik wilde meteen weer weg. Het was er anders. Ik vond het eng.

Donker

Ik had al een paar stappen over de drempel gezet toen ik dat anders-dan-anders van binnen foelde. Toen stond ik stil en ik bewoog nog geen snorhaar. Mijn vrouw lag al in bed en ze zag dat er iets was. “Het nachtlampje brandt niet, Bert,” zei ze. Toen kwam ze uit bed en deed iets en daarna zag de slaapkamer er weer gewoon uit. Dus ik kon op bed voor de welterustenknuffel.

Lampje

Dat nachtlampje was er al toen ik hier kwam wonen. Tim, de kater voor mij, kon niet heel erg goed meer zien wegens dat hij zo oud was, dus toen kocht mijn vrouw dat lampje. Het is voor mensenbeebies maar dus ook voor katermannen. En toen Tim over de Regenboogbrug ging, is het lampje gebleven. Dus zo ben ik gewend geraakt aan wat gewoon is in de slaapkamer. Maar dan moet het wel branden, dat heb ik nou geleerd.

Veranderen

Ik ben gefoelig voor dingen die opeens veranderen dat komt omdat ik zelf niet snel kan veranderen. Eerst moet ik over mijn gefoel heen van wat-is-er. Dan snap ik de verandering. Daarna ga ik bedenken wat er moet gebeuren en eer ik daar weer aan gewend ben nou dat duurt even.
Voor mij hoeft het niet, een verandering. Behalve wanneer het een verbetering is. Zoals dat ik opeens twee keer snek krijg, maar dat gebeurt bijna nooit.

Gewoon

Eerlijk gezegd kan ik in de slaapkamer alles goed zien maakt niet uit met of zonder lampje, daar ben ik katerman voor. Dus voor het zicht heb ik het niet nodig. Alleen wanneer iets gewoon is, dan moet het wel voor altijd en eeuwig zo blijven, want waarvoor heb je anders een gewoonte?