Tag archieven: Bolle

Bram over gefoelig zijn en verdriet hebben

verdriet

Hoi allemaal, ik hoop dat alles goed gaat met jullie. Fandaag wil ik het graag hebben over emoozies en gefoeligheid.

Want zoals jullie misschien weten ben ik van mezelf een gefoelige katermans. De gefoeligheid maakt me ook onzeker en soms emoozieneel. Wat er dan allemaal gebeurt zal ik uitleggen.

Liggen

Gefoelig is dat je vatbaar bent voor indrukken. Het maakt niet uit waar ze vandaan komen. Je kop zal het weten en verwerken en je lijf zal reejageren. Ik ga proberen een voorbeeld te geven. Als iemand een lief woordje tegen je fluistert. Ik ben heel gefoelig voor dit soort dingen dus mijn kop reejageert meteen. Die wil meer. Mijn oren blijven omhoog staan maar mijn oog wordt iets kleiner. Dit vindt ik fijn. Mijn lichaam wordt dan ontspannen. Mijn poten staan niet meer zo sterk en zo strak. Meestal ga ik er dan bij liggen zodat ik niet ineens omval. Want dat kan ook gebeuren.
Als er meer van die woordjes komen, gaat mijn motortje draaien. Of te wel, ik ga spinnen. Dat is een bibber van binnen. En het geeft me een veilig gefoel. Wanneer er dan geen woordjes meer komen, vind ik het wel jammer want ze zijn leuk om te horen. Maar er gebeurt verder niks met mijn lichaam. Sommige poesen of katers zijn niet zo gefoelig en die merken helemaal niks in hun kop of in hun lichaam.

Emoozies

Soms is gefoeligheid ook moeilijk. Als er verschillende emoozies bij komen. Hoe ik dit bedoel ga ik nu vertellen. Als mijn vrouw nu furdriet heeft en ze wil samen zijn met mij. Furdriet is haar emoozie maar ik foel het ook. Ik foel het door hoe ze met me praat. Haar stem is dan zachter en ze onderbreekt haar zin de hele tijd. Ze snikt tussen de woordjes door. Ook veegt ze met haar handen de tranen van haar wangen.
Mijn lijf wil tegen haar aan liggen. Dat ze me foelt en dat ze weet dat ze er niet alleen voor staat. Ik geef haar kopjes en duw met mijn lichaam tot dat ik een fijn plekje heb gevonden bij haar. Maakt niet uit of het op schoot is of dat het tegen haar lichaam aan is. Het gaat erom dat we elkaar foelen.
Nu is het zo dat mijn vrouw me gaat aaien en gaat kriebelen waar zij vind dat het nodig is. Ik laat het toe omdat ik weet dat ze het nodig heeft. Als er furdriet is ben ik makkelijk en mijn vrouw mag alles bij mij. Vanmezelf vind ik furdriet best moeilijk.

Bolle

verdriet Soms heb ik ook furdriet. Ik foel me anders dan gewoon. Met furdriet heb ik geen zin in mijn elke dag dingen. En soms heb ik dan ook geen trek in mijn brokjes. Wanneer wordt ik furdrietig? Eigenlijk best vaak.
Vandaag ben ik furdrietig omdat Bolle over de Regenboogbrug is gegaan. Mijn vrouw zag me me vanmorgen lang op de zelfde plek liggen. Ze vroeg me of hoe ik me foelde en wat ik iets nodig heb. Ik kreegk heel veel kusjes op mijn kop. En ze kriebelde ook aan mijn wangen. Dat was gewoon fijn en nodig. Dat ik haar foelde en dat het okee is om furdriet te hebben. Ik kreeg ook een snek en ekstra lekker te eten.

Furdriet

Ik heb thuis geleerd dat als je furdriet hebt, dat je heel veel om iemand geeft en dat die in je hart zit. Niet in het echt want dat past niet. Maar eerlijk waar, ik vind iedereen lief en iedereen mag in mij hart. En furdriet is okee. Emoozie maakt ons mooi.
Nu foel ik me heel trots dat ik dit zo heb geschreven. Want soms is gefoel lastig.

Kater Bolle over als je er weer bent (zijn laatste blog)

weer

Bolle is begonnen aan zijn reis over de Regenboogbrug. Dit heeft hij kort ervoor geschreven, hij was heel gelukkig met zijn mensen en met ons zijn vrienden. En wij met jou, Bolle. Dankjewel voor al je vriendschap en liefe woorden. Je blijft bij ons horen.

Het ene moment ben je gewoon in je tuin aan het scharrelen, ook al moet je steeds spugen. Het volgende moment zit je zomaar in je reistas.

Spugen

Ik vond het zelf niet nodig, maar mijn mensen waren eerlijk waar in paaniek. Alles wat ik die dag te eten had gekregen kwam er keihard uit, ik wist geeneens dat ik zo keihard kon spugen! En de laatste brokjes wilden er niet meer uit. Ik bleef maar kokhalzen, zo heet dat.
Ook al kwam er niks, mijn tong hing bijna op de grond zo hard probeerde ik de brokjes eruit te krijgen.

Ziekenhuis

Toen we met de trem en de meetroo waren geweest waren mijn mensen en ik in een soort ziekenhuis voor dieren. Nou, dan weet je het wel. Ik werd bekeken aan alle kanten, en er werd een footoo van mijn buik en mijn longen gemaakt.
Na een tijd zei de dokter dat ze wilde dat ik daar bleef loosjeren. Ik wilde dat zelf eigenlijk niet, en mijn mensen ook niet. Maar ze zagen wel dat het nodig was, vertelden ze me later.
Iedereen dacht dat ik een haarbal had die helemaal klem zat, of een grasspriet die tussen mijn neus en mijn keel was gekomen. Dan moest ik geopereerd worden.

Morfien

weer Ik was superbang. Iedereen was heel erg lief, maar ik kende ze helemaal niet! Ik wilde niet eten, ik wilde niet naar de weecee, en ik lag helemaal verstopt in een hoek. Ik deed tegen niemand boos, maar ik heb wel een keer geblazen. Dat vond ik zelf best stoer, maar ik werd toch opgepakt en meegenomen. Naar een kamertje waar ik een kale buik kreeg, en iets dat een egoo heet. De dokter schrok toen ze mijn buik en darmen zag. Alles was helemaal dik. Daarom kreeg ik pijnstiller, een hele sterke. En een infuus.
In de middag werd ik in mijn tas gezet, en meegenomen naar een kamertje. Daar zaten mijn mensen! Ik was een beetje stoont, wegens dat ik morfien had gekregen. Maar we hebben zoveel geknuffeld en kusjes gegeven, het was superfijn.

Loosjeren

Na een tijdje werd ik weer meegenomen naar mijn hokje. Ik kreeg wat eten in mijn mond, want ik wilde zelf persee niet eten. En ik moest toch nóg een nachtje blijven loosjeren, erg hè?

Naar huis

weer De volgende dag heeft iemand nog met naalden in me geprikt. Dat vond ik niet fijn. Toen ze me nog een keer wilden prikken, voor mijn bloed, was ik zo vreselijk bang dat ik helemaal in elkaar dook en me probeerde te verstoppen. Daarom heb ik een heel klein mienie-narkoosje gekregen, een roesje.
In de middag werd ik weer in mijn tas gezet en meegenomen.
Ineens zag ik mijn mensen. En ik snapte dat ik naar huis mocht, samen met mijn mensen.
Ooo, ik was zo vreselijk blij, ik moest trappelen en schuiven in mijn tas. In de meetroo mocht ik met mijn hoofd uit de tas en ik kroop helemaal tegen mijn mensen aan. Ik bleef maar kopjes en kusjes geven. Mijn vrouw deed eigenlijk best een beetje raar, ze riep de hele tijd mijn geheime naam en zei dat ze me nooit meer alleen zou laten. Mijn man was heel stilletjes, hij had natte ogen.

Thuis

Nu ben ik weer thuis.
Ik krijg drie keer per dag meediesijnen zomaar hóps in mijn mond gespoten.
Ik heb iets dat een hele moeilijke naam heeft. Pancreatitis. Dat betekent dat mijn alvleesklier ontstoken is. Raar is dat, ineens ben je ziek van een klier waarvan je niet eens wist dat die bestond. Mijn maag en mijn darmen zijn ook ontstoken. En mijn nieren zijn een beetje ziek.
Maar nu ik die fiese meediesijnen krijg foel ik me piekoo belloo.
Ik spin, ik rol op mijn rug dat mijn kale buik wordt geaaid en ik eet alles wat ik voor mijn neus krijg.

Pootjes

En weet je wat zo biesonder was? De hele tijd dat ik ziek was, en nog steeds, foelde ik van alle kanten pootjes. Die pootjes waren van mijn vrienden en vriendinnen, dat wist ik meteen. Er waren ook sterrenpootjes bij, van mijn Mol en Billy en Vlo. Zoooooveel pootjes…
Mijn mensen foelden dat ook, zeggen ze. Die pootjes die hielden ons overeind, we konden er op leunen zodat we niet omvielen.
En die pootjes hebben gezorgd dat ik me nu zo goed foel, en geen pijn meer heb.
Mijn mensen kregen allemaal lieve berichtjes en telefoontjes en meels, ze moesten er elke keer weer om huilen. Omdat ze het zo vreselijk lief vonden, hoor, niet van verdriet.
Daarom zeggen we alledrie wel een miljoen keer dankjulliewel. En ik geef iedereen heel veel lieve kopjes, ook al zijn ze een beetje kleverig en wankel van de morfien.
Maar ik ben er weer!

Pee Es: weer in het ziekenhuis hebben ze een teekening en letters voor me gemaakt. Die mocht ik meenemen. Ik ga hem altijd bewaren.

Loesje vertelt over assie moet afwachte…

afwachte Vandaag wil ik seeriejeuze letters maake want mij hart foel het zo. Misschien vraag u ze eigen af hoe dat kom? U weet, van mij eigen ben ik gefoelig en ik denk ook feel na. Ofer dinge die in mij kop zitte of dinge die belangrijk zijn.

Zondag schreef mij vriend Bolle ofer saame. Het heb mij eigen diep geraak. Op mij Bert ze blog zijn wij allemaal vriendjes. Jij leef met elkaar mee en jij leer van elkaar. Iedereen is ze eigen en jij mag zijn wie jij ben. Assie dan inees hoor dat een van jou vriendjes ziek is dan schrik jij zo errug dattie bij jou vrouw weg wil kruipe.
Zondag moes mij vriend Bolle met zofeel spoed naar ze dierendokter dat ik mij laaste saardiene heb laate staan. Bolle is mij buikmaatje, dan ben jij soo-lie-dêr. Hij heb misschien ze graspietje in ze buik. Jij fraag jou eigen af, hoe kommie eraan. Ik vin graspietjes niks aan. Jij wor er nie gelukkig van…

Meedietaasie

Ik zeg u eerluk, mij hart heb heel veel zeenuuw en mij buik doe soms raar van mij spanning. Jij moet wachte en jij kan niks doen. Mij vrouw heb mij eigen mij troos gegeefe. Dattie foel jij heb het noodig. Wij heb deze jaar al zofeel meegemaak. Soms foel jou hart, het is genoeg. Dattie nie nog meer ferdriet wil hebbe. Jij wil dat jou vriend Bolle gewoon in ze tuin patroeijeer.
afwachten Toen heb ik wel mij ‘alles-kom-goed-meedietaasie’ gedaan, dat Bolle en ze mense foel alles kom goed. Maar jij moet toch afwachte. Ik zeg u eerluk, afwachte is moeiluk. Misschien hebbie ook weleens erreges op moete wachte, dattie weet wat ik bedoel van mij eigen. En als het ga om jou vriend dan is afwachte nog meer moeiluk. Jou kop heb geen rust, jou buik heb pijn want jij heb zeenuuw. Jij zit nie te wachte op weer jou zeenuuwbuik maar jij kan het nie teege houwe. Toen ben ik stil in mij denkpaal gaan ligge, jij kan niks doen. Afwachte zeg mij vrouw en mij hart foel, mij vrouw heb ook zeenuuw. Jij ben allemaal ferbonde met elkaar en onse mense heb ook gefoel. Wij leef allemaal met elkaar mee. Op mij Bert ze blog zorreg wij allemaal foor elkaar. Mij vriend Bolle heb het selluf geschreefe in ze blog. Saame is zo een mooi woord! Jij ben nooit alleen…

Ze eigen antwoord

Soms duur jou wachte zolang dattie toch jou visboer moet belle. Jij kannie daage droog staan van jou vis. Mij vrouw zeg Loes jij moet ook op jou kracht blijfe. Daar heb ze wel gelijk in. Want jou leeve ga door maar jij ben ook aan het wachte. Sellef vin ik het moeiluk want Bolle is mij buikmaatje. Hij heb misschien wel net zo een groote buik als ik van mij eigen. Dan wil jij liever dat jou vriend ook kan geniete van jou visbuufet. En zo ga er feel gedachte door jou kop assie moet wachte. Dattie denk aan jou vriend en jij weet hij heb al zofeel meegemaak in ze leeve. Jij wil alleen maar denke, alles kom goed. En jij denk aan ze mense, zij heb misschien ook zin in saardiene? Jij weet het nie? Afwachte heb zofeel onduidelijk zijn. Jij ga met jou kop dinge infulle en mij erfaring is. Dat kan jij beeter nie doen. Jou leeve heb alteit ze eigen antwoord, daar kan jij beeter op wachte. Dat probeer ik nu van mij eigen…

Zachte kopjes

Mij hart wil wel ze mense zofeel sterrek zijn wense. En Bolle mij vriend jij krijg mij zachte kopjes met mij snorhaare van troos. Mij Doorie zeg, mamsie geef uwes oomie Bolle sterruktepootjes. Foor jou mij lieve Bolle en foor jou mense…
Gelukkig bennie nu weer thuis, jij ben weer saame met jou mense. Daar waar jij hoor….

Zwaaie

Toen zeg mij vrouw inees, Loes jij moet jou eigen ook konzentreere op jou Hoedjessjoow! Al jou vriendjes wacht op jullie en dattie ga zwaaie. Daar heb mij vrouw mij eigen wel mee wakker geschud. Het is nu bijna mij Prinsessedag en ik wil u fraage offie het nie wil fergeete. Iedereen is welkom en u mag ook meezwaaie assie in u huiskamer zit of assie toevallig bij u visboer sta. Zwaaie kan alteit en oferal, het heb geen houwbaarheisdaatum.
Kom u ook kijke naar onse Hoedjessjoow? Het is dinsdag fijftien september om ellef uur. En het is op mij eigen Feesboek.
Dank u wel,

Loesje

Kater Bolle over als je samen bent

samen

De eerste keer dat ik over huiskater Bert hoorde, was toen mijn vrouw op het internet keek naar truuks om katten wat meer te laten drinken. Er was een stukje van een dierendokter over fontijntjes enzo.

De blog

Mijn vrouw moest er een beetje van zuchten want ze wist meteen dat ik bang zou zijn van een fontijn. Allerlei mensen reageerden op het stuk van de dierendokter. Ze vertelden wat zij deden om hun katten meer te laten drinken. Voor hun reaksie stond een klein footootje. Van die mensen zelf dus.
Maar er was één footoo van een roodwitte kat bij, en daar stond naast Ik vind drinken moeilijk. Mijn vrouw moest er om lachen, dat die kat zelf had geschreven in plaats van zijn mensen. Ze ging kijken wie het was. Ik was ook benieuwd. En zo kwamen we bij de blog van Bert terecht.

Als thuiskomen

samen Ik was meteen fen. Ik las alles, en ik was zoooo opgelugt dat er een kater was die ook voor veel dingen bang was. Een kater die niet allerlei dingen heel makkelijk deed en bij iedereen op schoot klom. Want ik was toen nog heel bang en mijn mensen en ik wisten niet of dat ooit over zou gaan.
Ik antwoordde op de verhalen van Bert en ik kreeg antwoord van hem. Ik hoefde niet stoer te doen, het foelde een beetje als thuiskomen. Omdat Bert ook voor veel dingen bang was foelde ik me niet meer zo alleen. Voor mijn mensen hielp het ook, dat ze wisten dat ik niet de enige kat was die angstklachten had.

Andere katten

Dat is al best een lange tijd geleden. Bert is niet meer zo heel bang en ik ook niet. Gelukkig maar, want bang zijn is voor niemand fijn. Nu schrijf ik ook al een tijdje zelf op de blog en dat vind ik superleuk om te doen. En doordat mijn mensen mijn stukjes lazen zagen ze dat ik keihard mijn best deed. Ze zagen dat ik niet alleen dingen NIET kan, maar dat ik ook iemand ben die dingen WEL kan.
Ik leerde andere katten kennen. Sommigen schrijven zelf op de blog en anderen antwoorden altijd. Zo kreeg ik er een heleboel vrienden en vriendinnen bij. Wat wel heel verdrietig is: sommige katten van de blog werden een ster. Prinses Katrientje, beebiePop, Vlo, Fynn en Sparkle. Geen enkele ster wordt vergeten, we blijven altijd aan ze denken.

Schrikveer

samen Deze zondag had ik geschreven over dat ik weer zo een schrikveer ben, zo noemen mijn mensen dat altijd. Het hielp mij al om dat te vertellen. Ook al is het best moeilijk om te zeggen dat je soms klein en bang bent. Maar ik wil eerlijk zijn op de blog. Want iedereen heeft wel eens dat iets fout gaat, of dat je bang bent of iets doms doet. Dat hoort er nou eenmaal bij. Ook al ben je als kat nog zo slim toch mislukt er wel eens iets.
En als je je altijd groot houdt, kan niemand je een knuffel geven en zeggen dat het wel weer goed komt.

Antwoorden

Ik kreeg zondag zoveel lieve antwoorden, ik was helemaal blij ervan.
Mijn vrouw had een beetje meegelezen en zijn was ontroerd. Zo heet dat bij mensen. Ze liet het aan mijn man lezen, die vond het ook heel biesonder.
Mijn mensen lezen trouwens niet elke week mijn blog hoor! Ik schrijf natuurlijk voor katten, dat is toch anders. En soms staan er dingen in die gehijm zijn, die alleen katten mogen lezen. Bovendien hoeven mijn mensen niet alles van mij te weten, vind ik. Ik heb tenslotte ook een eigen leven.

Samen

Ik heb geleerd dat je er heel veel aan hebt als je samen bent. Niet alleen met mensen, maar ook met katten. Want samen kan je veel meer dan alleen. Als je samen verdriet hebt heeft iedereen een héél klein beetje minder verdriet. Als je samen bang bent is iedereen een beetje minder bang. En als je samen plezier hebt heb je nog veel en veel meer plezier.
Daarom is delen ook zo mooi. Je gefoelens, je ervaringen, je tips voor het gezond, je aandacht: als je het deelt met anderen komt er altijd iets moois terug.
En er zijn altijd wel katten of mensen die iets weten dat je zelf niet weet, en waar je veel aan hebt.
Dus daarom wil ik deze zondag alle mensen en katten van de blog bedanken. Dat ze mijn stukjes lezen, dat ze meeleven en dat ze mijn vrienden en vriendinnen zijn.
En dat is ook voor de mensen die me op feesboek lezen. Ik kan niet antwoorden, maar ik lees het altijd!

Het mooiste woord

Ik ben al weer wat minder schrikkerig, en mijn vrouw is niet meer nerfeus. Ik weet weer dat ik niet alleen ben, maar samen. Samen met mijn mensen en samen met iedereen van de blog.
Samen is het mooiste woord dat er is.
Ik hoop eerlijk waar dat we nog heel lang samen blijven met zijn allen.

kater Bolle over: als je opnieuw moet wennen

wennen Vorige week schreef ik dat ik nieuwe dingen durfde. Ik kreeg superveel kompliementen, daar werd ik helemaal blij van. Mijn mensen ook, en ze vonden het fijn dat ik zo lekker in mijn felletje zat.

Ineens herfst

Maar toen werd het zomaar ineens herfst in mijn tuin. Volgens mijn vrouw is het niet alleen in mijn tuin herfst. Dat kan best, maar ik kom natuurlijk alleen in mijn tuin. En daar is het zeker weten geen zomer meer.
Er is steeds heel veel regen, het waait keihard, en er vielen zelfs een keer stukjes eijs uit de lucht. Het is niet meer troopies en ook niet echt warm.
Ik lig af en toe nog wel op mijn stoel, maar ik ben vaker binnen.

Wennen

wennen En elk jaar is het na de zomer hetzelfde.
In mijn tuin ben ik helemaal blij, ik voel me veilig en vind het zelfs prima als er vreemde mensen op bezoek komen. Die mogen me dan soms gewoon aaien, zo rielekst ben ik dan.
Als ik daarna meer in huis ben moet ik eerst wennen. Ik schrik van alles wat ik hoor. Ik hoor ineens allerlei geluiden die ik een tijd niet meer heb gehoord.

Nieuwe bel

Vanochtend lag ik op de bank, heerlijk te slapen, totdat er een hard geluid was. Wel vier keer. Het was de nieuwe deurbel. Die kregen we bij de reenoovaatsie, dat was verplicht.
Ik rende meteen naar buiten, en ging in mijn tuinhuisje liggen.
Mijn vrouw schrok zich ook de tandjes, zegt ze. Die nieuwe bel vinden we alledrie heel vervelend, maar hij kan niet uit.
Ik bleef in mijn huisje totdat mijn vrouw me kwam halen.

Naar buiten

wennen Vanmiddag lag ik op het grote bed en hoorde ik op straat kinderen voorbei komen. Dat komt omdat tegenover ons een school is voor mensenkinderen. Dat weet ik eigenlijk best, maar ik was het in de zomer eventjes vergeten. Eerst was er dat fierus corona waardoor de school dicht was, toen was het vakansie en was ik overdag in mijn tuin. Maar nu is de school weer begonnen. En ik hoorde dus die kinderen.
Ik sprong meteen van het bed af en liep naar buiten.
Deze keer kwam mijn man me halen en hij heeft me, samen met mijn vrouw, nog eens ingestopt op bed. Nu lig ik daar, met de raadioo aan. Dan hoor ik het geluid van de straat niet zo, dat vind ik fijn.

Geluiden

Ik schrik ook van kleine dingetjes. Dat mijn man zijn jas aandoet, of dat mijn vrouw een plestik tas pakt, of dat er op de gang (waar wij niet wonen) iemand hoest.
Ik wist niet meer dat er zoveel geluiden waren, in ons huis.
Over een tijdje ben ik er aan gewend, dan ken ik alle geluiden. Dan weet ik dat er niemand zomaar ons huis in kan komen en dat er niks gebeurd als mijn man zijn jas aandoet.
Maar nu ben ik nog heel schrikkerig en gespannen.

Diep gefoel

Mijn vrouw was er vandaag helemaal verdrietig van. Ze vertelde me dat ze wel eens vergeet hoe bang ik kon zijn. En dat ze soms stiekum hoopt dat dat voorbei is.
Maar zoals ik vorige week al schreef: dat gefoel zit zo diep dat ik er zelf niet eens bij kan. Ik kan er geeneens over nadenken, het gebeurt gewoon. Ik hoor iets en ik ren weg, of ik ga plat op de grond liggen.
Een refleks heet dat, zegt mijn vrouw. Dat is iets dat je ootoomaties doet, zonder er over na te denken.

Wachten

Nou wachten we met zijn drietjes maar af tot het over is dat ik zo zenuwachtig ben. Het komt vanzelf terug dat ik helemaal gewend ben aan het binnen zijn. In de winter wil ik vaak geeneens naar buiten, zo fijn vind ik het dan om binnen te zijn.
Mijn man vindt het moeilijk als ik zo bangig ben, maar hij blijft er rustig onder. Mijn vrouw wordt er nerfeus van, zegt ze.
Dus het belangrijkste is nu dat mijn vrouw en ik weer rustig worden. Maar dat kunnen we, dat weet ik heel zeker.
wennen Want met zijn drietjes kunnen we alles.

Pee Es: ik had dit net geschreven toen ik opnieuw was geschrokken, wegens dat mijn man thuis kwam. Ik liep naar buiten omdat ik zenuwachtig was. Mijn man kwam naar de tuindeur en zei kom je binnen? tegen me. Het regende en waaide, dus ik kwam meteen naar binnen en liep door naar de slaapkamer om op bed te klimmen.
Kreeg ik wéér heel veel kompliementjes van mijn mensen!