Als ik in de vensterbank zit, dan zitten aan de overkant Max of Fus ook in de vensterbank. Ze kunnen ook goed slapen. Ik vroeg om een interview.

Hoi overbuurkatten!! Wat gaaf dat jullie meedoen. 

Hoi Bert!  Super dat je ons voor een interview vroeg. We hebben samen goed nagedacht en de vragen verdeeld zodat we alletwee wat konden zeggen.

Ik weet dat jullie uit Spanje komen. Willen jullie iets vertellen over je achtergrond?

Max: Fus en ik komen uit hetzelfde nestje. We zijn nou bijna twaalf jaar oud. Fus en ik zijn door onze mensenmama geadopteerd toen we drie maanden oud waren, en sindssien zijn we altijd bij haar geweest. Onze vorige mens zorgde niet goed voor ons. Fus heeft er toen voor gezorgd dat we gered werden. Ik ben zelf al sinds mijn geboorte doof. Fus niet. En als het op overleven aankomt, maakt dat volgens mij heel veel uit.

Het lijkt me super als je zo’n flink zusje hebt. Dan voel je je veiliger. Hoe zie jij dat, Fus?

Fus: ja Max, jij bent altijd een beetje anders dan ik geweest. Maar daar ben ik wel aan gewend en je bent en blijft mijn lieve broertje. Ik vind het leuk om met een touw te spelen en jij weer niet. Jij vind het weer leuk om te vragen om aandacht en knuffels en dat doe ik weer niet zoals jij. Je eet meer dan ik. Jij maakt graag kartonnen dozen stuk. Maar ik maak graag kranten stuk. Ik ben veel gevoeliger voor van alles en jij bent onhandiger en viezer. En ook dominant en op je grenzen. Volgens mij is het ook zo met mannen en vrouwen.

Is het moeilijk dat je doof bent, Max?

Max: nou… misschien. Ik ben dan wel doof maar ik spreek heel goed lichaamstaal. Als ik aandacht van onze moeder wil, laat ik dat weten. Ik weet toevallig ook dat je met haar praat, Fus. Hopelijk niet over mij! Maakt niet uit of het Nederlands of Spaans is, ik weet dat soort dingen gewoon, al hoor ik er niks van.

Ik wil ook iets vragen over dat jullie Spaanse katten in Nederland zijn. Hoe is dat voor jullie?

Max en Fus: dit willen we samen zeggen. Tussen Spaans knuffelen en Nederlands knuffelen bestaat geen verschil. We denken dat alle katten ter wereld hetzelfde willen. Maar toen we ongeveer zes jaar geleden naar Nederland verhuisden, vonden we het hier toch anders. Dat we gingen verhuizen begrepen we toen we in Spanje naar de dierenarts moesten voor prikken en voor een internationaal paspoort. Dat is belangrijk als je naar een ander land gaat.
We zitten alletwee graag in het raam naar buiten te kijken. Maar deze straat vinden we saai. Wat we niks vinden is als er een hond langs wandelt, want wij wonen op de begane grond en dan is hij zo dichtbij en dan voelen we ons bang. Hebben we ook als er een kat langskomt. Dus wij zijn binnenkatten. Dan is de straat gewoon gevaarlijk.

Snap ik, want ik ben ook een binnenkat. Maar ik zit op de eerste etage. Hebben jullie ook taken in huis, dat je moet meehelpen?

Fus: Max zorgt er elke ochtend voor dat onze moeder wakker wordt. Dat is best een klus. In het weekend doet hij het ook. Ik niet. Maar ik help wel mee bij het controleren van de boodschappentas. Er zitten dingen in met geuren waarvan we weten dat we eraan moeten ruiken.
We zorgen er alletwee voor dat er overal witte haren liggen. Dat is gezellig, want dan zie je dat wij er ook wonen. Persoonlijk snap ik niet waarom onze moeder dan boos wordt. Ze houdt niet van stofzuigen, maar dat kan het toch niet zijn.

En zeg eens eerlijk, hoe is het tussen jullie?

Fus en Max: we zijn meestal gelukkig dat we samen zijn. Soms spelen we, soms vechten we. Gewoon. Maar als onze moeder thuis komt van haar werk zijn we altijd gelukkig want dan krijgen we extra knuffels.

Dank jullie wel voor dit interview Fus en Max. Ik vond het fijn om mijn overbuurkatten beter te leren kennen!!