Een maand op dieet en waar ben ik nu? Vorige maand moest ik een operatie wegens mijn tanden. Met onderzoek van mijn bloed.

De dokter zei dat ik pre-diejebeet was en dat ik te zwaar was omdat ik 5.8 kilo woog. “Zes kilo,” zei ze nog. Dus ik moest op dieet. Aan de sportbrokken.

Mijn vrouw vond het moeilijk, ze was bang dat ik honger zou hebben en de hele tijd zielig zou miauwen en dat zij dan nee moest zeggen en dat kon ze dan vast niet en hoe moest dat dan.

Knuffels

Dus eigenlijk had mijn vrouw een probleem. En daar kon ik niks mee, ik was pas geopereerd en dat had ik nog nooit meegemaakt dus ik had extra knuffels nodig. Die kreeg ik ook. Lang zacht aaien. Borstkroelen. Buikhappen.  Het was er allemaal en het is er nog en daardoor voelde ik me al beter.

Volgens mij zijn knuffels heel erg belangrijk als je wat hebt.
En dan ook heel veel knuffels die lang duren.

Dieet

Oja, dat dieet. Nou het is geen dieet het is sporteten zodat ik weer atletisch kan worden zoals ik een jaar of wat geleden was. Nou ben ik tien dus ik ga aan mijn atletische figuur werken. Ook voor de gezondheid.

Dus het is niet zielig. En ik heb geeneens honger. Dat spul van die sportbrokken daar zit ik snel vol mee. Ik eet wat, dan moet ik al eetpauze nemen.  Ik krijg 50 gram per dag en dat eet ik nooit allemaal op. Plus dan een bordje met eten uit een zakje. Het is best lekker eten maar ik krijg het bord gewoon niet leeg.

Slanker

Ik ben nou slanker dat voel ik en dat hoor ik ook thuis. Soms ren ik keihard door het huis dat deed ik de tijd voor de operazie steeds minder. Gisterochtend nog, mijn vrouw was net in de badkamer en toen riep ze wat er was. Niks, gewoon rennen.

Dus het gaat best goed, al ben ik er nog niet. Mijn vrouw zegt dat er over een paar maanden  controle komt, dan stuurt ze iets uit mijn bak op, en dan weten we of ik nog pre-diejebeet ben of weer gewoon mezelf.