Deze week wandelde Vlo over de Regenboogbrug. Zijn nieren waren stuk. Hij was de vriend van iedereen op het blog en we zullen hem missen. Ter ere van Vlo hier zijn verhaal uit mijn  vriendenboek Lieve Allemaal.

Ik ben Vlo, rare naam hè? Die had ik al toen ik vier jaar geleden hier bij mijn vrouw kwam wonen. Mijn huidige vrouw zegt dat ik eigenlijk Victor Lodewijk Olivier heet, en dat Vlo gewoon een afkorting is.

Foto

Ik heb eerst in Leiden bij andere mensen gewoond, maar daar ging er één van ergens anders wonen. Mijn toenmalige vrouw bleef alleen over en toen was het beter dan ik een ander thuis kreeg.
Waar ik nou woon, daar woonden eerst twee andere katten, dat waren Broddel en van der Zwart. Broddel was pas zeven jaar toen hij ziek werd en over de regenboogbrug ging. En van der Zwart was een stokoude zwerfster, die na vijftien jaar buitenleven opeens binnen wilde wonen. Ze was zwart, met een heel klein wit befje. Van der Zwart is twee weken voor Broddel over de Regenboogbrug gegaan. Eigenlijk wilde m’n vrouw geen katten meer, er is hier een hele muur met foto’s van “overderegenboogkatten”. Maar ja, toen droomde ze van haar moeder, en die zei “Kijk eens op Facebook”. En mijn vrouw heeft niet eens facebook. Zij morrend midden in de nacht achter de computer, en daar stond een foto van mij. Na een paar weken kwam ik dus hier. Mijn vorige vrouw komt best vaak op bezoek.

Dapper

In het begin was ik best een beetje schuw, maar nu, na vier jaar, kennen de meeste mensen me niet meer terug, zo dapper ben ik geworden. Alleen monteurs moet ik niet. Niezen en hoesten vind ik nog griezelig.

Mijn taak

Ik heb geen brokjesbal, ik vertikte het om daarmee te spelen. Kattenspeelgoed daar heb ik weinig mee. Ik hou meer van papier, dopjes van flessen en vooral van veren. Soms gooit mijn vrouw met brokjes, en daar ren ik achteraan. Dan moet m’n vrouw ze wel van me af gooien, anders vind ik het eng. Mijn vrouw is meestal thuis, maar dat komt omdat ze niet helemaal goed in elkaar gezet is, geloof ik. Ze heeft een scootmobiel en buiten loopt ze met krukken.
In huis heb ik een belangrijke taak die niemand anders kan en het is ook knap, zegt iedereen. Mijn vrouw heeft epilepsie, daar heeft ze last van als ze koorts heeft. Ik waarschuw haar als er een aanval aankomt. Ik begin dan heel veel aan haar gezicht te likken en aan haar arm te krabbelen zodat ze de dokter kan bellen.

Rammelen

Overigens horen mijn vrouw en ik allebei regelmatig Broddel nog hier. Hij lag vaak op de waslijnen, en dan rammelde de knijpers. Mijn vrouw hoort het gerammel. En ik ren nog steeds naar de badkamer of ik hem misschien kan zien, je weet maar nooit. Van der Zwart horen we nooit, waarom weten we niet.