Vorige keer wilde Mevrouw Loes graag ideeën en tips om Loes gezond en gelukkig te houden. Dit omdat Loes het niet altijd eens is met haar nierdieet. Er hebben weer veel mensen en katten gereageerd, ook op de facebookpagina van Loes zelf. Heel erg bedankt!
Hopelijk kan Loes nog lang genieten van haar eten en tegelijkertijd zo gezond mogelijk blijven.
Over Bertus
Deze keer is de vraag van Mevrouw Bertus.
Bertus is een mooie, wollige rood met witte kater. Mevrouw Bertus heeft hem in januari dit jaar geadopteerd uit het asiel. Daar was hij als zwerver binnengebracht, en er was niet veel over hem bekend. Zelfs geen leeftijd. Er werd gezegd dat hij bang en schuw was.
Dat blijkt ook zo te zijn. Bertus raakt in paniek van bijna alle geluiden. Hij heeft zijn eigen kattenluik, en mocht na drie maanden zelf naar binnen en naar buiten. Maar nu blijft hij vooral buiten, zowel overdag als ‘s nachts. Hij mag het tuinhuis in, en doet dat ook.
Gelukkig komt hij wel uit zichzelf weer naar binnen en gaat als het rustig is op de trap liggen. Naar de woonkamer durft hij nog niet.
Bertus heeft sinds kort een bedje in de slaapkamer, en daar ligt hij graag. Het is rustig en hij kan ook zijn kattenluikje in de gaten houden.
Mevrouw Bertus woont samen met haar vriend en een zoon van 24.
Iedereen doet heel erg zijn best, en ze zijn dol op Bertus. Ze zouden hem voor geen goud willen missen. Maar Mevrouw Bertus zegt dat haar hart breekt als ze ziet hoe bang hij is, en vraagt zich af of dat ooit nog goed komt.
Aaien
Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje buikpijn kreeg toen ik het verhaal las over Bertus. Omdat ik meteen aan Bolle moest denken. En aan hoe vreselijk het is als je ziet dat een kat zo bang is voor alles en iedereen.
Ik heb Mevrouw Bertus gemaild voor wat extra informatie, en was opgelucht om te lezen dat Bertus zich wel laat aaien en zelfs op schoot blijft liggen – al is het dan maar even.
Maar ik was vooral opgelucht dat hij uit zichzelf naar binnen komt. Dat is, denk ik, het belangrijkste. Want daarmee laat Bertus zien dat hij Mevrouw Bertus vertrouwt. En dat hij weet dat het ook ZIJN huis is.
Bertus klinkt niet als een ongesocialiseerde kat. Dat is een kat die in zijn eerste maanden nooit mensen heeft meegemaakt, en daardoor altijd angstig voor mensen zal blijven. Ook al kan dat op een gegeven moment bijtrekken.
Als Bertus niet gesocialiseerd was zou hij zich niet zo makkelijk laten aaien en op schoot blijven liggen. Blijkbaar heeft Bertus zowel goede als slechte ervaringen met mensen gehad. En door die slechte ervaringen (en een tijd zwerven?) is hij nu angstig voor mensen geworden.
Eerste manier
Kort gezegd zijn er twee manieren om te zorgen dat Bertus zich iets minder angstig voelt.
De eerste manier is met hulpmiddelen in de vorm van pilletjes en dergelijke.
Uit eigen ervaring weet ik dat het heel moeilijk is om af te wachten en toe te kijken terwijl je kat zo bang is. Bovendien is het voor een kat zelf ook verschrikkelijk om de hele tijd bang te zijn. Dan zou iets kalmerends een (tijdelijke) oplossing kunnen zijn.
Wij hebben Bolle een tijdje Telizen gegeven. Een rustgevend voedingssupplement. Wij hebben hiervan met Bol nooit enige verbetering gemerkt. Maar over Zylkène, ook een voedingssupplement, heb ik goede verhalen gehoord. Allebei de middelen kunnen door het eten, en over het algemeen eten katten het zonder al te veel problemen.
Verder is een Feliway-stekker of -spray een idee. Die geeft bepaalde rustgevende stoffen af die katten kunnen ruiken (en mensen niet). Bij Bolle werkte dat niet, maar ik heb gehoord over katten die er veel baat bij hadden. Ik ken helaas ook verhalen over stekkers die in brand zijn gevlogen, dat wil ik toch even noemen als waarschuwing!
Telizen, Zykène en Feliway kun je in de dierenwinkel of bij de dierenarts kopen, of bestellen bij webshops zoals Zooplus.nl en medpets.nl
Er zijn nog sterkere middelen tegen angst bij katten, zoals valium en antidepressiva die ook door mensen worden gebruikt. Deze middelen zijn alleen te verkrijgen via de dierenarts. Maar ze hebben zóveel bijwerkingen dat ik ze niet aan zou raden. Een kat wordt er heel erg suf van, slaapt extreem veel, eet alles wat hem of haar voor de voeten komt, en kan nauwelijks meer normaal lopen of bewegen. En sommige katten reageren juist averechts en worden extreem druk van die middelen, ook niet ideaal.
Tweede manier
Uiteindelijk komt het volgens mij toch neer op de tweede manier: tijd en geduld.
Het kan best dat Bertus altijd een beetje schrikkerig blijft. Maar misschien ook niet, wie weet zet hij op een gegeven moment ineens een knop om.
Bertus doet het al heel goed, gezien zijn angsten. En elke positieve ervaring die hij in huis en met zijn familie opdoet slaat hij op in zijn geheugen. Hoe meer positieve ervaringen, hoe meer zijn angst naar de achtergrond gaat.
Mevrouw Bertus zou Bertus het liefst zoveel mogelijk binnen hebben, in verband met de kou. Ik snap dat helemaal, maar ik zou Bertus in geen geval dwingen om binnen te blijven! Dan wordt hij alleen maar banger, en voelt zich opgesloten. Wat hij dan ook is.
Een kat is van nature een vluchtdier, en wil altijd weg kunnen komen. Juist voor een angstige kat is het heel belangrijk om te weten dat hij ELK moment weg kan. Naar een plek waar hij alleen is en zich veilig voelt. En dan is de tuin een logische keuze.
Wij hebben soms uren wanhopig zitten wachten tot Bol weer naar binnen kwam, als hij weer ergens van geschrokken was. Maar juist het feit dat hij wist dat hij weg kon, maakte dat hij gelukkig altijd weer naar binnen durfde te komen.
Hopelijk blijft Bertus uit zichzelf meer binnen naarmate het kouder wordt. En merkt hij dat het binnen toch eigenlijk wel heel lekker warm en droog is.
Angstige katten vinden het vaak eng als iemand langsloopt als ze eten of drinken of slapen of op de bak zitten. Dat komt doordat ze op dat moment niet goed op hun omgeving kunnen letten. Dus ik zou zoveel mogelijk proberen om Bertus op die momenten met rust te laten, of met een wijde boog om hem heen te lopen.
Mevrouw Bertus zit al op haar hurken en praat zachtjes tegen Bertus, dat is heel fijn voor een bange kat. Dan ben je kleiner, en dus minder bedreigend. Een hoge stem is ook minder bedreigend.
Wij hebben voor Bolle, toen hij net bij ons woonde, een kartonnen huis gekocht. Daar ging hij meteen in liggen, en het was zijn vaste verstopplek als er iets engs gebeurde. Misschien vind Bertus zoiets ook leuk? Bij Zooplus hebben ze een paar verschillende, voor een euro of 6.
Het kan ook zijn dat Bertus een gewone kartonnen doos fijn vindt. Eventueel met een “deuropening” er in geknipt, zodat hij meer overzicht heeft.
Omdat Mevrouw Bertus schrijft dat hij vaak op de trap gaat liggen zou het misschien een idee zijn om Bertus een paar plekken in de hoogte aan te bieden. Op een kast, of op een bureau of een vensterbank. Met een dekentje of een mandje erop.
Het is belangrijk dat Bertus een plek heeft waar hij nooit gestoord wordt. Dat kan de nieuwe mand in de slaapkamer zijn, of een andere plek. Dat betekent niet dat je geen geluid mag maken, of niet langs hem heen kan lopen. Maar dat hij, als hij daar ligt, nooit opgepakt wordt, of verschoven of wat dan ook. Een plek waar hij als het ware onzichtbaar kan zijn.
Vaak wordt gezegd dat (bange) katten het prettig vinden als je ze niet aankijkt, niet tegen ze praat, en eigenlijk net doet alsof ze er niet zijn. Dat je alle initiatief van de kat uit laat gaan. Dat geldt vast voor veel bangerikken. Maar als een kat echt NIKS uit zichzelf durft, zoals Bolle bijvoorbeeld, kun je lang wachten! Dus ik zou een beetje een middenweg kiezen, en kijken waar Bertus het beste op reageert.
Bovendien denk ik dat het altijd goed is om veel tegen een bange kat te praten. Dan wennen ze aan je stem, en merken ze dat je contact maakt zonder dat je iets van ze “wilt” of verwacht.
Tip
En de allermoeilijkste tip die ik wil geven is om zelf rustig te blijven. Ook als Bertus ergens van schrikt, of in paniek raakt. Hou hem niet tegen, voel je niet schuldig en raak niet zelf in paniek. Want dat merkt Bertus meteen. Hij zal ongetwijfeld heel erg op jullie letten, en als jullie bang zijn bevestig je hem in zijn idee dat er iets is om bang voor te zijn.
Tot slot wil ik nog zeggen (of liever gezegd: schrijven) dat ik het geweldig vind dat Bertus zo’n fijn huis heeft gekregen. En ik weet wel zeker dat Bertus daar ook blij mee is, al vindt hij het nog eng. Maar het is veel en veel beter dan zwerven en op straat leven, of in het asiel zitten!
Ik weet dat meer mensen met angstige katten wonen, en ik hoop dat er veel tips en reacties komen!
Mevrouw Kever.
OPROEP
Ook een vraag?
Ook een vraag om tips en advies? Mail de vraag naar huiskaterbert@xs4all.nl, dan maakt mevrouw Kever er een mooi stuk van voor op het blog.
Wat fijn dat Bertus een liefdevol thuis heeft gevonden!
Ik heb sinds kort ervaring met Zylkene bij Tjilla. Ik merk een significante verbetering in haar gedrag. Tjilla schrok heel snel en ik merk dat zij nu minder snel schrikt. Ik vind dat zo fijn voor haar. Elke avond rond 18 uur geeft ik haar de Zylkene. Her is in capsulevorm en het poeder uit de capsule strooi ik door de liiquidsnack. Nu is Tjilla de enige hier die liquidsnacks lust, maar het kan bijvoorbeeld ook door een beetje natvoer.
Verder idd het allermoeilijkste: niet reageren. Ik ben daar zelf niet zo goed in, maar probeer dat nu bij mezelf te houden, en niet te uiten richting Tjilla. Zo versterk ik het niet voor haar, maar ook niet voor mijzelf omdat ik graag zie dat ze allemaal happy en blij zijn.
Zylkene koop ik bij Zooplus. Het is op gewicht dus wel even de bijsluiter lezen.
Ik hoop dat mevrouw Bertus veel tips krijgt en dat DE tip gegeven wordt zodat Bertus minder angstig wordt.
Lieve Mevrouw Tj-tjes, bedankt voor je reactie!
Wat geweldig dat Tjilla baat heeft bij Zylkène. En goed om te lezen dat ze het redelijk makkelijk eet. Want om een angstige kat ook nog pillen te moeten geven is een ramp.
Ik hoop ook dat er veel tips binnen komen, en dat Bertus minder bang wordt.
Liefs, ook aan de Tj-tjes,
Mevrouw Kever.
Ik vrees dat ik niet veel kan helpen. Ik ging van 2 supersociale katten naar 2 broekpoepertjes naar een extreem bange kater die om niets zich rotschrikt en bang is. Mijn vorige katten, katrien en catoo, waren toen ze kitten waren getreiterd door een 2 jarig kind. Een jongen.
Verschrikkelijk was dat. Mijn man kon niets goeds doen bij catoo de eerste paar jaar. Na een paar jaar begon ze mijn man iets meer te vertrouwen. Snoepjes luste ze beiden niet, dus omkopen ging niet. Dus maakte mijn man jarenlang het eten klaar voor hun. Dat begon dus te werken. Hij mocht catoo zelfs aaien zonder dat ze bang was. Optillen was uit den boze. Tot aan haar overlijden bleef catoo bang voor hem. We hadden daar nooit een punt van gemaakt en respecteerde haar wens eigenlijk. Katrien vertrouwde op jonge leeftijd wel mijn man.
Toen we doorie kregen was het verschrikkelijk. Een boerderijkater. Bang. Hij bijt. Krabbelt. Je wil mijn benen niet zien. En dan gebeurd er iets prachtigs. Hij heeft zijn knuffelmomenten. En daar genieten we zo van.
Doorie gaat zijn eigen gang. Wenst niet opgetild te worden. Ligt graag in de douche te slapen.
Lieve Mevrouw Doorie, bedankt voor je reactie!
Aan wat je schrijft ovet Door en Cato en Katrientje kun je heel goed zien dat het verleden van een kat, en vooral de jeugd, altijd een rol blijft spelen. Iets engs wat ze als kitten hebben meegemaakt blijft altijd voor een groot deel hun gedrag bepalen. En weinig contact met mensen hebben gehad als kitten maakt dat ze als volwassen kat schrikkerig blijven.
Misschien wordt Door nog wat rustiger als hij ouder wordt, dat kan best. Maar ik herken meteen wat je schrijft; als een bange kat dan met je wil knuffelen is dat zo iets geweldigs! Dat ze je vertrouwen en bij je willen zijn, dat is prachtig om te voelen.
Liefs, ook voor Door natuurlijk,
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Bertus,
wat een aangrijpend verhaal weer. Waarbij ik eerst wil aangeven dat het fantastisch is dat Bertus een eigen huis heeft waar hij mag zijn wie hij is. Waar hij liefde krijgt en waar hij veilig is. Ook al realiseert hij zich dat zelf misschien (nog) niet.
Een angstige kat is altijd moeilijk en vaak hartverscheurend, maar ieder stapje hoe klein ook, is er een.
Hier kwam Floris, nu beter bekend als Oopa Floris, 16 jaar binnen als een hele bange kater. Hij kwam uit een asiel en het was liefde op het eerste gezicht, gelukkig van beide kanten. Dat hij zich in het asiel durfde te laten zien was al een klein wonder maar ik denk achteraf dat het zo heeft moeten zijn. Floris is nooit bang geweest van mij, maar wel van alles in en om het huis. Heeft het eerste jaar bijna alleen onder het dekbed geleefd, maar kwam meestal wel in beeld als het donker was en als ik rustig in huis zat. Ik heb hem altijd geprobeerd te laten, hem nooit gestoord als hij weer eens onder het dekbed dook. Ik ging soms wel bij hem zitten, dan sprak ik op zachte toon tegen hem en steeds vaker liet hij zich dan weer zien.
Hulpmiddelen hebben op Floris altijd een averechts effect gehad, hij werd er meestal agressief van. Dat wil je ook niet.
Eigenlijk is Floris pas tot een meer innerlijke rust gekomen toen Loes hier kwam wonen. Zij hebben altijd een wonderlijke klik gehad. Loes heeft een bepaalde zorg voor Floris die moeilijk te omschrijven valt, het is iets waar ik nooit tussen kom. Het feit dat Floris zich wel de “baas in huis ” voelt en dat durft te laten zien heeft hem sterker gemaakt. Maar let wel dat heeft jaren geduurd. Nu hij de laatste jaren steeds meer aan het dementeren is heeft hij zijn angsten nog verder van zich afgegooid. De oude angsten zijn zo goed als weg, wat ik wel zie is een nieuwe angst/paniek als hij letterlijk en figuurlijk even de weg kwijt is. Maar dat heeft ‘m.i. een andere oorzaak als de basisangst waar mee hij hier binnenkwam.
Ik denk dat de tijd en vooral de komst van Loes hier wonderen hebben gedaan. Tijd, geduld, liefde en respect voor wie hij is.
Iedere kat is anders, heeft zijn eigen angst. Er is geen gouden sleutel tot succes vrees ik. Maar ieder stapje is er een. En als ik lees dat Bertus wel binnen durft te komen, zich laat aaien, op schoot durft, dan heb ik er wel vertrouwen in dat de tijd, liefde en geduld hem kunnen helpen. Maar misschien is het accepteren dat hij altijd Bertus zal blijven een handvat om grote verwachtingen te temperen.
Ik wens u heel veel geduld, tijd en liefde in de prachtige vriendschap met Bertus. Wie weet gaat hij u nog verbazen…
Mevrouw Loes
Lieve Mevrouw Loes, bedankt voor je reactie!
Wat mooi dat Loes zo’n steun is geweest en nog steeds is voor Floris. Datzelfde hadden wij hier met Molly en Bolle. Bol heeft Mol geholpen toen ze dement werd, en zij hielp hem juist om te leren hoe je weer huiskater kunt worden. Zo’n band is geweldig om te zien. Maar je kunt er helaas niet altijd op rekenen dat katten goed met elkaar op kunnen schieten.
Averechts reageren op kalmerende middelen hadden wij hier met Pop. Die werd niet agressief, maar vreselijk druk en opgewonden. Sprong over banken, bleef 12 uur achter elkaar wakker, en ga zo maar door. Ik weet niet hoe vaak dat voorkomt, maar het is dus zeker een mogelijkheid.
En wat schrijf je mooie dingen over tijd, liefde en geduld. Liefde is altijd het belangrijkste, denk ik zelf. En die krijgt Bertus in overvloed.
Liefs, ook voor je drietal,
Mevrouw Kever.
Hoi
De 2e manier is inderdaad de beste!!!
Ik kom weer terug op Moby.
Een bange magere kat die hier opeens in de tuin zat.
Heel lang buiten eten en drinken gegeven en opeens kwam hij naar binnen. Zo gauw als de deur dicht ging was er paniek want hij wilde naar buiten.
Eigenlijk hetzelfde als Bertus.
Ik heb bij Moby altijd gedaan wat hij wilde. Aaien zat er niet in maar wel veel tegen hem praten!!!
En opeens kon ik hem een aai geven, en bleef hij wel eens een nacht binnen.
Langzaam aan is hij een knuffelkater maar dan wel op zijn eigen manier en dat houdt in, niet vast pakken en niet op schoot.
De nachten is en blijft hij ook binnen.
Echt alles op zijn eigen tempo en naar zijn wil gedaan en na dik 1,5 jaar heeft Moby zijn vertrouwen en rust terug gevonden.
Het is een heerlijke en ook echt dankbare kater!!!!!
Heel veel succes met Bertus…….maar met heel veel geduld en liefde komt het goed!!!!!!
Dikke knuffel van ons allemaal
????????????????????????????
Lieve Ceciel, bedankt voor je reactie!
Wij merkten hier bij al onze katten, ook de minder angstige, dat ze zich pas na ongeveer een jaar ECHT helemaal thuis voelden. En bij Bolle duurde het anderhalf jaar, net als bij Moby. Blijkbaar nemen katten heel lang de tijd om te beslissen of het allemaal wel in orde is.
Ik geloof ook zeker dat katten dankbaar kunnen zijn voor hun huis en hun familie! Zeker na een moeilijke tijd van zwerven en honger en kou. Dat merkten we heel erg bij Bol, en nu ook bij Kever. En vroeger bij Pop, Beer en Mol. Ook al hadden die nooit gezworven, ze waren dankbaar dat ze een nieuw huis kregen. Mol kwam ons in het begin elke dag een levende vogel brengen, als bijdrage aan het huishouden ????
Liefs, ook voor Moby, Panda, Tica, Izzy, Belle en Dopey,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Bertus, wat fijn dat Bertus bij jullie is komen wonen en dat hij zo geliefd is bij jullie alle drie. Hij heeft daarmee en warm en liefdevol gouden mandje gekregen. Het lijkt erop dat hij dat stiekem zelf ook weet, gezien het feit dat hij van buiten toch elke keer weer naar binnen komt door zijn luikje. Ik snap heel goed dat je het liefste wilt dat hij meer binnen dan buiten is, vooral nu in winterperiode met regen en kou. Maar Bertus moet het zelf kiezen.
Rust in huis en hem laten zijn wie hij is, zullen belangrijke ingrediënten zijn. En zo te lezen zijn die ook aanwezig.
Onze Muppet en ster Snoet, waren niet met mensen gesocialiseerd. Zij kwamen hier als één jarigen nadat ze weggehaald zijn uit een huis met meer dan 40 katten. De eerste maanden woonden ze in de boekenkast op de bovenste plank. In de nachtelijke uren kwamen ze tevoorschijn om te eten en naar de bak te gaan. Wij hebben ze hun eigen tijd en tempo gegeven.
Na paar maanden keek Snoet overdag een keer voorzichtig om het hoekje van de boeken. Ik heb zachtjes tegen hem gepraat, zonder te kijken. Van cadeau-lintjes heb ik een bosje lintjes aan een stokje gebonden en ben hiermee door de kamer gaan lopen, met de sliertjes over de grond achter mij aan. Uit mijn ooghoek zag ik dat Snoet met interesse volgde. Maar veilig bleef zitten waar hij was. Het heeft nog wel even geduurd eer ze uit de kast kwamen. Na verloop van tijd renden ze achter de sliertjes aan met groot enthousiasme, even vergetend dat ze de ruimte moesten delen met die ”enge” mensen.
Snoet bleek de minste bange en meest sociale. Hij was heel speels en dat heeft denk ik wel geholpen in het proces. Na verloop van tijd wilde hij wel geaaid worden. Maar geen poespas of schoot zitten. En liefst een slaapplek bovenop een kast of ’s winters in mandje aan de radiator. De deurbel of telefoon bleven hét sein voor: VERSTOPPEN!!! Inmiddels is hij al aantal jaren niet meer bij ons.
Muppet heeft na de dood van Snoet in ieniemienie stapjes geleerd te spelen, aaien en werd steeds aanhankelijker met ons. Daar zijn wel zo’n negen jaar overheen gegaan. Ze heeft haar eigen verstopplekjes die ze meteen opzoekt zodra het in haar beleving onrustig is. Muppet zal altijd een angstig diertje blijven. Wat naar is voor haar maar ook als ze lichamelijk iets mankeert.
In de eerste periode dat Snoet en Muppet uit de kast kwamen, maakten onze harten een sprongetje maar we zeiden tegen elkaar: ‘’net doen of we ze niet zien’’ (dan voelen ze zich misschien veiliger).
Ik hoop van harte dat het hart van mevrouw Bertus ook kleine sprongetjes zal maken komende tijd en dat Bertus meer rust gaat ervaren in het huiselijke leven. Ik wens jullie tijd, rust en geduld en veel liefs.
Lieve Maria, dank je wel voor je reactie!
Wat vreselijk toch, dat katten zó bang kunnen zijn. Dat is hartverscheurend om te zien.
Hoe graag je ook zou willen dat het anders was, het is precies zoals je schrijft; ze moeten in hun eigen tijd en tempo leren dat ze veilig zijn.
En wat ik ook lees: Muppet is dus meer naar jullie toegetrokken sinds Snoet een ster is.
Dat is een “nadeel” van twee bange katten: dat ze niemand anders nodig hebben zolang ze elkaar hebben. Dat is natuurlijk geweldig voor de katten zelf, maar het maakt ook dat ze minder naar “hun” mensen zullen komen. Vaak zijn het echte katten-katten, heel sociaal naar andere katten. Maar niet naar mensen.
En ik herken helemaal wat je schrijft over als een bange kat na een tijd ineens iets durft. Zo zaten wij hier met Bolle! “Niet kijken hoor, maar Bol gaat op de bank liggen/is met een speeltje aan het spelen/komt naar binnen”.
Zoals wij hier altijd zeggen “Wat kun je toch van die beestjes houden!”
Veel liefs en een zachte aai voor Muppet,
Mevrouw Kever.
Hallo Mevrouw Bertus, wat is Bertus een schitterend dier. Ik woon mijn hele leven al met poezen samen en hebt 2x van doen gehad met echt angstige poezen. De eerste, Annet is nooit echt gemakkelijk geworden. Mij vertrouwde ze wel maar vreemden daar hield ze niet van. Met de andere poezen kon ze wel goed. Na Annets overlijden kwam Kris in huis. Bleef maanden onder het bed zitten waar ik dan een paar keer per dag even bij haar even bij kwam zitten. Eten en drinken zette ik bij haar neer zodat ze niet weg hoefde. Mijn andere poes Bas zocht haar ook op wat ze prettig vond. Op een avond kwam ze dan toch de kamer binnen. Kris bleek heel lief, voor Bas en voor mij. Ook hier, van vreemden hoefde ze niets. Alleen een toenmalig vriendje van me, daar kroop ze bij op schoot. En Annet heeft ooit gelogeerd bij mijn ouders wat prima verliep. Dus er veranderde echt wel iets bij ze.
Die Felyway lampjes vind ik zelf eng dus die gebruik ik niet.
Ik wens u veel succes met Bertus. Met geduld kom je een heel eind. Kim
Hoi Kim, bedankt voor je reactie!
Wat fijn dat Annet en Kris uiteindelijk jou wel vertrouwden. Dat is tenslotte ook het belangrijkste.
Ik moet eerlijk zeggen dat al onze katten meteen weg waren als er iemand anders langskwam. Alleen kwamen de minder angstigen dan op een gegeven moment toch even kijken. Maar ik was altijd heel verbaasd als ik bij mensen kwam en hun kat kwam meteen op schoot!
Wij hebben een tijd de Feliway stekkers gebruikt, zonder problemen. Maar toen al haalden we ze uit het stopcontact als we weggingen. En na de verhalen over in vrand vliegen durf ik het helemaal niet meer!
Lieve groetjes en een aai voor Sam,
Mevrouw Kever.