Nou weet u al dat ik sinds kort boven op een handdoek slaap. Dat is nog steeds heel fijn!! Ik lig altijd lekker. Maar soms wil ik anders liggen en dan zit ik vast met mijn pootje.

De handdoek is zacht en dik.
Mijn nagels zijn scherp.
Ik hang natuurlijk vaak aan de klimpaal.
Dus ik zit soms vast.
Dat moet niet.
Ik wil los.

Ik rukken met mijn pootje.
Kijken.
Rukken.
Het moet los, meteen, helemaal!!
Maar hoe gaat het met een dikke handdoek, zit je vast dan zit je ook echt vast.

Mijn vrouw wil me dan helpen. Dan komt ze naar me toe en ze pakt mijn pootje vast en ze zegt: “Ik maak je wel los, Bertje.”

Dat wil ik niet. Dus dan ruk ik me extra hard los. Van binnen voel ik hrrrrr. Van buiten laat ik niks merken, zo ben ik ook wel weer.

En zo kom ik dan los van de handdoek. Zult u zeggen, nou klaar maar het is niet klaar. Dan wil mijn vrouw een gesprek. Dat ze me wil helpen als er iets is. En dat ik het moet toelaten. En ook dat ik het moet leren want je weet maar nooit, en dan kan het belangrijk zijn. Ik luister altijd maar als ze dan juist aan mijn poot gaat friemelen waarmee ik vast zat, gaat het me te ver. Dan kijk ik een andere kant op en ik trek mijn poot terug. Ik voel me dan anders, ik weet niet waarom.

Volgens mij is het nog iets van vroeger toen ik op straat leefde. Want na een poosje voel ik me weer gewoon en dan krijg ik knuffels.

(dit blog verscheen evenals andere blogs bij de Vereniging Kattenzorg)