Tag archieven: Bolle

Kever over zijn leven nu, met punten

leven

Deze keer mag ik zelf alles schrijven, de vrouw denkt dat ik dat kan, het gaat hier allemaal prima, nau ja ik krijg te weinig te eten, dat wel, maar ik heb al een halve kieloo meer aan gewigt zeggen de mensen, dus nu krijg ik minder eten, jammer hoor, ik was net aan mijn buik aan het werken, maar wat ik wil vertellen is hoe het nu gaat in mijn huis, ik mag dus alles, nau…. roept de vrouw, je dóet gewoon alles…, dat zegt ze nou wel, maar zij doet ook gewoon alles en de man ook, ze vragen mij niet eerst of het mag dus waarom zau ik dat wel doen?, en ik doe ook geen gekke dingen hoor, dat niet, maar ik wil wel graag overal bij zijn, ook als de mensen in de badkamer zijn en op hun bak zitten, dan ga ik eerst even in hun bak kijken en dan kom ik er gewoon naast liggen, gezellig hè?, als ik niet naar binnen kan levenga ik tetteren voor de deur tot ik naar binnen mag, dus de deur moet altijd open zijn, anders kan ik er niet door en dan moet ik roepen, ik kan er niet zo goed tegen als ik ergens niet bij kan, ik klim ook op tafel als de mensen eten en dan ga ik op de borden kijken, de mensen zeggen dat ze nog niet helemaal zeker zijn of dat een goede ontwikkeling is, zo noemen ze dat, en als het eten me lekker lijkt wil ik eraan likken, maar vorige week had ik van het bord gelikt en toen kréég ik me later toch pijn in mijn buik, ik moest steeds naar de bak, alles kwam eruit het was helemaal dun, JAJA roept de vrouw nu, ze zegt dat ik niet in deetajs hoef te treden, maar ik treed helemaal nergens in!, nu kom ik op tafel alleen even kijken wat mijn mensen eten, folgens mij vergeet ik iets…. er was toch iets? ooo ja, ik moest af en toe een punt zetten, dat was het! zie je wel dat ik het kan? PUNT

Komma

Ik klim dus op tafel, ik loop door het huis, ik kijk overal op en in en achter en onder en tussen, ik vertel altijd wat ik ergens van vind, ik mag naar buiten maar dat wil ik niet, en weten jullie wat ik ook doe?, OVERAL krabben, ik heb hier een fantastiese krabvloer door levenhet hele huis heen, zo sjiek heb ik het nog nooit gehad!, overal ligt krabspul op de grond, is dat mooi of niet, spesjaal voor mij is het, ik heb al draden uit vloer getrokken zo blij ben ik er mee, en ik doe ook aan de dingen krabben die mijn kleur hebben, dat is zwart, het zijn muziekboxen, dat heeft mijn vrouw even geschreven, de man is er niet zo blij mee, maar ik wel en de vrouw moet altijd erg lachen, dus dan is het goed toch?, ik heb krabkartonnen en een krabpaal en een krabmat en krabplanken, die gebruik ik af en toe maar dan moet ik er spesjaal naar toe lopen, en het tapeit is overal, dus je snapt…. kijk nau heb ik een rijtje punten gemaakt!! dat kan ik dus ook al, het gaat helemaal goed komen met schrijven, dat foel ik, ik foel me al best thuis, de mensen en ik begrijpen elkaar steeds meer, we leren elkaar steeds beter kennen, zo gaat dat in het leven, we zijn blij met elkaar, ook al weten we dat het ooit allemaal heel anders was, toen was ik op straat en Bolle woonde hier, dat vergeten we alledrie nooit, hoe het was, we dragen het met ons mee, dat is een deel van ons zelf geworden en dat blijft, maar nu is het zo: (zie je dat ik nau een punt onder en boven elkaar heb gebruikt?!) we zijn met zijn drietjes en dat foelt fijn, we zijn niet meer alleen, en we zijn niet meer de hele tijd aan het huilen, soms wel hoor, ik ook. O, nau heb ik wéér uit mezelf een punt gezet, aan het einde van een verhaal, dus ik denk dat alles goed komt, ook al kan je in het leven nooit een punt zetten, nau dat kan wel, maar dat wil ik nog niet, stel je voor dan is het voorbij, ik wil niet dat mijn verhaal al afgelopen is, ik wil nog heel lang heel veel vertellen, de vrouw zegt dat dat dat ook kan als je een punt zet, dat je dan weer opnieuw kunt beginnen, maar dat weet ik nog niet zo, ook al zijn wij drie opnieuw begonnen, maar helemaal fertrouwen doe ik dat nog niet, de vrouw zegt dat dat vanzelf komt, dat ik vanzelf leer om te fertrouwen, en dan durf ik een punt achter het verleden te zetten, nu doe ik voor de zekerheid maar een komma aan het einde van mijn verhaal, kijk maar KOMMA

Kever en Cisca vertellen over huiskaters en buitenkaters

binnenkatersAls jullie dit lezen woon ik zes weken bij mijn nieuwe mensen, dat zeggen ze, ik heb het niet geteld, ik ben best goed gewend aan mijn huis en aan mijn mensen, maar ik ik moet wel iets vertellen dat met mijn ooperaatsie te maken heeft, dat ze dingen weghalen als je een menerenpoes bent bedoel ik, helemaal snappen doe ik het niet, want ik was er niet bij, nau ja ik was er wel bij maar ik sliep, dus dat telt niet vind ik, ik was al 8 jaren toen dat gebeurde, daarom heb ik ook zo’n plofkop zegt de vrouw, wat is dat nau weer?, en daarom bijt ik de mensen weleens, en ik moest een paar keer heel lang schreeuwen, ik bleef maar gillen en klagen en roepen, de mensen hebben van alles geprobeerd maar niks hielp, ik weet zelf wel hoe het kwam natuurlijk, maar ik kon het ze niet duidelijk maken, ik zei het wel steeds maar ze begrepen me niet, het was voor ons alledrie een beetje moeilijk, want ik was helemaal onder mijn toeren, ik wilde nergens naar luisteren ik bleef heel hard roepen, en ik heb een sgelle stem zegt de vrouw, dus dat hoor je wel, dat kan best maar ik weet niet wat sgel is, kijk zo praat je langs elkaar heen, ik snap niet waar zij het over hebben en zij begrijpen mij niet, dat is lastig, het gebeurt elke keer als het donker is, ja dan wordt het spannend buiten, maar ik mag nog niet naar buiten, en weet je wat? ik wil ook eigenlijk helemaal niet naar buiten, het is daar eng, ik ken het allemaal niet, alles is nieuw, nu een keer een punt zetten, hoor ik roepen, o ja, ik vergeet dat steeds! maar ik wil dus niet naar buiten, punt!! hoor ik weer roepen, nau ja, dan moet het maar, kijk eens: punt!!!!

binnenkatersEen punt maken

verder slaap ik elke nacht gezellig in mijn grote bed, waar de mensen ook slapen, hoort dat trauwens zo?, soms is dat een beetje te klein, dan ga ik maar zo liggen dat ik goed kan liggen en ik blijf gewoon liggen wat ze ook proberen, ja logies het is MIJN bed toch? dat is dus wel een beetje wennen dat de mensen er ook in slapen maar ik laat het voorlopig maar zo, je wilt ook niet overal meteen een punt van maken, daar ben ik niet zo van, alleen als ik te weinig eten krijg, daar zeg ik altijd meteen iets van, dat moet geen gewoonte worden, en ik wil ook graag lekker eten, dus niet grote harde brokken, maar brokjes die ik zo op kan slobberen, folgens de mensen is dat niet goed want ik heb al een buikje gekregen, dat komt ook door die ooperaatsie, dan mag je daarna minder eten, dat hoorde ik al in het asiel, maar ik ga dat niet doen hoor!, alleen krijg ik nu soms fiese brokjes die je moet kouwen, dus die laat ik meteen staan, ik eet ze alleen als ik heeeeeel erge honger heb, o nu wil de vrouw wat zeggen, doei doei allemaal!

Gewoontes

En ook nog even een stukje van mij, Cisca. Waarschijnlijk is dat binnenkort niet meer nodig want Kever vertelt het zelf ook allemaal heel duidelijk. Alleen dat punten zetten, daar moet hij nog wat aan werken.
Kever en wij hebben al wat gewoontes samen. Echt heel bang is hij niet vaak meer. Alleen als wij een jas aandoen of aanhebben verstopt hij zich meteen.
Verder wil hij de hele dag en nacht overal bij zijn, en zich overal mee bemoeien. Dat is gezellig.
binnenkatersZijn kopjes zijn al iets zachter geworden, en hij kruipt graag tegen ons aan.
Het enige dat we nog niet begrijpen is of Kever wel of niet naar buiten wil en wat hij bedoelt met dat roepen waar hij over schreef. Dat is een paar keer gebeurd en hij is dan volkomen over zijn toeren. Hij roept, krijst, huilt en gilt op die momenten wel twee uur achter elkaar. Niks wat wij doen helpt. Hij loopt steeds naar de achterdeur of naar de ramen, het is duidelijk dat iets buiten hem dwars zit. Waarschijnlijk is het een andere kater of een poes die hij hoort of ziet of ruikt. Wij hoorden of zagen niks.
Kever mag nog niet alleen naar buiten en zeker niet als hij zo opgefokt is.
We hebben overdag wel een paar keer geprobeerd om met een tuigje met hem naar buiten te gaan. Dat vindt hij vreselijk. Zowel het tuigje als het buiten zijn. Het enige dat hij wil is weer naar binnen. Als ik het tuigje pak verstopt hij zich al. De vraag is of dat niet ook door het tuigje komt. De meeste katten zijn daar niet dol op.
Daarom proberen we dat voorlopig maar niet meer.

Katerhormonen

Kever is in september van dit jaar gecastreerd. Hij heeft dus nog wat restjes katerhormonen. Als die uit zijn lijf zijn wordt dat roepen misschien ook minder.
Verder is hij nog vrij snel overprikkeld bij aaien. En daarmee bedoel ik niet als we op zijn buik aaien of een ander gevoelig lichaamsdeel, maar gewoon op zijn kop. Dan grijpt hij ons ineens vast en begint te bijten. Hij gaat je hand ook duwen en vastpakken met zijn poten. Het zijn de soort beten die een kater een poes geeft. Het is paar-gedrag.
Wij houden ons “dood” en bewegen niet meer. Dan houdt hij vrij snel op en loopt meteen weg. Hem nog een keer aanraken op zo’n moment betekent gegarandeerd bijten en krabben.
Meestal zien we het wel aankomen, en het eindigt dan ook nooit bloederig.
We hebben geduld, Bol beet en krabde in het begin ook. En nog wel harder ook! Toen hij ons eenmaal vertrouwde deed hij het helemaal nooit meer.

We missen Bolle uiteraard continu. Dat zal ook altijd zo blijven. Maar ik geloof dat hij Kever voor ons heeft uitgezocht.
We proberen niet te vergelijken, daar heeft niemand wat aan.

Kever heeft tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe leven met ons en zonder katerhormonen, en wij aan ons nieuwe leven met hem.
We zijn met zijn drietjes onderweg naar een nieuw evenwicht.

Kater Kever en Cisca vertellen hoe het gaat met wennen

wennen

“Dag allemaal, ik mag nu zelf een verhaal schrijven, zegt de vrouw, ik mag vertellen hoe ik het vind in huis, en of ik al gewend ben, en hoe alles gaat, dat wil ik best vertellen hoor, want ik heb overal wel wat over te zeggen dus hier ook over, alleen zegt de vrouw tegen me dat ik wel af en toe even pouze moet nemen met praten, of met schrijven, dat je ook wel eens een punt moet maken, nee zetten zegt ze, een punt ZETTEN zegt ze, dus die maak ik hier, kijk maar: PUNT

wennenEnniewee, ik woon nau al drie weken bij de mensen in huis, en als jullie dit lezen woon ik er al bijna vier weken, dat is nog niet zo lang maar ook niet zo kort vind ik, ik ben al een beetje gewend, ik lig bijna nooit meer onder het bed, alleen soms als ik even rustig wil slapen, dan kan ik lekker snurken en kletsen, ik praat zelfs in mijn slaap, ja dat is toch heel normaal? volgens de mensen niet, ze vinden het leuk hoor zeggen ze, maar niet iedere kat doet dat, nau en? ik wel, en dat blijf ik ook doen, want ik ben het zo gewend, ik schrik nog wel eens hoor, als we een tijdje stil hebben gezeten en de mensen bewegen ineens, zoooo dan ren ik echt heel hard naar de slaapkamer en verstop me, punt roept de vrouw, waarom toch? oja ik moest een punt.

Zetten dus dat doe ik, op een keer zei de vrouw iets tegen me, een beetje harder dan anders, toen werd ik me toch een partij bang en ook verdrietig, ik dacht dat ze boos was en dat ik misschien wel weg moest, ik verstopte me onder het bed en wilde er niet meer onder vandaan komen, ik was helemaal onder-stuur, zei de man, ze vonden het zielig voor me en dat was ook zo, maar nu is het allang weer goed hoor, en…”

Wennen

En nu wat toelichting van mij – Cisca – bij dit verhaal van Kever.
Ik ben verbaasd over hoe snel Kever is gewend. Wij hadden erop gerekend dat hij weken onder het bed zou liggen. Het ging veel sneller. Hij schrikt nog wel van onverwachte bewegingen, en soms schrikt hij als je hem wilt aaien. Dan rent hij nog richting slaapkamer.

De keer dat Kever zo verdrietig was, was toen hij niet aan mijn toetje mocht likken. Er zat zoetstof in, dat is giftig voor katten. Vandaar dat ik echt niet wilde dat hij er aan likte. Ik had twee keer zachtjes nee gezegd en zei het uiteindelijk ietsje harder. Met een beetje nadruk.
Dat vond hij zo erg dat hij onder het bed kroop en er pas onder vandaan kwam toen we hem er onderuit lokten met iets lekkers. Hij was helemaal overstuur en gekwetst.
Natuurlijk hebben we hem geknuffeld en getroost, maar het duurde even voor hij weer de oude was.

Daarin lijkt hij op Bol: hij voelt snel dat hij gestraft wordt, ook al doen wij dat uiteraard niet. Kever wil steeds horen dat hij dingen mag doen, anders durft hij het niet.
De eerste dagen vond hij het spannend om zomaar eten te pakken. Hij kwam elke keer tetterend naar ons toe. Wij zeiden dat hij mocht eten, uiteraard, en liepen met hem mee naar zijn bakjes.
Dat vindt hij nog steeds het leukste; als wij er bij blijven staan.

Praten

wennenKever wil veel bevestiging en vraagt de hele dag door onze aandacht. Door te praten. Soms zachtjes en lief, soms bijna schreeuwend. Het praten is inmiddels iets minder geworden. Gelukkig. Want het was – eerlijk gezegd – best pittig om de hele dag (en nacht!) achterna te worden gelopen en toe te worden getetterd.
Dat achterna lopen doet hij nog steeds. Hij durft nog niet echt zijn eigen dingen te doen. Hij doet dus wat wij doen en bevindt zich waar wij zijn. Maar af en toe trekt hij zich nu toch even terug en slaapt hij een paar uur. Onder de tafel, of onder het bed.
Dat is al een vooruitgang, want tot een paar dagen geleden was Kever de hele dag wakker. En volgde ons op de voet. En dat bedoel ik letterlijk: als wij zaten zat hij naast ons, als ik even thee pakte liep hij mee naar de keuken, dan weer mee terug naar het bureau, als ik mijn beker pakte wilde hij die zien, als ik hem neerzette schrok hij enzovoort.
Dat was voor ons alledrie nogal vermoeiend. Wij durfden ons niet te bewegen als hij eindelijk lag te dutten en Kever kreeg zelf natuurlijk al helemaal geen rust.

Samen

We zijn nog niet helemaal op ons gemak bij elkaar, daar komt het op neer.
We houden elkaar in de gaten en kijken wat de ander doet. En beslissen dan wat wij zelf doen. Dit geldt voor Kever en ook voor Jeroen en mij.
Met Bolletje waren we helemaal vergroeid. We kenden elkaar volkomen en hadden samen een routine ontwikkeld.
Het gemis van Bol is niet minder geworden. Want Bol was Bol, een vreselijk lieve wijze bescheiden katerman.
Maar we zijn blij dat Kever er is, en Kever is blij dat hij bij ons is. We krijgen de hele dag door keiharde koppen en hele lieve zachte droge neusjes van hem. En hij wordt door ons aan de lopende band gekust en geknuffeld.

We hebben alle tijd.

 

Er is een Kever geboren

Kever

Op 11 september werd onze allerliefste Bolle een ster. Dat weten de meeste mensen en katten van de blog wel, denk ik.

Zoeken op internet

Sinds die tijd waren wij, de mensen van Bolle, alleen maar aan het huilen. We misten ons Bolletje zó veel dat alles donker en zinloos leek. Het verdriet werd niet minder, alleen maar meer. De leegte en het gemis werden steeds groter. Totdat het overal was.
Daarom ben ik na vijf weken gaan kijken of er iemand was die bij ons zou kunnen komen wonen. Die iemand wordt natuurlijk nooit Bolle, dat kan ook helemaal niet. En dat hoeft ook niet.
Popje, Beer, Molletje, Billy en Bolle zijn zelf aan komen lopen via de achtertuinen. Zij kozen er zelf voor om bij ons en bij elkaar te komen wonen. Wij kenden ze al een beetje uit de tuin.
Het leek ons het mooiste als het weer zo zou gaan, maar we zien bijna nooit meer katten in de tuinen naast ons. En de katten die we zien hebben gewoon een thuis (gelukkig!).
Dus werd het zoeken op internet. Ik vond het heel vreemd, al die foto’s van katten die een huis zoeken. En daar moesten wij er dan eentje uit pikken.

Asiel

We wisten al dat we geen kittens zouden nemen. Kittens zijn geweldig, maar je moet er twee nemen en daar is ons huis te klein voor. En als ze naar buiten gaan is er aan de ene kant naast ons een grote hond die een hekel aan katten heeft, en aan de andere kant mensen die absoluut geen katten in hun tuin willen. Met kittens leek ons dat vragen om problemen… kittens klimmen overal overheen en onderdoor, en zo hoort dat ook.
We wilden ook geen hele oude of zieke kat, ook al dacht ik altijd dat ik ooit seniorkatten op zou gaan vangen. Maar we zijn in de afgelopen jaren vijf katten verloren aan ouderdom en ziekte, en het verdriet is elke keer gigantisch. Dus zo vlak na Bolle leek ons dat te zwaar.
Verder wilden we graag een kat die een beetje bangig is, en die het moeilijk had in het asiel.
Kleur of uiterlijk of poes of kater, dat maakte ons niet uit. Ik heb wel een beetje gekeken op hoever het asiel was, want wij hebben geen auto.

Kever

KeverDe eerste kat die ik zag bleek na een paar dagen nadenken van onze kant al besproken.
De tweede kat liep een kans op ernstige ziektes, en zouden we daardoor niet kunnen verzekeren. Dan is het voor ons financieel niet op te brengen. Nog even los van emotioneel.
De derde kat, een kater van een jaar of 8, zat al wekenlang onder de kooien, plat tegen de muur. Als hij geaaid werd vond hij dat fijn. Maar hij bleef verstopt zitten.
Wij zijn gaan kijken en hebben liggend op onze buik iets zwarts geaaid. Dat iets knipperde met zijn ogen naar ons en trok een kauwstaafje uit het zakje.
Een dag later, 25 oktober, zijn we deze meneer op gaan halen.
Omdat hij zwartglanzend is en overal onder kruipt hebben we hem Kever genoemd.

Wennen

Tot nu toe ging het wennen van Kever best snel.
Hij heeft de eerste dag onder het bed doorgebracht, maar kroop ’s nachts ineens in mijn armen. Hij kwam steeds vaker onder het bed vandaan en is het huis gaan verkennen. Als hij schrikt rent hij terug naar de slaapkamer en kruipt onder het bed. Maar hij komt steeds sneller weer te voorschijn.
We werden verrast door zijn uiterlijk. Kever heeft witte sokken en een witte bikini op zijn buik. En aan zijn staart een héél klein wit puntje.

Voorlopig mag hij nog niet naar buiten. Dat mag pas na 6 weken, en dan eerst aan een tuigje. En alleen als hij het wil, natuurlijk.

Vertelt zelf

Kever lijkt iets Siamees te hebben. Zijn vacht is heel zacht, vrij dun en ligt plat op zijn lijf. Hij verhaart nauwelijks. Daarentegen is hij nonstop aan het praten en wil overal bij zijn.
Hij vertelt dus zelf ook iets, over hoe hij zijn nieuwe huis ervaart.

“In het asiel was ik bang, brrrr… ik durfde helemaal niets, alleen als het donker was ging ik snel op mijn bak, ik snapte er allemaal niks van, ik heb altijd een huis gehad, en toch liep ik ineens op straat, hoe kan dat nou? toen ben ik gevangen, en toen ging ik dus naar dat asiel, o ja, en eerst kreeg ik nog een operaatsie, dat vond ik natuurlijk al HELEMAAL niet leuk keverwant het was echt heel erg eng, vind je het gek dat ik me verstopte, dat zou iedereen doen toch? ik was even mijn vertrouwen kwijt geraakt, logies toch dat snapt iedereen, in mijn nieuwe huis voel ik me al een beetje thuis, niet helemaal natuurlijk, alles moet nog steeds wennen, maar het is fijn dat er naar me geluisterd wordt, ja vind je het gek, zegt de vrouw, je zit kontienuu keihard te tetteren! dat zegt ze gewoon, mag dat zomaar?, ik heb gewoon veel te vertellen, en het zijn altijd echt heel belangrijke dingen, echt waar, dus ik MOET ze vertellen, ook als de mensen slapen of op hun eigen kattenbak zitten, als ik wacht ben ik het misschien vergeten, dat zou vreselijk zijn, en ik moet nog inhalen van die tijd in het asiel, daar was ik zo stil als een muisje, zo bang was ik dat ik dus helemaal niks zei, gek hè, want ik ben eigenlijk alleen stil als ik geknuffeld word of als ik slaap, slapen doe ik niet zo vaak dat is nog moeilijk, alleen samen met de mensen slapen, dat durf ik, maar vandaag heb ik voor het eerst zomaar een paar uur overdag geslapen, helemaal alleen, en ik koos er zelf voor, en…”

Hier heb ik Kever even onderbroken, ik schreef al: het gaat aan één stuk door. De hele dag, en ook een deel van de nacht.

Begin

Uiteraard blijft het verdriet om ons Bolletje. Dat is niet ineens weg. Bol was zo’n bijzondere kat en we waren zo met elkaar vergroeid.
Maar we hebben nu weer afleiding. Er is iemand die ons de oren van het hoofd kletst en die zich overal mee bemoeit.
Soms is dat leuk en soms niet. Zo gaat dat met samenwonen.
Kever heeft een nieuw huis, wij hebben een nieuwe huisgenoot.
We zijn pas aan het begin.

Bram over toen hij speesjaale post kreeg

post

Hoi allemaal, afgelopen week kregen we post. Niet zomaar post maar post van de man en vrouw van Bolle. Het was een klein doosje en dat rook heel erg naar wiewspul. Op deze doos staat dat het voor ons is.

Mijn vrouw maakte de doos open. Allereerst kwam er kei-lekkere wiew geur uit. Ik rook gewone wiew en speesjaale wiew. Gewone wiew zijn kruimeltjes wiew. De andere wiew zijn takjes met wiewblaadjes er aan. De ene is valluriejaan en de ander is ketnip maar ik weet niet welke wat is. Ze ruiken allebei kei-lekker.

Uit de doos

Mijn vrouw haalde er een hele mooie foto uit van Bolle. Waar Bolle lekker rielekst in de tuin ligt. Daarna kwamen er feere uit en wiew spul. Ik heb nog nooit zulke mooi feere gezien. Eentje was bruin met streepe en er zat ook een helemaal zwarte bij. En er is er ook eentje die zwart met wit is. Die is ook speesjaal. Met de feere kwam ook het wiewzakje mee uit de doos. Die griste ik met mijn voorpoot vlug weg. Ik wilde meteen aan de wiew. Mijn kop werd helemaal haaai. Dat je kop niks meer weet alleen blije dingen zoals sneks en kroelen. Ik foelde gewoon dat ik alleen maar moest likken en kopjes geven aan de wiew.
Mila kwam ook kijken en ruiken naar de wiewgeur. Mijn vrouw was intussen alles aan het bekijken van wat er alllemaal in de doos  zit. Ze haalde er ook een flosje uit. Dat is een touwtje met allemaal feere aan elkaar gebonden.

Mila

postMila was meteen wakker en wilde er meteen in bijten. Met haar voorpoote sloeg ze meteen op feere, bam! Ze had ze te pakken en beet er in. Daarna ging ze kei-veel likken en liggen rollen op de feere. Folgens mij zaten die ook onder de wiew.
Mijn vrouw kreeg in de gaten dat ik het zakje met wiew kapot aan het scheuren was dus ze pakte het af. Ze gaf me een feer terug zodat ik daar op kon bijten en dat deed ik. Alles rook zo lekker. In het berichtje op de mooie foto staat dat we misschien Bolle nog konden ruiken aan die feere. Ik weet niet hoe Bolle ruikt maar ik vind het kei-lief dat we dit allemaal kregen.
Ik hoop dat ik Bolle heb geroken. Want Bolle ruikt denk ik naar dapper. Met deze mooie feere en wiewspul durf ik alles aan.

postToby

Mijn vrouw gaf Toby ook een feer. Hij vindt feere ook leuk. Dan is het net alsof hij ook een prooi gevangen heeft. Hij houdt dan de feer in zijn bek en kwispelt met zijn staartje. Hij loopt een rondje langs iedereen om zijn feer te laten zien. De wiewspul werkt bij hem niet dus hij kreeg een snek.

Ketnip

Toen kwam er een wit papiertje uit de doos. Dat was ook wiewspul, ik denk de echte ketnip. Het zijn gedroogde takjes met blaadjes en Mila ging meteen erop kwijlen. Met haar kop wreef ze langs de takjes af. Ze keek best haaai. Dat haar ooge kei-groot worden en in het niets staren. Folgens mij ging die meteen naar wiewland. Ik was nog druk bezig met mijn feere en me eigen wiew. Wat een mega speesjaal lief kadoo is dit. We zijn allemaal kei-goed furwend.

Lijstje

postMijn vrouw gaat een lijstje kopen voor Bolles foto want die is heel speesjaal. Dan is Bolle ook altijd een beetje bij ons. Ik vind het echt speesjaal en kei-lief. Dank je wel mevrouw en meneer van Bolle. Mijn vrouw heeft de wiew in bewaring. Ze is bang dat we elke dag haaai worden en dat we dan niet meer recht kunnen lopen. Ook is het flosje feere in bewaring. Mila mag alleen onder toezicht speelen anders gaat ze meteen naar wiewland gekke dingen doen. De doos hebben we ook bewaard, die ruikt kei-lekker naar wiew.
Dank jullie wel voor dit kadoo!!