Onder een dekentje liggen is best een ding. Voor mij dan. Ik weet dat er katten zijn die het heel gewoon vinden en die elke dag ergens onder kruipen. Voor mij is dat helemaal niet gewoon.

Soms wil ik wel maar durf ik niet. Of ik moet er even over nadenken of ik het zekerweten wel echt durf. Dan heb ik ook.

Hospitaal

Vroeger in het hospitaal had ik een warm groot dekentje, dat was voor mijn gevoel. Want ik was in die tijd heel bang en ik had een verstopplek nodig. Dat niemand me kon zien. Dat bange was gekomen door het straatleven en alles wat ik daar had meegemaakt. Toen was ik voor alles en iedereen bang geworden maar ja als niemand je ziet dan ben je toch veilig, en dat lukte ook heel goed met de deken.

Huis

Nou, en toen ik hier kwam, had ik geen verstopdeken meer nodig. Het ging best beter met me. In het hospitaal was ik opgelapt en hier was het gezellig. Ik durfde meer. Gewoon liggen en slapen dat ze mijn buik kon zien dat lukte gewoon. Ik wist van binnen wel dat als er wat gebeurde ik dan meteen kon wegspringen. Dat gevoel van jeweetnooit zat best in me.

Dekentje

Dus toen er hier een dekentje kwam, durfde ik er eigenlijk niet goed onder. Want dan zou ik niet gemakkelijk meer wegkunnen.

Oefenen

Het dekentje bleef gewoon bij mijn kussen liggen maar ik deed er niks mee. Mijn vrouw zei dat we ermee gingen oefenen en dat ik het misschien wel superfijn ging vinden. Eerst legde ze het tegen me aan.
Heel veel dagen later legde ze het dekentje een beetje over me heen en dan aaide ze me. Mijn achterwerk werd lekker warm en mijn achterpoten ook. Echt, lekker. Dat had ik niet verwacht.

Durven

Ik ben nog steeds aan het leren durven, daar ben ik heel eerlijk over. Maar het is ook zo, dat ik best vaak onder het dekentje lig. Maar niet helemaal dat is te moeilijk.