Ik ben dus een binnenkater dat wil zeggen een kater die nooit buiten komt. Is dat erg? Nee. ben ik zielig? Helemaal niet.

Vroeger heb ik buiten geleefd. Op straat. Ik was de hele tijd bang en ik moest op zoek naar eten en ik werd ook ziek toen was ik zielig. En nou heb ik een eigen huis en een vrouw en verkering en vrienden, en elke dag lekker eten en knuffels, dus ik zielig? Ik voel me goed.

Natuur

Maar als binnenkater ben ik toch gevoelig voor de dingen die buiten gebeuren. Als het kouder wordt, dan krijg ik een wintervacht. Dat gaat vanzelf ook al heb ik thuis de verwarming lekker warm aan. Ik kreeg afgelopen winter ook een elektrieke deken en toch bleef mijn wintervacht dik.

Lekker warm dat is het zeker weten.

Luchten

Toen mijn vrouw voor het eerst het raam openzette, sinds ik weet niet hoe lang, schrok ik. Opeens kwamen er allemaal luchten van de straat naar binnen. Alles teglijk. En een raam zomaar open ik wist geeneens of dat wel goed was. Ze aaide me en toen werd ik rustiger. Later deed ze het raam dicht en toen was alles weer gewoon.

Lente

De laatste tijd gaat het raam vaker open. Ik ga dan in de vensterbank zitten, steek mijn neus naar buiten – dat gaat net, het voorste deel van mijn kop kan erdoor – en dan snuif ik heel vaak achter elkaar. Snufsnufsnufsnuf. Dan zit mijn neus vol met de lucht van de lente. Daarna ga ik het diep inademen. De lente ruikt naar zon en naar warme oortjes, en naar knuffels en sneks, en dat alles weer goed komt en in orde, dat iedereen een gemakkelijke dag heeft.

En als ik dat allemaal geroken en gevoeld heb dan ga ik helemaal rielekst slapen.