Opnieuw de vrouw van, wederom met een verschrikkelijke blog. Onze kleine Pop is er niet meer. Vrijdag 12 juni is er een eind aan zijn te korte leventje gekomen.

Eten

Pop werd opeens hangerig. Wou niet meer zo veel eten.  Hij voelde echt superwarm aan. Je kon, bij wijze van spreken, een eitje op hem bakken. Zo heet was hij. Hij lag het liefst tegen mij aan. Dat was echt geen pretje met die koorts.
Keer op keer boden we hem eten aan. Dan rook hij er aan en nam wat likjes. We haalden voor hem de lekkerste blikjes. Alles om hem maar te laten eten. Door moesten we weghouden. Hij is een vuilnisbak qua eten en als hij wat lekkers ruikt is hij niet te stoppen. Dus iedere keer tilden we Door maar op. Hij protesteerde wel, maar daar hadden wij maling aan.
Ook moesten we Pop beschermen tegen Door. Door is, voor zover wij weten, een gezonde jongen die spelen wou. Eigenlijk heel normaal. Maar Pop was zo kwetsbaar dat we hem steeds beschermen moesten tegen die stuiterbal.

Dierenarts

Hoe is de 12e gegaan.
Pop at wat. Niet veel maar ik was al blij. Weer hem beschermen voor die kleine stuiterbal Door.  Hij ging op bed slapen. Ik zat Door te vermaken door zijn muisjes her en der te gooien.
Kwart over 11 pakte ik Popje en gingen we naar Floor. We kwamen net op tijd aan op de Overtoom. Ik zei dat de koorts niet gezakt was. Dat hij ietsie beter at, maar niet noemenswaardig.  Toen probeerde we bloed af te nemen. Probeer dat maar eens bij een kitten van 10 weken. Het lukte niet.  Zelfs niet met een assistente er bij. Opnieuw praten. Floor dacht aan antibiotica.
Ik weet niet hoe. Maar inene hadden we het over AIDS en FIP.

Buik

Floor zat aan FIP te denken, maar ze zei dat hij dan een dik buikje moest hebben. Toen zei ik maar dat heeft hij. Hij at namelijk amper iets en het viel me op dat zijn buikje zo bollig was.
Floor pakte een spuit en stak die in zijn buikje.  Er stond een assistente buiten de kamer te kijken. Ze wou blijkbaar kijken hoe we, met z’n drieen, 1 klein katje te lijf moesten gaan.
Ze stond eerst met een glimlach, die verdween snel toen er opeens vloeistof in de spuit zat. Ik hoorde zeggen onee… onee.

Knorren

Het eerste wat er bij mij uitkwam was we stoppen. Het is afgelopen. Over.  Ik moest mijn man bellen. Ik stond te trillen.  Ik zei hij moet dood. Hij is te ziek.  Mijn man kon geen vrij krijgen, hij had al zo vaak vrij gekregen.
Geeft niets, ik kan het echt wel. Pop kreeg een slaapprikje.
Ik nam Pop in mijn armen. Ik vroeg of we even in de tuin mochten lopen. Dat Pop nog één keer fijn buiten mog zijn.  Pop zat te knorren in mijn arm.  Ik zat tegen hem te praten. Ik zei zie je die struik? Daar mag je straks fijn doorheen rennen. En dan mag je ook achter vliegjes aan rennen.
Ik was zo bang. Ik belde Mevrouw Bertje op. Pop gaat dood. Toen pas barste ik in huilen uit. Ik ben zo goed als het hele gesprek kwijt. Ik weet alleen nog hij heeft FIP en moet dood.
We belden niet lang. Dat weet ik wel.

Knuffel

Het begon weer te regenen en we gingen naar binnen. Pop was heftig aan het spinnen. Hij lag op mijn arm. Door het vele aaien zat hij te kwijlen. Mijn hele arm was kletsnat. Het spinnen hield heel langzaamaan op. Na tien minuten kwam Floor met het prikje. Ze wou het eerst op mijn arm doen, maar dat wilde ik niet.
Ze nam hem over. Ze zei dat ze hem een prikje in zijn buikje zou geven. Ze kwamen hem terugbrengen. De assistente zei dat zijn kopje kletsnat van de kwijl was.
Ik nam hem weer in mijn arm.
Pop werd na een paar minuten koeler. De koorts was weg. Na een paar minuten kwam Floor. Ik zei hij is dood. Ik voelde zijn leventje wegglippen op mijn arm. Tien weekjes jong. Wat een in en ingemene ziekte is FIP.
Floor nam hem over van me. Ze legde hem zachtjes op haar arm. Legde pootjes goed. Ik gaf hem nog een laatste knuffel.

We gaan Dorus scherp in de gaten houden. Hij eet als een reiger. Dus voor nu gaat het goed.

Dag lieve Pop. Dag grote kleine man met je mooie bolle toet. Ren en speel maar zoveel je kan.  Zodra we het aankunnen laten we je pootafdruk en naampje laten zetten bij Opa Jan.

Liefs
Johan en Anita