Tag archieven: haar op mijn buik

Kater Bolle over: toen het haar op mijn buik weg was

haar

De meeste katten hebben overal haar, vaak zelfs in hun maag. Daar schreef Katrientje dinsdag nog over. Tenzij dat je een naaktkat bent, heb je overal vacht. Behalve dan op je neus en je voetkussentjes.

Zwembroek

Ik heb best veel haar, en ook nog best heel mooi haar. Al zeg ik het zelf. En overal op mijn lijf is het verschillend van kleur.
Op mijn rug en staart en hoofd en poten is het zwart en bruin en soms een klein beetje oranje (achter een oor). En dan heb ik op mijn buik veel lichter haar, bovenaan bruin en onderaan roze-oranje-blond.
Mijn mensen zeggen altijd dat ik een oranje zwembroek aan heb, als ik op mijn rug lig.

Buikhaar

Maar er was een tijd dat dat haar op mijn buik weg was.
Hoe dat kwam? Dat had ik zelf gedaan!
Ik had al mijn buikhaar weg gelikt. Ik had een grote kale roze buik. En twee strepen op mijn rug waar mijn vacht heel dun was. Ik had daar zelfs wondjes gelikt.

Het kwam van de zenuwen.

Hond

Het was toen er voor een tijdje andere mensen naast ons kwamen wonen. Met een hele grote hond.
En die hond wilde steeds over het hek springen om mij te vangen.
Mijn mensen hebben met de mensen van de hond gepraat, maar dat lukte niet zo goed.
De mensen van de hond zeiden dat hij “één en al liefde was”.  Nou, dat vond ik dus niet. En als dat dan liefde van een hond was, dan hoeft dat voor mij niet.
Elke keer als de hond in de tuin was, en dat was elke dag, was het problemen. Hij ging heel hard blaffen, tegen het hek staan en probeerde over het hek te springen.
Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik was doodsbang. Ik lag soms plat op de grond van angst, en durfde met niet meer te bewegen.
Maar ja, ik kon niks doen. En mijn mensen ook niet.  Als ik binnen moet blijven raak ik vreselijk in paniek, dus dat kan niet.
We hebben het hek dichter gemaakt, zodat de hond mij niet goed kon zien, en mijn mensen bleven op mij letten als ik buiten was en de hond ook.

Wassen

En toen begon het likken.
Mijn mensen merkten eerst dat ik korstjes op mijn rug had. Toen werd de vacht op mijn buik steeds dunner. En op mijn rug.
Ze zagen ook dat ik me steeds zat te wassen. En te wassen. En te wassen. Ik bleef me maar wassen. Op mijn rug, bij mijn staart, en op mijn buik.
Wat moest ik anders doen? Ik wist me geen raad, en voelde me onveilig. Mijn Molletje was net overleden, ik moest wennen aan in huis wonen, en toen nog die hond erbij.
En die hond was de druppel. Het werd me te veel.

Terapuit

Mijn mensen hebben van alles geprobeerd. Ik kreeg pilletjes van kruiden. Ik kreeg iets in het stopcontact dat me rustig zou maken. Ik kreeg valeriaan, maar dat lustte ik niet.
Ik kreeg zelfs een eigen terapuit, die hier een keer langskwam.
En ik werd helemaal binnenstebuiten gekeerd.
Mijn huid werd bekeken, mijn bloed, ik moest in een potje plassen. Nou, dat wilde ik niet, in een potje plassen. Ik kijk wel uit.
Dus toen moest ik naar de dokter en kreeg een grote naald in mijn buik. Mijn mensen waren heel bang, maar ik niet zo. Gek hè, maar het viel best mee. Ik was wel blij toen het klaar was, dat wel. Volgens de dokter was alles goed met mijn lijf.
Alleen had ik zakbuik, zei hij. Daar ben ik weken mee gepest door mijn vrouw. Flauw hoor.
Maar het was dus spiegies, zei de dokter.

Likken

Toen het héél slecht ging trok ik hele plukken haar uit en spuugde die weer uit.
Mijn vrouw was soms zo wanhopig dat ze haar eigen haren uit wilde trekken. Of mijn haren wilde terugplakken. Mijn man was wat rustiger, en dat vond ik wel fijn.
De terapuit had gezegd dat mijn mensen me maar gewoon mijn gang moesten laten gaan, en me niet moesten tegenhouden als ik ging likken.
Nou, knappe jongen die mij had tegengehouden! Ik MOEST en ik ZOU likken.

Kiertjes

Gelukkig zijn de mensen met de hond na een tijdje weer verhuisd, en kwamen de oude buren terug. Op de tweede dag dat ze terug waren vertelde de buurvrouw dat ze een hond gingen ophalen uit het asiel.  Mijn vrouw wilde op de grond gaan liggen en gaan huilen, en ik ook wel eigenlijk.
Mijn vrouw was bang dat ik straks helemaal kaal zou zijn. Kaal en ongelukkig.
Maar op deze hond wordt heel goed opgelet. Hij mag niet naar mij blaffen, hij mag niet tegen het hek opspringen. En het hek is helemaal dichtgemaakt zodat hij mij niet kan zien. Ik kan hem wel zien, door de kiertjes. Dat komt omdat ik heel slim ben!
Mijn mensen waren blij dat het zo goed geregeld kon worden en werden daar rustiger van. Dat hielp mij ook. Want vooral mijn vrouw kan soms net zo zenuwachtig zijn als ik ben!
En zo stopte ik heel langzaam met het likken en wassen.

Privee

Er zijn wel foto’s van mijn kale buik, maar die zijn privee, zegt mijn vrouw. Want sommige dingen hoeft niet iedereen te zien.
Mijn vrienden van de blog zouden het wel mogen zien, maar straks sta ik overal op internet met mijn roze buik!
Dus ik doe hier een foto bij van dat ik gewoon overal haar heb.

Krullen

Want nu heb ik al heel lang (in mensentijd wel meer dan anderhalf jaar) weer krullen op mijn buik.
Ik ben niet meer bang in mijn tuin.
En ik zit weer lekker in mijn velletje. Met haar. En een zwembroek.

haar