Wanneer ik iets nieuws krijg om te eten of te snekken, is het voor mij heel eenvoudig. Ik lust het of ik lust het niet. Gisteren kwam mijn vrouw met de haarbalpasta.

Eerlijk, ik wilde het proberen. Want ik hoorde van mijn vrienden dat ze elke dag pasta tegen haarballen namen en dat ze het lekker vonden. En iets lekkers daar heb ik altijd zin in.
Alleen dit kwam van de dokter. Dus dan weet je: het is vooral gezond en of het lekker is nou dat is heel erg afwachten.

Iets donkers

Ik lag op mijn tapijtje te rieleksen toen mijn vrouw bij me kwam liggen. Gezellig. Ze had iets donkers op haar vinger gedaan.
– Ruik eens, Bert
Ik ruiken.
Nou, meteen klaar. Bleeh.
– Wil je het proberen?
Nee. Dit lust ik niet.
Ze zette een schoteltje voor me neer en toen ging ze weer aan haar werktafel zitten. Ik keek naar de ene kant van de kamer, naar de andere kant, ik keek naar buiten (super, de mist is weg en er komt zon) en ik keek overal heen behalve naar het schoteltje waarop die haarbalpasta lag.
Het duurde nog best lang voor het schoteltje terug ging naar de keuken.

Ik hoop dat ik nou van die lekkere haarbalpasta krijg, uit de gewone winkel waar ze tenminste lekkere spullen hebben. Die kan ik dan misschien wel eten, als ik het lust.

Krititese eters

Er is wel iets dat ik niet snap. Iedereen weet dat wij katten kritiese eters zijn, ook en vooral als je wat hebt, zoals ik nou met de gefoelige maag. En als je dan iemand bent die voor je beroep katteneten maakt of haarbalpasta, of meediesijnen, dan moet je zorgen dat er verschillende smaken zijn zodat er altijd voor iedereen een lekkere smaak is. Want elke kat weet zeker van wat er op een bordje komt: je lust het of je lust het niet.