Ik lag lekker op mijn krukje naast de werktafel van mijn vrouw en ik doezelde gezellig. Dus ik sliep niet. Wel bijna.  En toen opeens sliep ik helemaal niet meer.

Geluid

Waardoor ik opeens keiwakker was dat was door een raar geluid. Het kwam uit de keuken. Er hoort geen geluid uit de keuken te komen als je vrouw naast je is en er is niemand anders in huis, dat wist ik meteen. Dus ik schrok heel erg. Ik sprong van mijn krukje af, en ging op het tapijt staan. “Niks aan de hand, Bertje,” zei mijn vrouw, “Ik ga wel even kijken.”  Toen ze uit de huiskamer was vond ik het daar in mijn eentje veel te eng.

Aksie

Nou moet ik zeggen dat de dag pas begonnen was, dus ik was net voorbij de derde ochtendknuffel en nog niet in aksie geweest dat ik dacht ik ga eens wat doen. Maar nou wel. Ik rende heel hard de trap op naar de slaapkamer en daar sprong ik op het bed. Ik heb daar mijn eigen stuk helemaal voor mezelf alleen. Daar ging ik liggen.
Maar alleen op bed is maar alleen. Dus het gefoel van gezellig-samen had ik geeneens. En beneden hoorde ik mijn vrouw roepen van “Bertje, Bertje, waar ben je toch?” Wat doe je dan als huiskaterman? Ja presies. Je gaat je vrouw helpen.

Friemels

Beneden in de huiskamer zag ik haar staan en ze zei: “O ben je daar.”  Een vrouw zegt vaak hele simpele dingen, dat valt me steeds weer op.

Ik kreeg meteen aaien over mijn lichaam en toen ik op mijn kussen ging liggen, kreeg ik friemels achter mijn oor en over mijn buik. Die waren superfijn, dus aan dat geluid dacht ik niet meer, het was gelukkig ook weer stil in huis. Dat heb ik het liefste wegens mijn ontspanning.